 |
| Κέρκυρα, 1916, ο πρίγκιπας Αλέξανδρος της Σερβίας χαιρετά τους αξιωματικούς του σερβικού στρατού στο καφέ-γυαλί. Φωτογραφική συλλογή Θ. Μεταλληνού, πηγή maxmag.gr. Λίγο αργότερα, η Σερβία προδίδει την Ελλάδα... |
Η Ελλάδα πρόσφερε άσυλο στην ηττημένη από τους Γερμανοβουλγάρους σερβική κυβέρνηση, η οποία λίγο αργότερα πλήρωσε με αγνωμοσύνη και προδοσία τους Έλληνες! Μάλιστα, οι Σέρβοι διεκδίκησαν την Θεσσαλονίκη και τον διαμελισμό της Ελληνικότατης Μακεδονίας!
Η Ελλάδα και κατά τον πόλεμο 1914-18 εστάθη πιστή φίλη της συμμάχου Σερβίας, παρόλες τις εσωτερικές αντιξοότητες που την συνεκλόνισαν κατά την περίοδο αυτή. Όμως, η Σερβία δεν δίστασε να υιοθετήσει ανθελληνική πολιτική, προσβάλλοντας και πικραίνοντας τους Έλληνες.
Την 28ην Ιουλίου του 1914, μετά την δολοφονία του Σεράγεβο, η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας. Μετά από τέσσερις ημέρες, 2/8/1914, ο πρωθυπουργός της Σερβίας Πάσιτς διά του πρέσβη της στην Αθήνα, ερώτησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τι θα πράξει η Ελλάς εν όψει της αυστριακής επιθέσεως. Ο Βενιζέλος απάντησε:
"Εφόσον λόγω της απειλής εκ Βορρά της Σερβίας αύτη δεν ήτο εις θέσιν να διαθέση την εξ 150.000 ανδρών δύναμιν εις την κοιλάδα του Αξιού έναντι της Βουλγαρίας, θα ήτο παρακινδυνευμένο να διατεθή Ελληνικός Στρατός εις τον Δούναβιν, διότι τότε η Βουλγαρία ευκόλως θα απέκοπτε την επαφήν των δύο κρατών και ασφαλώς θα εχάνετο η βάσις ανεφοδιασμού της Θεσσαλονίκης. Ως εκ τούτου, η άμεσος έξοδος εις τον πόλεμον της Ελλάδος θα απέβαινε καταστρεπτική δι΄ αμφότερους. Θα ήτο δε συμφεροτέρα η ευμενής προς την Σερβίαν ουδετερότητα της Ελλάδος διά της οποίας θα εξησφαλίζετο ο ανεφοδιαμός διά της Θεσσαλονίκης. Η Βουλγαρία δε δια της Ελληνικής απειλής θα συνεκρατείτο".
Όπως σημειώνεται στο Ντοκουμέντο του 1963 "Η εναντίον της Μακεδονίας Βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή", η απάντηση του Βενιζέλου ήταν ειλικρινής και ρεαλιστική.
Στις 5 Αυγούστου ο Βενιζέλος δέχθηκε την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη Κουάτ, ο οποίος εκ μέρους της κυβερνήσεώς του, του πρότεινε να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο, στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, με δελεαστικά εδαφικά ανταλλάγματα εις βάρος της Νοτίου Σερβίας. Τότε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απάντησε με θάρρος τα εξής:
"Μας συνιστάτε να προδώσωμεν την συμμαχίαν μας με την Σερβίαν, να επιτεθώμεν κατ΄ αυτής και να συμμετάσχωμεν εις τον διαμελισμόν της.
Η Ελλάς, κύριε Πρέσβη, είναι πολύ μικρόν Κράτος διά να διαπράξη τόσην μεγάλην ατιμίαν" .
Τον Δεκέμβριο του 1915 η ηρωική σερβική αντίσταση κατέρρευσε εξαιτίας της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των Κεντρικών Δυνάμεων. Τότε, η Ελλάδα προσέφερε στην Σερβία άσυλο στο έδαφός της, και η σερβική κυβέρνηση και ο σερβικός στρατός βρέθηκαν στην Κέρκυρα. Στην συνέχεια, ο σερβικός στρατός μεταφέρθηκε στην Δυτική Μακεδονία για να αναδιοργανωθεί.
Τι έπραξε όμως λίγο αργότερα η Σερβία, αγνωμονούσα;
Το 1917, η Ελλάδα αναγκάστηκε να βγει στον πόλεμο, παρά τις εσωτερικές αδυναμίες της, στο πλευρό των συμμάχων, και τότε διέθεσε δέκα Μεραρχίες παρά το πλευρό των επτά σερβικών Μεραρχιών και των αγγλογαλλικών στρατευμάτων. Επετεύχθη έτσι διάσπαση του γερμανοβουλγαρικού μετώπου, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Σερβίας.
Το Μνημείο των πεσόντων Ελλήνων Στρατιωτικών, που υπάρχει ακόμη και σήμερα εις Πιρότ της Γιουγκοσλαβίας, θα έπρεπε να αποτελεί σύμβολο ευγνωμοσύνης της Σερβίας έναντι της Ελλάδας. Δυστυχώς, παρά τα φιλικά αισθήματα του σερβικού λαού προς τους Έλληνες, δεν ίσχυε το ίδιο και για την σερβική πολιτική ηγεσία. Αυτή επεδίωξε τον διαμελισμό της Ελληνικότατης Μακεδονίας διά ύπουλων μεθόδων!
Είναι ακατανόητο το γεγονός ότι η σερβική κυβέρνηση που φιλοξενήθηκε στην Κέρκυρα τον Μάη του 1916, πίεζε μετά τον Γάλλο Αρχιστράτηγο Σαράϊγ να παραδώσει την πολιτική διοίκηση της Θεσσαλονίκης στους Σέρβους και να διορίσει Σέρβο Νομάρχη!
Το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, ωστόσο παρέμεινε ιστορική η αγνωμοσύνη των Σέρβων απέναντι στους Έλληνες.
Επίσης, κι ενώ ο Σέρβος στρατιώτης μαχόταν μαζί με τον Έλληνα στο μέτωπο κατά των Γερμανοβουλγάρων, στα μετόπισθεν οι σερβικές υπηρεσίες πληροφοριών εξαγόραζαν Ισραηλίτες της Θεσσαλονίκης, στους οποίους έδιναν την σερβική υπηκοότητα για να δημιουργήσουν έτσι μια μαγιά σερβικής μειονότητας, η οποία αργότερα προξένησε πολλά προβλήματα στις ελληνο-σερβικές σχέσεις!
Η αγνωμοσύνη της σερβικής πολιτικής συνεχίσθηκε και μετά την λήξη του Πολέμου και παρά τις θυσίες των Ελληνικών Στρατευμάτων διά την απελευθέρωση της Σερβίας, η οποία δεν ήταν καθόλου φιλική προς την Ελλάδα.
Μάλιστα, η Σερβία, για να κερδίσει την εύνοια της Ιταλίας κατά την διανομή των αυστριακών εδαφών, δεν δίσταζε, από το 1919 και μετά, να συνεργάζεται με άλλες χώρες εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας. Με μεγάλη της χαρά, η Σερβία είδε την Ιταλία να την ενθαρρύνει, ώστε να εδραιωθούν τα σερβικά συμφέροντα στην Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος ο Μουσολίνι είχε δηλώσει ότι με μεγάλη του ικανοποίηση θα έβλεπε την Γιουγκοσλαβία να εγκαθίσταται στην Θεσσαλονίκη.
Τι επεδίωκε ο Μουσολίνι, ευνοώντας τους Σέρβους; Να αποδυναμώσει την Ελλάδα, ώστε με τον καιρό να γίνει εύκολη λεία του. Προς επίτευξη αυτού του σκοπού, ενθάρρυνε την επέκταση της σερβικής δραστηριότητας εκ της Αδριατικής εις το Αιγαίον.
Αντιλαμβάνεται εύκολα ο Έλληνας ότι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα φίλοι και σύμμαχοι! Αν θέλει η πατρίδα του να μείνει ζωντανή, αντλώντας παραδείγματα από την ιστορία, οφείλει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Γιατί, όπως τότε, έτσι και σήμερα, η αγνωμοσύνη των ξένων πηγάζει από τα ίδια τους τα συμφέροντα που σίγουρα δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα της Ελλάδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου