Σήμερα στα σχολεία μας δεν τολμούμε να διδάξουμε αυτούς τους στίχους, ούτε βέβαια θα μπουν ως θέμα στις εξετάσεις, ζητώντας από τους μαθητές την ερμηνεία του συμβολικού περιεχομένου αυτού του ποιήματος.
Μες στο πλατύ το πέλαγο καράβι ταξιδεύειτριγύρω νύχτα απλώνεται
και με τ΄ αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,
το μπρίκι τ΄ ασπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,
σαν νύφη, που όλο και λυγά και γλυκοκαμαρώνεται.
Μα ξάφνου, σαν να κάρφωσε σ΄ αμμουδιαστό ακρογιάλι
τις δυό του άγκυρες μαζί,
το μπρίκι στέκει και μπροστά στην πλώρη του προβάλλει
Γοργόνα θαλασσόβρεχτη με αγριωπό κεφάλι:
-Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθανε για ζει;
Βροντολογά το στόμα της και τα νερά αναδεύει
με την ψαρίσια της ουρά,
και το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.
-Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει.
ο ναύτης αποκρίνεται, ζωή να ΄χης Κυρά!
Αλίμονο αν της έλεγε πως είναι πεθαμένος
από τα χρόνια τα παλιά!...
Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος
μαζί με το καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,
και η Γοργόνα θ΄ άρχιζε να κλαίει το βασιλιά.
Μα τώρα, που έμαθε πως ζει, την όψη της αλλάζει
και μ΄ ομορφιές στολίζεται.
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,
με δυό ματάκια ολόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,
κι απ΄ τα ξανθά της τα μαλλιά το πέλαγος φωτίζεται.
Το μπρίκι πάλι ξεκινά και σιγαλαρμενίζει
στη Θάλασσα την γαλανή.
Και η Γοργόνα στον αφρό σαν γλάρος φτερουγίζει,
λύρα κρατάει ολόχρυση και παίζοντας αρχίζει
να τραγουδάει στο πέλαγος μ΄ ουράνια φωνή!
Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951), Αναγνωστικόν Δ΄ Τάξεως (1946), ΟΕΔΒ. Φωτογραφία από erimitic fb.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου