13/3/2025
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης θαρρείς και είχε γεννηθεί αθάνατος! Και να εμείς τώρα, μαλθακοί μέσα σε μια παράξενη ειρήνη, να προσπαθούμε να καταλάβουμε την θυσία υπέρ του Έθνους και της Ελευθερίας αυτού του Παλληκαριού!...
Τον συνέλαβαν οι Άγγλοι για την αντιστασιακή του δράση, τον έκλεισαν στις φυλακές, του απήγγειλαν κατηγορίες, ο θάνατος με την μορφή κρεμάλας τον απειλούσε επικίνδυνα, και ο Ευαγόρας έλεγε:
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»
Ήτανε 13 Μαρτίου 1957... Κόντευαν μεσάνυχτα, όταν μια βροντερή φωνή έσπαγε την σιωπή. Ήτανε η φωνή του 18χρονου Παλληκαρίδη που σε πείσμα των κατακτητών έψελνε τον Εθνικό Ύμνο. Σε λίγο τον πλησίασαν οι δήμιοί του. Βροντοφώναξε:
«Γειά σας αδέλφια. Γειά σας λεβέντες. Ελπίζω να 'μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος».
Τον αγέρωχο Ευαγόρα Παλληκαρίδη πώς να τον καταλάβουμε εμείς οι μαλθακοί με το σκυμμένο κεφάλι, σε Ελλάδα και Κύπρο; Ωστόσο, το παλληκάρι μάς άφησε την ψυχή του σε στίχους, κι ίσως κάποτε συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει να κλαίει η μάνα Ελλάδα για μας:
Όλη η φύση κοιμάται.
Τη ναρκώνει το κρύο.
Και γω φεύγω λαλώντας
το στερνό μου αντίο
Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
Μάνα μην κλαις της λέω,
μάνα μην κλαις και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω.
Και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα,
και μιαν άλλη μανούλα
την Ελλάδα μας έχω,
που όλο κλαίει κι εκείνη.
Σ΄ του βουνού τη ραχούλα
στ΄ ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκιά μου μανούλα
ψάχνω να βρω την άγια
και ανεβαίνω ραχούλες
χιονισμένες κορφές
ώσπου να βρω ηρώων γη
κι ηρώων μορφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου