Το διάβασμα είναι μια πράξη ελευθερίας μέσα σε έναν νοσηρό κόσμο

 

 2/5/2025

Τι είναι το διάβασμα μέσα σε έναν κόσμο κορεσμένο από οθόνες και θόρυβο;

Το διάβασμα είναι κάτι περισσότερο από ένα χόμπι. Είναι μια πράξη ελευθερίας, μια εσωτερική πειθαρχία που διαμορφώνει την ψυχή και φωτίζει τη νοημοσύνη. Σε έναν κόσμο κορεσμένο από οθόνες, θόρυβο και συνεχείς απαιτήσεις, το άνοιγμα ενός βιβλίου είναι αντίσταση. Είναι η επιλογή της σιωπής αντί του θορύβου, του βάθους αντί του εφήμερου, της γόνιμης βραδύτητας έναντι της στείρας ταχύτητας.

Από τα παιδικά μου χρόνια κατάλαβα ότι το διάβασμα ήταν ζωτική ανάγκη. Χάρη στο παράδειγμα της οικογένειάς μου, έμαθα να αγαπώ τα βιβλία, να περνάω χρόνο μαζί τους, να διαλογίζομαι πάνω τους. Διαβάζοντας την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις Γραφές, τα μεγάλα κείμενα του πολιτισμού μας, μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε σωστά, να μιλάμε με ειλικρίνεια, να διακρίνουμε την πραγματικότητα. Πρόκειται για την οικοδόμηση μιας εσωτερικής ραχοκοκαλιάς.

Το διάβασμα είναι λυτρωτικό. Παρέχει σημεία αναφοράς, μεταδίδει μια μνήμη, διαμορφώνει μια συνείδηση. Μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο, να κατανοήσουμε καλύτερα τους άλλους και πάνω από όλα να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Όποιος διαβάζει τακτικά ανοίγεται σε άλλους ορίζοντες, τελειοποιεί τη γλώσσα του και ενισχύει την κρίση του. Γίνεται πιο σταθερός, πιο απαιτητικός, πιο ανθρώπινος.

Πάντα θεωρούσα το διάβασμα απαραίτητο για κάθε σοβαρή διανοητική προσέγγιση. Σας επιτρέπει να κατασκευάσετε μια συνεκτική σκέψη, να επιχειρηματολογήσετε αυστηρά, να γράψετε με ακρίβεια. Το διάβασμα δεν είναι δευτερεύουσα δραστηριότητα. Είναι αναγκαία τροφή. Ένας άνθρωπος που δεν διαβάζει εκτίθεται σε εσωτερική εξαθλίωση. Απομακρύνεται από την αλήθεια, από την ομορφιά, από το νόημα.

Σήμερα συνεχίζω να διαβάζω κάθε μέρα. Όχι από νοσταλγία, αλλά από πίστη σε μια απαίτηση για προσωπική εκπαίδευση. Διαβάζω για να μεγαλώσω, να καθοδηγήσω τον εαυτό μου, να μεταδώσω. Γιατί το διάβασμα είναι και σπορά. Κάθε βιβλίο που διαβάζεται, κάθε σελίδα που έχει μελετηθεί, γίνεται ένας σιωπηλός σπόρος στον κήπο της ψυχής. Και αυτοί οι σπόροι θα καρποφορήσουν τελικά, για τον εαυτό και για τους άλλους. Του Franck Abed -Πηγή