9/6/2025
Εν όψει της 18ης Ιουνίου 2018, ας θυμηθούμε των Αγωνιστών τα λόγια στους Έλληνες: "Εμείς δε θα σας βιάσουμε να μας ακολουθήσετε, όπως έκαμαν οι βούλγαροι, ούτε μάτια βγάζουμε όπως αυτοί, ούτε αυτιά κόβουμε...
Ο Ιούνιος είναι ο μαύρος μήνας της νεότερης ιστορίας της Μακεδονίας και της Ελλάδας μας. Στις 17 αυτού του μήνα, το 2018, μία ημέρα πριν την ψήφιση της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν στην Βίγλα Πισοδερίου και στους Ψαράδες, για να δηλώσουν με αυτό το συλλαλητήριο την απόλυτη αντίθεσή τους στην τότε κυβέρνηση του Τσίπρα που ήθελε να παραδώσει - και τελικά παρέδωσε - το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας μας στους σλαβοσκοπιανούς. Έριξε και τα ΜΑΤ ο Τσίπρας εναντίον των Ελλήνων, που μάτωσαν εκείνη την ημέρα, και πνίγηκαν στα χημικά. Αλλά, δεν κατάφεραν να νικήσουν οι αγνοί Έλληνες πατριώτες, αφού το βρώμικο πολιτικοκομματικό κατεστημένο, για άλλη μια φορά, στην χιλιόχρονη μακεδονική ιστορία μας, κατάφερε να επιβληθεί διά της βίας στην ανιδιοτελή θέληση του ελληνικού λαού.
Αυτή η προδοσία αποκτά τραγική βαρύτητα, αν αναλογιστεί κάποιος με πόσους αιματηρούς αγώνες κατορθώθηκε η Απελευθέρωση της Μακεδονίας μας από τούρκους και βούλγαρους κομιτατζήδες. "Ταξιδεύοντας" πίσω στον χρόνο, μαθαίνουμε για τα μαρτύρια των Ελλήνων Μακεδόνων προγόνων μας και η ψυχή μας πονά βαθύτατα.
Μια ιστορική μαρτυρία των καταπονημένων από τους εχθρούς Ελλήνων κατά το έτος 1904, μάς κληρονομεί ο τότε λοχαγός Αλέξανδρος Κοντούλης, ο οποίος, μαζί με τον Αναστάσιο Παπούλα και τον Γεώργιο Π. Κολοκτρώνη, πήγε, στις αρχές αυτού του έτους, στην Μακεδονία. Και τότε είδαν και έμαθαν τα βάσανα που περνούσαν οι πρόγονοί μας.
Ο λοχαγός Κοντούλης φανέρωσε στον Παύλο Μελά την δραματική κατάσταση της Μακεδονίας, και ο Παύλος μοιράστηκε τον σπαραγμό του με την γυναίκα του Ναταλία:
"Αδέλφια, εμείς που ήλθαμε από την Ελλάδα για να σας βοηθήσουμε, εφέραμε μαζί μας μόνο αγάπη, πατριωτισμό και παλικαριά, με αυτά μόνο και με τα όπλα που θα σας φέρουμε, αν τα θελήσετε, θα σας βοηθήσουμε ν΄ αντισταθήτε στις ατιμίες των εχθρών μας.
Εμείς δε θα σας βιάσουμε να μας ακολουθήσετε, όπως έκαμαν οι βούλγαροι. Αυτοί σας ανάγκαζαν να πουλήσετε και τα βόδια σας ακόμη, για να τους δώσετε χρήματα και όπλα, αλλά αφού έπαιρναν τα χρήματά σας, όχι μόνον όπλα δεν σας έδιναν, αλλά το καλοκαίρι με τη βία θέλησαν να σας ξεσηκώσουν, μόνο και μόνο για να δείξουν στην Ευρώπη ότι η Μακεδονία είναι βουλγαρική και ολόκληρη επαναστάτησε, και αφού έκαμαν έτσι το κέφι τους, άφησαν τους τούρκους και έκαψαν τα χωριά σας.
Εμείς όπλα θα δώσουμε δωρεάν εις όσους μας ζητήσουν, αλλά κι εκείνους που δε θα μας ζητήσουν, θα τους αγαπούμε και θα τους προστατεύουμε. Εμείς δε θα βγάζουμε μάτια, ούτε αυτιά θα κόβουμε, ούτε θα κρεμνούμε κανένα. Όμως, ένας δικός μας άμα δολοφονείται, αμέσως θα σκοτώνουμε τον ένοχο εχθρό. Δε θα κρυβόμαστε όπως οι άτιμοι Σαράφωφ, Τσακαλάρωφ και λοιποί κομιτατζήδες, αλλά θα πολεμούμε στήθος με στήθος και πρώτα θα πέφτουμε εμείς και έπειτα σεις". ("Παύλος Μελάς" - βιογραφία, της Ναταλίας Π. Μελά, εκδ. Πελασγός)
Ήταν η εποχή που ο Παύλος Μελάς περιόδευε στην Μακεδονία, από χωριό σε χωριό, και συνειδητοποιούσε τον βαθύ πόνο των Ελλήνων, ήταν η εποχή που ζώστηκε τα άρματα για την Λευτεριά! Κι ούτε τον ένοιαζε που ο χάρος παραμόνευε... Γιατί, γι΄ αυτόν, η Λευτεριά της Μακεδονίας μας ήταν πάθος και πόθος άνευ προηγουμένου!
Άραγε θα μπορούσαν, ο Κοντούλης και ο Μελάς, να δουν μπροστά από τον καιρό τους, να δουν ότι στα κατοπινά χρόνια η προδοσία της αλεξανδρινής γης θα λάμβανε χώρα τραγικώς αναίτια, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ελληνική ύπαρξη της Μακεδονίας μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου