Μακεδονικός Αγώνας, Άγνωστοι Ήρωες: Δολοφονικοί ξυλοδαρμοί ενός 14χρονου κι ενός ηλικιωμένου Έλληνα που δεν μιλούσε ελληνικά

14/8/2025

Ένα μικρό παιδί κι ένας ηλικιωμένος Έλληνας που δεν ήξερε να μιλάει ελληνικά, έφαγαν άγριο κι απάνθρωπο ξύλο από τούρκους και βούλγαρους κομιτατζήδες, προκειμένου να μαρτυρήσουν τους Μακεδονομάχους μας! Αλλά, τι καρδιά είχαν, λέξη δεν έβγαινε από τα ματωμένα χείλη τους! 

Τούρκοι και βούλγαροι χτυπούσαν μέχρι θανάτου τους Έλληνες, οι πρώτοι γιατί τους ήθελαν δούλους με σκυμμένο το κεφάλι και οι δεύτεροι γιατί ήθελαν να τους αλλαξοπιστήσουν προκειμένου να φτιάξουν την δική τους αυτόνομη και μεγάλη "Μακεδονία". Οι εχθροί μας πάμπολλες φορές συνεργάζονταν μεταξύ τους. ΄

Οι Έλληνες έτσι πάλευαν με τα θεριά, με όλες τους τις δυνάμεις και δεν λύγιζαν, παρά τον φόβο των βασανιστηρίων και του θανάτου. Είχαν ήδη αρχίσει να οργανώνονται και να συνεργάζονται μυστικά με τους Μακεδονομάχους μας. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, μαγαζάτορες, τραπεζικοί, όλοι μα όλοι συνέβαλαν ο καθένας από το μετερίζι του, ώστε επιτέλους ο Αγώνας της Απελευθέρωσης να είναι νικηφόρος. 

Γράφει ο Μακεδονομάχος και συγγραφέας Γ. Μόδης, στο βιβλίο του "Μακεδονικός Αγών και Μακεδόνες Αρχηγοί": Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μπορούσαν να βασανισθούν, να σφαγούν, να κομματιαστούν, να γδαρθούν, αλλά μιλιά δεν έβγαινε από το έρκος των οδόντων τους. Πολλούς σκότωσαν οι τούρκοι στο ξύλο και πέρασαν οι βούλγαροι στο μαχαίρι χωρίς να βγάλουν τίποτα. 

Έχουν πιάσει οι τούρκοι χωρικούς με φορτία τρόφιμα, που προορίζονταν -ήταν ολοφάνερο- για κάποιο σώμα. Τους έβαλαν αμέσως στη σκληρότερη δοκιμασία και στο αγριώτερο ξύλο, για να ειπούν πού βρισκόταν το λημέρι. Στάθηκε αδύνατον να το μάθουν! 

Ένα παιδάκι 14 ετών στο Μορίχοβο, που μας είχε φέρει ψωμί και γύριζε μ΄ ένα γράμμα για την επιτροπή, έπεσε ξαφνικά στα χέρια ενός αποσπάσματος κυνηγών. Πέθανε στο ξύλο, αλλά δεν μαρτύρησε πού βρισκόμαστε εμείς ούτε ποια ήσαν τα μέλη της επιτροπής.

Ο Μπαρμπαστέφος από το Ορέχοβο, κοντά στο Μοναστήρι, που δεν σκάμπαζε τα ελληνικά, ήξερε ότι ήταν καταδικασμένος να τρώγη δυνατό ξύλο από τα αποσπάσματα σε κάθε επεισόδιο μεγάλο ή μικρό. Είχε φάγει πολλές φορές και πολύ άγριο. Είχε μείνει βδομάδες ολάκερες άρρωστος και σακατεμένος από τον ξυλοδαρμό. Φρόντιζε λοιπόν, όταν γινόταν καμμιά συμπλοκή ή εξαφανιζόταν κανένας τούρκος ή βούλγαρος, που τον έτρωγε το σκοτάδι, να φορέση χονδρή γούνα, ν΄ αδειάση μεγάλη μπουκάλα ρακής και να παίξη την γκάιντα του. Έτσι υποδεχόταν το ξύλο "μετά μουσικής". 

Αιωνία η μνήμη όλων των τρανών Ελλήνων, που μπορεί να μάς είναι άγνωστα τα ονόματά τους σήμερα, ωστόσο, δεν θα καρποφορούσε ο Μακεδονικός Αγώνας χωρίς τον δικό τους ηρωικό και σιωπηλό Αγώνα για την Λευτεριά!