Δημητράκης Δημητριάδης, 14 Mαρτίου 1956: Δολοφονήθηκε από Άγγλους ο μαθητής που έφερε στις πλάτες του το βάρος του Ελληνισμού

 14/3/2025

Ο Δημητράκης Δημητριάδης ήταν ένα ασυνήθιστο παιδί, και δεν το ήξερε καν!

Έφερε μέσα του το φως του πανάρχαιου Ελληνισμού, αλλά και την τραγωδία των μεγάλων Αγωνιστών που ξέρουν να δίνουν την ζωή τους για την Ελευθερία της Πατρίδας! Και δεν το ήξερε καν!

Πήγαινε στην Β΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου, αυτό το αγγελούδι το γεννημένο το 1949 στην Λάρνακα.

Ζούσε, όπως λέγεται, με την γιαγιά του την Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ, μια και οι γονείς του ήταν χωρισμένοι και πουλούσε λουλούδια, γιατί η φτώχεια ήταν μεγάλη.

Ο Δημητράκης Δημητριάδης φαινόταν ήρεμο παιδί, ωστόσο, το μυαλό του συλλάμβανε τις τραγικές καταστάσεις του νησιού του με έναν τρόπο που τα εφτά χρόνια ζωής του δεν του επέτρεπαν να συνειδητοποιεί το μεγαλείο της επερχόμενης θυσίας του!

Στην Κύπρο εκείνον τον Μάρτιο του 1956 επικρατούσε αναβρασμός και μαζί με τους ενήλικες, και τα παιδιά κατήλθαν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας (μετά την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, του Μητροπολίτη Κυπριανού, του Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου και του Πολύκαρπου Ιωαννίδη, στις 9 Μαρτίου 1956).

Αχ Δημητράκη, εκείνη την 14^η ημέρα του Μάρτη, είχε ντυθεί τα μαύρα της η μοίρα σου για να σε υψώσει από την γη στο βασίλειο των αθανάτων! Μα δεν το ήξερες καν!

Αυτήν την ημέρα του Μάρτη, τα παιδιά της Αστικής Σχολής Καλογερά, από όπου αντλούσε και ο Δημητράκης το φως της γνώσης, ακολούθησαν τους μαθητές του Εμπορικού Λυκείου σε μια μαχητική διαδήλωση.

Οι Άγγλοι κινητοποίησαν δυνάμεις ασφαλείας κατά των διαδηλωτών που κατέφυγαν στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Οι στρατιώτες περικύκλωσαν την εκκλησία και δεν δίστασαν να ρίξουν δακρυγόνες βόμβες κατά των μαθητών, οι οποίοι αντιστέκονταν με πέτρες στα χέρια.

Μια ομάδα μαθητών, ανάμεσά τους και ο Δημητράκης, κατέφυγαν στην οδό Λέοντος Σοφού. Τότε ήταν που η μοίρα του Δημητράκη πήγε, αόρατη μα παντοδύναμη, κοντά του. Μα το επτάχρονο Ελληνόπουλο δεν το ήξερε καν!

Ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο προσπέρασε τα παιδιά και πήγε στην οδό Νικολάου Ρώσου (που τελικά πήρε το όνομα του Δημητράκη Δημητριάδη). Οι οπλισμένοι στρατιώτες, λες και είχαν να αντιμετωπίσουν βαριά εξοπλισμένους κακοποιούς, κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και ταμπουρώθηκαν πίσω από τον τοίχο της γωνιάς του δρόμους.

Κι ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν αρχίσει να αποχωρούν, φωνάζοντας τον Δημητράκη να τους ακολουθήσει, αυτός συνέχισε να ρίχνει πέτρες κατά του εχθρού! Ήταν λες κι εκείνη την στιγμή ο Δημητράκης συνειδητοποιούσε τι σημαίνει να φέρνεις στους λεπτούς σου ώμους το βάρος του Ελληνικού Έθνους! Εκείνη την στιγμή, ήξερε!

Ω ναι, εκείνη την στιγμή που ο εγκληματίας στρατιώτης σημάδεψε το κεφάλι του Δημητράκη κι άφησε την σφαίρα να ορμήσει πάνω στο κεφαλάκι του, αυτό το Ελληνόπουλο ήξερε πως ήταν ταγμένο να γράψει την δική του σελίδα στο αιώνιο βιβλίο της Ιστορίας του Ελληνισμού!

Δημητράκης Δημητριάδης, Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!

Νίκη Μάρκου (πληροφορίες από πηγή και φωτογραφία)