18/3/2025
Πηγή: https://frapress.gr/2015/03/odisseas-elitis-1911-1996-19-chronia-meta-ton-thanato-tou/
Πηγή: https://frapress.gr/2015/03/odisseas-elitis-1911-1996-19-chronia-meta-ton-thanato-
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια τον άξιζε…
Πηγή: https://frapress.gr/2015/03/odisseas-elitis-1911-1996-19-chronia-meta-ton-thanato-tou
Στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης γεννήθηκε ένα λαμπερό αστέρι της ελληνικής γλώσσας, ο Οδυσσέας Ελύτης (με το επώνυμο Αλεπουδέλλης), που με τις λέξεις του έμελλε να μας ταξιδεύει άχρονα πάνω στην γη.
Οι γονείς του, ο Παναγιώτης και η Μαρία, κατάγονταν από την Λέσβο, είχαν όμως ανοίξει εργοστάσιο σαπωνοποιίας στην Κρήτη το 1895, όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Αργότερα, το 1914, το εργοστάσιο μεταφέρθηκε στον Πειραιά και η οικογένεια στην Αθήνα. Ο Οδυσσέας ήταν το μικρότερο από τα πέντε μεγαλύτερα αδέρφια του, και αξίζει να σημειωθεί ότι το 1918, η ψυχή του μικρού ακόμα Οδυσσέα σημαδεύτηκε από τον θάνατο της αδερφής του Μυρσίνης.
Ο Οδυσσέας με την προτροπή των γονιών του ξεκίνησε σπουδές στην Χημεία, αλλά τελικά τις παράτησε, το 1930, γιατί δεν ταίριαζαν στον ψυχοπνευματικό του κόσμο. Γράφτηκε στην Νομική και μέσα στο δικό της περιβάλλον ένοιωθε καλά, ιδιαίτερα όταν το 1933 ιδρύθηκε η Ιδεοκρατική Φιλοσοφική Ομάδα στο πανεπιστήμιο. Σε αυτήν συμμετείχαν σημαντικά ονόματα όπως ο Π. Κανελλόπουλος και ο Κ. Τσάτσος. Ο Ελύτης συμμετείχε, εκπροσωπώντας τους φοιτητές, στα αποκαλούμενα «συμπόσια του Σαββάτου» που διοργάνωνε η ομάδα.
Ο μάγος των λέξεων Ελύτης, που ήδη από 13 χρονών, συνεργαζόταν με το περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων», χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, ήταν πνεύμα ανήσυχο, και το 1934 έγραψε τα «Πρώτα Ποιήματα» του. Εκείνον τον καιρό γνώρισε και τον Ανδρέα Εμπειρίκο με τον οποίο τους συνέδεσε στενή φιλία και συμπορεύτηκαν λογοτεχνικά. Τότε ήταν που δημοσίευσε στα «Νέα Γράμματα» ποιήματά του και απέκτησε το ψευδώνυμο Ελύτης με το οποίο πέρασε στην Αιωνιότητα του Ελληνισμού. Ανάμεσα στους φίλους του ήταν ο Νίκος Γκάτσος, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Οδυσσέας Ελύτης δεν αρκέστηκε μόνο στις λέξεις για να υπηρετήσει το Έθνος μας. Όταν η πατρίδα τον χρειάστηκε, πήγε στο Μέτωπο. Το 1940 είχε καταταχθεί ως ανθυπολοχαγός στην Διοίκηση του Στρατηγείου Α΄ Σώματος Στρατού. Πολέμησε εναντίον των εχθρών που ζητούσαν, για άλλη μια φορά στην μακραίωνη ιστορία μας, να μας κάνουν δούλους. Ωστόσο, ο κοιλιακός τύφος που χτύπησε τον ποιητή, τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από τα πεδία των μαχών.
Μπορούσε να κάνει ο μάγος των λέξεων κάτι ακόμα για να πολεμήσει υπέρ του Έθνους του; Ναι, μπορούσε, γιατί ήταν ο Ελύτης. Έγραψε ένα από τα αριστουργήματά του, το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».
Το 1979 η Σουηδική Ακαδημία του έδωσε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και τα διεθνή φώτα στράφηκαν επάνω του, και επάνω στην πατρίδα που τόσο αγαπούσε ο Ελύτης!
Αλλά, δεν ήταν απλά και μόνο αυτή η υψηλή διάκριση που έκανε τον Ελύτη αθάνατο. Όχι βέβαια. Ήταν οι λέξεις του και πώς τις έπλεκε για να τις «ακουμπήσει» στο χαρτί. Και όλες οι λέξεις του είχαν για πηγή την άχρονη φιλοσοφία του Ελληνισμού.
Πώς να μην ριγήσεις, όταν διαβάζεις: Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική – Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου – Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
Πώς να μην ταραχτεί η ύπαρξή σου όταν διαβάζεις: Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι – Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο…
Πώς να μην συγκλονιστείς όταν διαβάζεις: Άξιον εστί το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου…
Πώς να μην θαυμάσεις τον Ελύτη που μέσα σε τέσσερις λέξεις απέδωσε το νόημα και το μεγαλείο της γης που κατοικούμε: Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!
Τελικά, υποκύπτοντας στην θνητή φύση του κόσμου αυτού, ο Ελύτης άφησε την ύστατη πνοή του στις 18 Μαρτίου του 1996, μετά από ανακοπή που υπέστη στην οικία του στο Κολωνάκι. (Φωτογραφία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου