Ἂν ζοῦσε ὁ Κολοκοτρώνης…

16/3/2025

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός, εἶναι «κρέας μὲ νύχι», ὅπως εἶπε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος...

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .            Σὲ λίγες ἡμέρες ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ ἑορτάσει τὰ 204 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἀγώνα Ἀπελευθέρωσής του ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Τὸ 1834, μὲ ὁμόφωνη ἀπόφαση ὅλων τῶν ζώντων ἀγωνιστῶν, ἡ ἐπέτειος καθιερώθηκε νὰ συμπίπτει μὲ τὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τοῦ χαρμοσύνου μηνύματος γιὰ τὴν ἔλευση στὴ Γῆ τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ. Εἶναι ἰδρυτικὴ πράξη τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ κράτους, ποὺ σφραγίζει τὸν Ἑλληνισμό, ὅσο αὐτὸς θὰ ὑπάρχει καὶ μήνυμα   ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός, εἶναι «κρέας μὲ νύχι», ὅπως εἶπε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

.            Γιὰ τὴν σύνδεση τῆς Πίστης μὲ τὴν Πατρίδα μίλησε  ὁ ἡγέτης τοῦ Ἀγώνα Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στὴν ὁμιλία του στὴν Πνύκα πρὸς τοὺς μαθητὲς τοῦ Α΄ Γυμνασίου τῶν Ἀθηνῶν: «Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν πιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος…Αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σᾶς ἄνοιξε τὸν δρόμο, θέλουν μετ’ ὀλίγον περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθῆ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας… Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο, ὁπού ἐμεῖς ἐλευθερώσαμε…».

.            Ἂν ὁ Κολοκοτρώνης ζοῦσε καὶ περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἡρώδου τοῦ Ἀττικοῦ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη πόσο θὰ λυπόταν γιὰ τὰ ἀνοσιουργήματά μας… Νὰ ἔβλεπε τὴ βεβήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ποὺ αὐτὸς προσκυνοῦσε, ὄχι ἀπὸ βαρβάρους, ἀλλὰ ἀπὸ Ἕλληνες… Νὰ ἄκουγε τὴν διευθύντρια τῆς Πινακοθήκης, χωρὶς αἰδώ, νὰ ὑποστηρίζει πὼς τὸ νὰ προσβάλλεται ἡ ἱερότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου Μαρίας καὶ Ἁγίων τῆς πίστεώς μας στηρίζεται στὴν ἐλευθερία τῆς Τέχνης… Νὰ διάβαζε τοὺς μηδενιστὲς δημοσιογραφοῦντας ποὺ ἐπικρότησαν τὴν ἱεροσυλία…

.            Εἶναι ἀλήθεια μοντέρνα τέχνη τὸ νὰ φτιάχνει κάποιος μίαν εἰκόνα καὶ νὰ βεβηλώνει τὰ χαρακτηριστικά της; Ὁ διακεκριμένος ἐξπρεσιονιστὴς ζωγράφος μας Γιῶργος Μπουζιάνης (1885-1959) εἶπε σχετικά: «Μοντέρνο ἔργο δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ μονάχα ποιότητα ἐργασίας. Ἂν ἕνα καλλιτεχνικὸ ἐπίτευγμα ἔχει ποιότητα, τότε μπορεῖ νὰ ζήσει σὲ ὅλες τὶς περιοχὲς ἔξω ἀπὸ ὁποιαδήποτε τεχνοτροπία ἢ κατεύθυνση». Καὶ ὁ ἐξαίρετος λογοτέχνης ΖήσιμοςΛορεντζατος (1915-2004) σχολιάζει τὸ ἀπόφθεγμα τοῦ Μπουζιάνη: «Ἡ ποιότητα σὲ ἕνα ἔργο τέχνης εἶναι τὸ παντοτινὸμυστικό της ζωῆς… Καὶ ὅταν λέμε ποιότητα ἐννοοῦμε τὴν ἀνθρώπινη ποιότητα. Ἄνθρωπο μὲ ποιότητα. Ἀπὸ ἐκεῖ κρίνονται τὰ ὑπόλοιπα ὅλα (σὰν ὑπάρχουν). Ἀνάμεσα σὲ ἄλλα, ἡ ποιότητα κάνει τὴ διαφορὰ τοῦ πνεύματος ἀπὸ τὴ διάνοια ἢ τὸ νοῦ…». Ὁ Λορεντζάτος θυμίζει καὶ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀφορισμοὺς τοῦ Μπουζιάνη, ὅταν εἶδε τοὺς Ἕλληνες, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1944, ἀντὶ νὰ πανηγυρίζουν τὴν ἐλευθερία τους, νὰ σκοτώνονται μεταξύ τους μέσα στοὺς δρόμους σὰ δαιμονισμένοι: « …Καὶ καλῶ σὲ βοήθεια ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης. Τὶς καταιγίδες, τὶς ἀστραπές, τοὺς ἀνέμους, γιὰ νὰ μὲ σώσουν ἀπὸ τὸ φοβερότερο στοιχεῖο, τὸν ἄνθρωπο». (Ζήσιμου Λορεντζατου «Collectanea”, Ἔκδ. Δόμος, Ἀθήνα, 2009, σέλ. 593-594).

.            Ποιότητα σὲ ἕνα ὁποιοδήποτε ἔργο  δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι οὔτε ἡ σκοπιμότητα  πρόκλησης σκανδάλου καὶ θορύβου γιὰ προβολὴ αὐτοῦ ποὺ τὸ ἔφτιαξε, οὔτε ἡ ἔκφραση ὑποταγῆς του σὲ μία ἰδεολογία. Τὰ ἀνοσιουργήματα δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὅτι ἀνήκουν σὲ κάποιο καλλιτεχνικὸ κίνημα. Δὲν  κατατάσσονται οὔτε σὲ αὐτὰ τοῦ σουρεαλισμοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Γιῶργος Σαραντάρης σημειώνει πὼς ὅταν αὐτὸς ἔγινε βιοθεωρία ηταν σκέτος μηδενισμός. (Γ. Σαραντάρη «Ἔργα», Βικελαία Βιβλιοθήκη Ἡρακλείου, Ἡράκλειο 2001, τ. 1, σέλ. 262). Ὁ ἱδρυτὴς τοῦ σουρεαλισμοῦ Ἀντρὲ Μπρετὸν  (1896-1966), ἦταν ἀπὸ «τὰ ἀνεξίτηλα ὀνόματα τοῦ ἄθεου οὐμανισμοῦ», ποὺ δὲν ἀρκέσθηκε νὰ ἀποστραφεῖ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ μὲ ἀδιαφορία, ἀλλὰ πολέμησε ἐναντίον του, λέγοντας: «Τίποτε δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ μὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν χριστιανικὸ πολιτισμό». Ἀλλὰ ἦταν λογοτέχνης. (Ἀντρὲ Μπρετὸν «Τὰ μανιφέστα τοῦ Σουρρεαλισμοῦ», Ἔκδ. Δωδώνη, Ἀθήνα, 1972, Εἰσαγ. Ἑλένης Μοσχονᾶ, σελ. ιε΄).
.            Οὔτε καν ἀνήκουν τὰ ἀνοσιουργήματα στην αἰσθητικὴ ἀναρχία τοῦ ντανταϊσμοῦ, ποὺ ἀναπτύχθηκε μετὰ  τὸν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὡς διαμαρτυρία στὴν βαρβαρότητά του καὶ στὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν. Ὅσα κατασκευάζονται ἁπλῶς καὶ μόνο πρὸς πρόκληση θορύβου ἢ/καὶ ἐκ μίσους πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία μοιάζουν περισσότερο μὲ τὸν ἐμπρησμὸ τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδας στὴνἜφεσο ἀπὸ τὸν Ἡρόστρατο καὶ μὲ τὸ κάψιμο τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸν Νέρωνα. Ἡ ἐλευθερία τῆς Τέχνης εἶναι ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης καὶ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης σὲ μία εὐνομούμενη κοινωνία θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει γιὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς κοινωνίας καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἰδέες καὶ ὄχι ἐκλεκτικὰ νὰ βάλλεται, ὑπὸ τὴν προστασία τῆς ἐξουσίας, μόνο ἡ Ὀρθοδοξία καὶ νὰ προστατεύονται μὲ ποινικὲς διατάξεις κάποιες  μειονότητες. Μία εὐνομούμενη Πολιτεία προστατεύει τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη καὶ δὲν βάλλει ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τῶν πολιτῶν της. Μία εὐνομούμενη κοινωνία γνωρίζει νὰ διαχωρίζει καὶ νὰ προστατεύει  τὴν τέχνη ἀπὸ τὰ ἐξαμβλώματά της.-Πηγή & Φωτογραφία