23/4/2025
Στις 23 Απριλίου του 1821, στην γέφυρα από ξύλο της Αλαμάνας, κοντά στις Θερμοπύλες, γράφηκε μια παράξενη και ηρωική σελίδα της Ιστορίας μας, με τον Αθανάσιο Διάκο να αντιμετωπίζει άφοβα τον θάνατο και τον εχθρό.
Ο Αθανάσιος Διάκος μαζί με 48 παλικάρια του, όλοι ντυμένοι με την αρχαιοελληνική πανοπλία του θάρρους, σε μια από τις πρώτες μάχες της Επανάστασης του 1821, στάθηκαν αντιμέτωποι με τις οθωμανικές ορδές του Κιοσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη.
Τα γεγονότα πριν φτάσουν στην ξύλινη γέφυρα
Αρχές Απριλίου του 1821, έβραζε ο τόπος, και στην Πελοπόννησο και στην Στερεά Ελλάδα, ο ξεσηκωμός είχε απλώσει παντού τις σπίθες του. Ο Διάκος πρωτοστατούσε στις μάχες, στα χέρια των Ελλήνων είχαν περάσει η Λιβαδειά, η Θήβα, η Αταλάντη, όχι όμως και το Ζητούνι (Λαμία) που ήταν το διοικητικό κέντρο της περιοχής. Γιατί, εκεί, ο τοπικός οπλαρχηγός, ο Μήτσος Κοντογιάννης, δεν ήθελε να συμμετάσχει στον Αγώνα, τον θεωρούσε πρόωρο!
Οι τούρκοι όμως είχαν αρχίσει να ανησυχούν με τους επαναστατημένους Έλληνες, και βέβαια και με τον Αθανάσιο Διάκο και τις μάχες που έδινε με τους άνδρες του. Ο Χουρσίτ πασάς που ήταν στην Ήπειρο, έδωσε διαταγή στον Ομέρ Βρυώνη και στον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση στην Ρούμελη, κι έπειτα να προχωρήσουν προς την Πελοπόννησο.
Στις 17 Απριλίου, 8.000 τούρκοι στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγο έξω από την Λαμία. Τρεις μέρες μετά, οι οπλαρχηγοί των επαναστατημένων Ελλήνων συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες και λαμβάνουν την απόφαση να υπερασπιστούν τις διαβάσεις του Σπερχειού ποταμού (Αλαμάνας). Οι δυνάμεις τους ήταν πολύ μικρότερες συγκριτικά με τις εχθρικές, 1.500 άνδρες που έπρεπε να διαμοιραστούν με τρόπο που θα απόκοβε την πρόσβαση των τούρκων προς τα Σάλωνα και την Λιβαδειά. Ο Ιωάννης Δυοβουνιώτης είχε προτείνει να αντιμετωπιστούν οι τούρκοι στον Γοργοπόταμο, από κοινού, όμως η πρότασή του απορρίφθηκε.
Έτσι, ο Πανουργιάς με 600 άνδρες οχυρώνονται στα υψώματα της Χαλκωμάτας, ο Δυοβουνιώτης με 400 άνδρες στην χαράδρα του Γοργοποτάμου και ο Διάκος με 500 άνδρες στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας.
Όταν ξημέρωσε η 23η του Απρίλη,
οι τούρκοι επιτέθηκαν ταυτόχρονα και στα τρία σώματα των Ελλήνων. Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης αντιμέτωποι με το τουρκικό πλήθος του Βρυώνη, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Την ίδια ώρα, οι τούρκοι του Κιοσέ ρίχτηκαν κατά του Διάκου. Οι συμπολεμιστές του τού ζήτησαν υποχώρηση. Αλλά, ο Διάκος αρνήθηκε. Μαζί του μέχρις εσχάτων, έμειναν 48 Έλληνες.
Ο Διάκος πολεμούσε εκείνην την μέρα με εξωπραγματική τόλμη, μέχρι που το σπαθί του ἐσπασε και το πιστόλι του δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, γιατί ένα εχθρικό βόλι βρήκε τον δεξιό του ώμο. Τουρκαλβανοί όρμησαν καταπάνω του και τον έπιασαν αιχμάλωτο.
Στην Μάχη της Αλαμάνας έχασαν την ζωή τους 200 Έλληνες και 500 οθωμανοί. Όμως, ο επίλογος αυτής της Μάχης εγράφη την επόμενη μέρα. Μετέφεραν οι οθωμανοί τον Διάκο στην Λαμία σιδηροδέσμιο, πληγιασμένο και ματωμένο. Αλλά η κτηνωδία των τούρκων ήταν απερίγραπτη. Δολοφόνησαν τον Αθανάσιο Διάκο δια ανασκολοπισμού.
Φριχτοί «άνθρωποι», ανάξιοι να ανήκουν στο ανθρώπινο γένος. Σούβλισαν τον Αθανάσιο Διάκο σαν αρνί, κι έπειτα, λυσσασμένοι από μίσος, πέταξαν το κορμί του σε ρέμα. Σύμφωνα με ιστορικές πληροφορίες, τον μαρτυρικό θάνατο του Παλικαριού είδε κι έζησε η μάνα του, που όταν έμαθε για την σύλληψή του, είχε φθάσει πεζοπορώντας στην Λαμία. Δόλια μάνα.
Ο μαρτυρικός θάνατος του Παλικαριού ατσάλωσε τους Έλληνες επαναστάτες, ήταν πλέον πιο έτοιμοι από ποτέ να δώσουν το «είναι» τους για την Απελευθέρωση της Πατρίδας. Και μπορεί οι τούρκοι να νίκησαν, ωστόσο η Μάχη της Αλαμάνας τους καθυστέρησε πολύ. Κι αυτό έδωσε τον χρόνο στον Οδυσσέα Ανδρούτσο να οργανωθεί στο Χάνι της Γραβιάς, για να εκδικηθεί έτσι την θυσία του Διάκου και των συμπολεμιστών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου