24/6/2025
1826, 22 Ιουνίου, 23, 24,25… Ημέρες επικίνδυνες, ημέρες που ή θα δικαίωναν την Επανάσταση του 1821 ή θα γίνονταν ο τάφος τους.
Οι τούρκοι είχαν συμμαχήσει με τους αιγύπτιους, ενώ οι Έλληνες, που μετά από αιώνες σκλαβιάς μόλις είχαν αρχίσει να ανασαίνουν τον αέρα της ελευθερίας, δαπανούσαν τις δυνάμεις και τις ζωές τους σε εμφύλιες διαμάχες.
Ο Ιμπραήμ, επικεφαλής τουρκοαιγυπτιακής δύναμης 10.000 ιππέων και πεζών, ήταν αποφασισμένος να καθυποτάξει την Πελοπόννησο, με κάθε άγριο και αθέμιτο τρόπο. Ανάμεσα στους στόχους του ήταν η Καλαμάτα και η Μάνη. Ήταν βέβαιος ότι θα τα καταφέρει, γιατί απέναντί του είχε μια δύναμη 2.500 περίπου Μανιατών.
Το πρωί της 22ας Ιουνίου, ανατολικά της Καλαμάτας και συγκεκριμένα στην θέση Βέργα, οι τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν τις επιθέσεις στις οχυρωματικές θέσεις των Μανιατών, με την έπαρση του νικητή. Να όμως που οι λιγότεροι Μανιάτες, για τρεις-τέσσερις ημέρες, αντιμετώπισαν με τεράστια επιτυχία τους πολυάριθμους εχθρούς τους!...
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Ιμπραήμ βομβάρδιζε τα παράλια της Μάνης, προσπαθώντας να κάνει τους Μανιάτες να απομακρυνθούν από την θέση Βέργα. Ταυτόχρονα, οι τουρκοαιγύπτιοι προσπάθησαν να αποβιβαστούν στον όρμο του Διρού.
Ήταν σίγουροι πως θα νικήσουν τους Έλληνες πολεμιστές, και βέβαια δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ότι οι λίγοι εναπομείναντες στα χωριά τους Έλληνες θα αντιδράσουν δυναμικά. Ούτε φυσικά μπορούσαν να φανταστούν ότι οι Μανιάτισσες θα πολεμούσαν με τέτοια γενναιότητα, που θα τους νικήσουν!
Στην μάχη του Διρού, οι Μανιάτισσες κυνήγησαν τους τουρκοαιγύπτιους ως το νερό και τους εξευτέλισαν. Όταν κατάλαβαν οι Ελληνίδες, αλλά και οι λίγοι Έλληνες που είχαν μείνει στο χωριό, ότι ο εχθρός είναι απελπιστικά κοντά τους, κινητοποιήθηκαν άμεσα και άρπαξαν στα χέρια τα λιγοστά τους όπλα, μα και δρεπάνια, ξύλα και πέτρες. Χωρίς καθυστέρηση, οργάνωσαν τις επιθέσεις τους κατά των τουρκοαιγυπτίων.
Ήταν όλοι ανεξαιρέτως αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για την ελευθερία τους, όπως έγραψε και ο κληρικός και ιστορικός Αμβρόσιος Φραντζής. Ούτε μία γυναίκα ούτε ένας άνδρας ούτε ένας γέρος ούτε ένα παιδί δεν θα άφηνε το όπλο του για να δραπετεύσει!...
Στην μάχη του Διρού, γράφτηκε μια ολόλαμπρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας, κι ας την έχουν παραπεταμένη σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι του χρόνου και του παρόντος τους οι σύγχρονοι Έλληνες. Και μάλιστα, αυτή η σελίδα είναι γεμάτη με πανύψηλες του Έθνους μας γυναίκες, που σχεδόν άοπλες υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους!
Οι γυναίκες του Διρού δεν είχαν πολλές επιλογές, ή θα γίνονταν σκλάβες ξανά ή θα πολεμούσαν για την ελευθερία τους.
Άρπαξαν τότε αυτές τα δρεπάνια του θερισμού, πέτρα και ξύλα, και με τα κορμιά τους ακόμα, και κυνήγησαν τους τουρκοαιγύπτιους μέχρι την ακρογιαλιά του Διρού. Τους έριξαν στην θάλασσα ή έπεσαν μόνοι τους για να σωθούν από τις Μανιάτισσες, κολυμπώντας μέχρι τα πλοία του Ιμπραήμ.
Είναι από αυτά τα απίστευτα και όμως πραγματικά επιτεύγματα του Ελληνισμού: Οι δρεπανηφόρες γυναίκες της Μάνης νίκησαν τον εχθρό, γράφοντας την δική τους σελίδα ιστορίας!
Η μάχη του Διρού και η μάχη της Βέργας ήταν νικηφόρες. Τελικά, στις 25 Ιουνίου του 1826 , οι τουρκοαιγύπτιοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν ηττημένοι.
Τα θρυλικά κατορθώματα των ηρωίδων του Διρού «κεντήθηκαν» ως
λέξεις σε δημοτικό τραγούδι (mani.org & φωτογραφία lakonikos.gr):
Στο ρημοκλήσι τον Διρού
λειτούργα ο Πρωτοσύγγελος,
και τ' άχραντα μυστήρια
έφερνε στο κεφάλι του
βάλλοντας το χερουβικό.
Μ' άξαφνα κι ανέλπιστα
Τούρκοι τον παραλάβασι,
Μα οι άντρες όλοι λείπασι,
είταν στη Βέργα τ 'Αλμυρού
όπου τρωάδα ο πόλεμος
πάαινε δυο μερόνυχτα.
Μόνο τα γυναικόπαιδα
και γέροντες ανώφελο
γιατ' είταν θέρος, βρέθηκαν
με τα τραπάνια στα λουριά.
Καθόλου δε δειλιάσασι,
καθόλου δεν τρομάξασι,
μόν' έδωκαν την είδηση
στον Κωσταντίνο με πεζό.
κι έδραμε κατά το Διρό.
Βλέπεις γυναίκες να χερούν
και τα τραπάνια να κρατούν
τους Αραπάδες να χτυπούν.
«Εύγε σας, ματαεύγε σας,
γυναίκες, άντρες γίνητα,
σαν ανδρειωμένες μάχεσθε,
σαν Αμαζόνες κρούετε».
Είπε και βρυχομάνιασε,
σαν το λιοντάρι στα βουνά.
«Όσοι πιστοί, εμπρός παιδιά!...
Σήμερα γεννηθήκαμε,
σήμερα ας πεθάνωμε...»
Άνοιξε μάχη τρομερή
κι είτενε ξεσυνέρηση
σ' όλα τα Σπαρτιατόγγονα,
ποίοι θα πάσι μπροστινοί.
Οι Τούρκοι αντισταθήκασι
τ' είταν στην άκρη τον γιαλού.
Μα στο στερνό δειλιάσασι
και πέφτασι στη θάλασσα
σαν τα τυφλά τετράποδα...
Γιατ' είταν θέλημα Θεού...
Να σ' ακουστή η παράκληση του Άγιου Πρωτοσύγγελλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου