Μακεδονικός Αγώνας: Απίστευτο το θάρρος και η τόλμη των Ελλήνων όταν κουβαλούσαν στα κρυφά τουφέκια, πιστόλια και φυσέκια

 

7/8/2025

Πώς μεταφέρονταν τα τουφέκια, τα πιστόλια, τα φυσέκια στην σκλαβωμένη Μακεδονία μας, την οποία ήθελαν να αρπάξουν για τον εαυτό τους από τους τούρκους οι βούλγαροι;

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, με τον φόβο της αποκάλυψης να κρέμεται σαν επικίνδυνη βόμβα πάνω από τα κεφάλια των Μακεδονομάχων μας. Εκτός των πολεμιστών μας, όμως, είχε στηθεί ένα ολόκληρο δίκτυο Ελλήνων που έκαναν διάφορα επαγγέλματα, αλλά δεν δίσταζαν να βοηθήσουν το Ιερό Αγώνα της Απελευθέρωσης.

Σημαντική βοήθεια πρόσφεραν υπάλληλοι των σιδηροδρόμων, των τραπεζών, αγωγιάτες, μαγαζάτορες κ.ά.. Όπως μάς μαρτυρεί ο Γ. Μόδης: Χρειαζόταν παράτολμο θάρρος, ακούραστη δραστηριότητα και ανεξάντλητη εφευρετικότητα για να μεταφερθούν τα όπλα από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τις εμπορικές αποθήκες στα χάνια και τα κατάλληλα καταστήματα και από κει να φορτωθούν σε μουλάρια μέσα σε ψάθες, σανίδια, δέρματα κλπ.

Στο Μοναστήρι υπήρχε ειδική υπηρεσία, εθελοντική πάντα, γι΄ αυτή τη δύσκολη δουλειά. Ο Λουκάς Κουντουράς, ένας παλαίμαχος των αγώνων και υψηλός άνδρας, φορούσε και το καλοκαίρι πολλές φορές μακρύ παλτό, για να μπορεί να κρύβει κρεμασμένα πάνω του όπλα.

Ένα άλλο παράδειγμα: Ο Μητροπολίτης Δοϊράνης Παρθένιος από την Σιάτιστα μια μέρα που γύριζε από την Θεσσαλονίκη στην έδρα του με το τραίνο, έμεινε όλο το ταξίδι όρθιος στο παραθύρι, σαν να ήθελε να αποθαυμάσει τον κάμπο, που είχε πολλές φορές διασχίσει. Δυο τούρκοι αξιωματικοί, που συνταξίδευαν, παραχώρησαν με πολύ ευλάβεια τις θέσεις τους στον Μητροπολίτη. Αλλά ο ιεράρχης δεν εννοούσε να ξεκολλήσει από το παράθυρο. Είχε κάτω από το ράσο του δύο Μάνλιχερ, που δεν του επέτρεπαν να καθίσει και ούτε καν να σκύψει.

Όπλα Μακεδονομάχων και λάφυρα Βούλγαρων και Τούρκων που περιήλθαν στην κατοχή των Ελλήνων Αγωνιστών. Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, Θεσσαλονίκη -Πηγή

Αυτές οι πληροφορίες, όπως τις διαβάζουμε στο βιβλίο του Μόδη «Μακεδονικός Αγών και Μακεδόνες Αρχηγοί», μπορεί να είναι τώρα απλά λέξεις πάνω στο χαρτί που τις αγγίζουν τα μάτια μας, ενώ το κορμί μας ζει μέσα στην ασφαλή απόσταση του χρόνου και του χώρου από τον Μακεδονικό Αγώνα. Όμως, ας σκεφτούμε για λίγο, πώς ένοιωθαν αυτοί οι Έλληνες που μετέφεραν τα όπλα!... Αν τους έπιαναν οι εχθροί, ο θάνατος μετά από βασανιστήρια ήταν δεδομένος, όπως βέβαιη θα ήταν και η αποτυχία της Επανάστασης.

Πώς μπορούμε εμείς σήμερα να νοιώσουμε την ψυχή του ιεράρχη που κουβαλούσε τα όπλα κάτω από τα ράσα του, ενώ στο σβέρκο του έφτανε η ανάσα των τούρκων, που όσο ευγενικοί κι αν ήταν, αν ανακάλυπταν τα όπλα, δεν θα δίσταζαν να τον δολοφονήσουν; Ας υποθέσουμε ότι ο ιεράρχης φοβόταν για την ζωή του, η καρδιά του γοργοχτυπούσε, τα γόνατα του έτρεμαν. Ένα είναι σίγουρο: Η αγάπη και το πάθος του για την πατρίδα υπερτερούσαν κάθε θνητού φόβου και πανικού!

Την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος για την Λευτεριά, έτρεφε μέσα του τόσο ο Λουκάς Κουντουράς που μέσα στο κατακαλόκαιρο φορούσε μακρύ παλτό για να κρύβει τα όπλα, όσο και αναρίθμητοι Έλληνες που παρασκηνιακά φρόντιζαν με όλες τους τις δυνάμεις για τον εξοπλισμό των Επαναστατών μας. Αψηφούσαν κάθε κίνδυνο, και έσπρωχναν στο υποσυνείδητό τους κάθε θνητό πανικό που μπορεί να προκαλούσε ο φόβος της αποκάλυψης των όπλων και της αποτυχίας του Αγώνα.

Για όλους αυτούς τους Έλληνες, δόξα δεν σήμαινε την προβολή του εαυτού τους, παρά σήμαινε την Λύτρωση της Μακεδονίας μας από τους εχθρούς της! Ας γίνουν φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς που βιώνουμε την σύγχρονη προδοσία της Μακεδονίας μας.