Mια φωτογραφία, μια φράση, μια πληγή. . .

 
20/9/2025

Δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό φταίνε οι γονείς...

Βρήκα σε κάποια ομάδα αυτή τη φωτογραφία που βλέπετε παρακάτω και οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκλόνισε.

Αποδίδει μια φρικτή και συγκλονιστική αλήθεια που βιώνουν πολλές οικογένειες. Θα αναφέρω κάποια αίτια που έχουν αποκαλυφθεί μέσα από συζητήσεις με ανθρώπους κάθε ηλικίας.

1)      Πολλοί γονείς που έχουν από δύο παιδιά και πάνω καλλιεργούν από τη μικρή τους ηλικία τον συγκρητισμό και τον ανταγωνισμό, πολλές φορές και με φρικτές φράσεις: «Ο αδερφός σου είναι καλύτερος από εσένα. Εσύ είσαι άχρηστος!», «Η αδερφή σου είναι αδύνατη ενώ εσύ χοντρή! Όταν μεγαλώσεις δεν θα σε θέλει κανένας!», «Πάρε παράδειγμα τον αδερφό σου που έβγαλε απολυτήριο με 19, ενώ εσύ παλεύεις με το 16 και δεν διαβάζεις σαν τον αδερφό σου…», «Η αδερφή σου κατάφερε αυτό, εκείνο και το άλλο αλλά εσύ τίποτα!». «Γιατί εσένα σε κάποιες γιορτές σου έκαναν καλύτερο δώρο από ό,τι εμένα;» «Γιατί για το ίδιο παράπτωμα-ζημιά μέσα στο σπίτι εμένα με μάλωσαν με ένταση ενώ στην αδερφή μου ήσαστε χαλαροί;» κλπ. Όλα αυτά εκκολάπτουν το «αυγό του φιδιού» μέσα στις καρδιές των αδερφών με αποτέλεσμα όταν μεγαλώσουν να έχουμε τσακωμούς ή ακόμα και διακοπή κοινωνίας. Στην καλύτερη περίπτωση μια τυπική επαφή.

2)      Πολλά αδέρφια δεν μιλιούνται, έχουν ψυχρή-τυπική επαφή ή είναι τσακωμένοι και ένα άλλο αίτιο είναι οι σύντροφοί τους. Για παράδειγμα έχουμε μια οικογένεια με 3 αγόρια που παντρεύονται και οι γυναίκες τους καλλιεργούν μίσος και κακία ανάμεσα στα αδέρφια λόγω ζήλειας και κάποιες φορές βάζουν και τα παιδιά τους δηλαδή τα ξαδέρφια μέσα στην αρένα. Ξέρω αδέρφια που δεν μιλιούνται και αυτό οφείλεται στις γυναίκες τους! Πόσες μητέρες έρχονται σ’ εμάς με τον καημό: «Αχ! Πάτερ ο γιος μου ήταν εξαιρετικό παιδί αλλά παντρεύτηκε μια γυναίκα που τον έκανε άλλον άνθρωπο και δεν τον αναγνωρίζουμε πια».

3)      Οικονομικοί, επαγγελματικοί, κληρονομικοί λόγοι. Για παράδειγμα ο ένας βγάζει περισσότερα χρήματα από τον άλλον ή έχει καλύτερη δουλειά ή τελικά ο ένας σπούδασε αυτό που ήθελαν οι γονείς ενώ ο άλλος όχι. Εκεί που έχουμε τραγωδίες είναι σε κληρονομικά ζητήματα:  «Γιατί εμένα η μαμά και η γιαγιά, μου άφησε αυτό το σπίτι ή το οικόπεδο και σ’ εσένα εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία;» Πολλά αδέρφια όταν μεγαλώσουν είναι στα δικαστήρια για κληρονομικούς λόγους, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί να πεθάνει κάποιος από τα αδέρφια και να μην έχουν μιλήσει ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι μετράει πολύ ο πνευματικός και ηθικός παρανομαστής που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους.  Αν δεν συντονίζονται σε αυτό το κομμάτι τα πράγματα είναι όντως δύσκολα. Πολλά αδέρφια δεν μιλάνε για πνευματικούς, πολιτικούς λόγους ή για τις ομάδες! Για να μην πούμε ότι αν κάποιος αδερφός είναι ΑΜΕΑ ή παλεύει κάποιο πάθος, τα άλλα αδέρφια τον έχουν στο περιθώριο. Φοβερές καταστάσεις!

Θεωρώ ότι παρόλο που έχουμε τις σχέσεις εξ αίματος, αυτό δεν σημαίνει κάτι κατά βάθος. Η αγάπη καλλιεργείται. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να νιώθεις φίλος, αδερφός και κολλητός με κάποιον που δεν έχεις το ίδιο αίμα και να υπάρχουν βάσεις αγάπης, σεβασμού, κατανόησης, ειλικρίνειας κλπ που δεν μπορείς να έχεις πχ με την αδερφή σου ή τον συγγενή σου. Η αγάπη δεν έρχεται αυτόματα, θέλει δουλειά και αγώνα κυρίως με τον εαυτό σου και μέσα στην οποιαδήποτε μορφή σχέσης.

Καλό είναι όμως να μην φτάνουμε στα άκρα. Ιδιαίτερα με τις σχέσεις εξ αίματος ας κρατάμε τις τυπικές έστω επαφές αν δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα. Ένα καλημέρα, μια ευχή σε μια γιορτή. Δεν είναι καλό να υπάρξει διακοπή κοινωνίας. Φυσικά αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, ας είναι αυτό η έσχατη λύση, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον για μια τυπική έστω επαφή αν αυτό είναι δυνατό. Εννοείται όλα αυτά με προσευχή, ευγενική συμπεριφορά και διάκριση. Με φωνές, ουρλιαχτά και τσακωμούς δεν λύθηκε ποτέ τίποτα. Και αν κάποιος δεν μας θέλει, δεν πειράζει. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους, ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε παρέα με όλους. Μπορεί πχ να έχω μια αδερφή και να μην ταιριάζω σε τίποτα. Κάποτε ένας συγγενής μου μου είπε την εξής φράση: «Τους φίλους τους διαλέγεις και τους συγγενείς τους ανέχεσαι.», για να πάρει την απάντηση: «Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά οφείλουμε να τους διαλέγουμε όλους». Με την έννοια ότι ποιον και με ποιον τρόπο θα βάλουμε κάποιον στη ζωή μας έχει να κάνει με τις προσωπικές μας αντοχές δεν  είμαστε υποχρεωμένοι ή αναγκασμένοι σε σχέσεις που μας αρρωσταίνουν. 

Δεν θα κάνουμε παρέα, ας έχουμε έστω μια τυπική επαφή. Aς κάνουμε αγάπη και προσευχή και έχει ο Θεός... 

Καλό αγώνα σε όλους. - π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr