 |
| Επικίνδυνος ένοχος - Μετέφερε 10001 ευρώ... |
24/12/2025
Η δημιουργία του ύποπτου πολίτη: Χρονικό μιας ελευθερίας υπό επιτήρηση
Από μια κοινωνία που δεν πιστεύει πλέον στον εαυτό της
Υπήρχε μια εποχή, όπως φαίνεται από ένα παλιό βιβλίο ιστορίας, που το τεκμήριο της αθωότητας ήταν μια ιερή αρχή. Σήμερα, αυτή η έννοια είναι νεκρή. Έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή, μια εποχή τρομερής κοινωνικής μηχανικής: ο ύποπτος πολίτης έχει δημιουργηθεί.
Δεν είναι οι άνθρωποι που ξαφνικά έγιναν εγκληματίες, απατεώνες ή τρομοκράτες. Είναι το σύστημα που άλλαξε την οπτική του. Το κράτος έχει αντιστρέψει το βάρος της κοινωνικής απόδειξης. Από τώρα και στο εξής, η αθωότητα δεν θεωρείται πλέον δεδομένη. Πρέπει να αποδεικνύεται με κάθε συναλλαγή, κάθε κλικ, κάθε λέξη. Η συνηθισμένη ζωή ελέγχεται, ρυθμίζεται και καταγράφεται, μετατρέποντας τον έντιμο άνθρωπο σε έναν πιθανό παραβάτη, που ζει διαρκώς υπό αναστολή.
Χρήμα: Η ποινικοποίηση της ανωνυμίας
Αυτή η δημιουργία του υπόπτου είναι πιο κραυγαλέα στη σχέση
μας με το χρήμα. Τα μετρητά, το τελευταίο προπύργιο της συναλλακτικής
ελευθερίας, έχουν χαρακτηριστεί ως εχθρός. Μειώνοντας το όριο πληρωμής με
μετρητά στα 1.000 ευρώ, η Γαλλία έστειλε ένα σαφές μήνυμα: η ανωνυμία είναι μια
ανωμαλία. Αγοράζοντας ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, πληρώνοντας έναν τεχνίτη ή
δανείζοντας χρήματα σε έναν συγγενή με μετρητά; Αυτό είναι ύποπτο. Γιατί να
χρησιμοποιήσετε μετρητά αν δεν έχετε τίποτα να κρύψετε; (Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για την Ελλάδα.)
Και μόνο στη Γαλλία αυτό το όριο είναι τόσο χαμηλό: αλλού στην Ευρώπη, τα όρια είναι υψηλότερα, μερικές φορές φτάνουν τα 10.000 ευρώ στη Γερμανία ή την Αυστρία. Η Γαλλία διακρίνεται έτσι από μια θεσμοθετημένη υποψία, όπου κάθε πολίτης θεωρείται απατεώνας μόλις χρησιμοποιήσει τα μετρητά του.
Αυτό έχει δημιουργήσει ένα σύστημα ενοχής εξ ορισμού. Ο τραπεζίτης σας, κάποτε συνεργάτης, έχει μετατραπεί από το νόμο σε βοηθό της αστυνομίας. Μια ασυνήθιστη μεταφορά; Ένα κυμαινόμενο ποσό; Το λογισμικό ενεργοποιείται, αποστέλλεται η αναφορά "Tracfin". Ο πολίτης βρίσκεται σε μια καφκική κατάσταση: πρέπει να δικαιολογήσει τη χρήση των δικών του χρημάτων που κέρδισε με κόπο.
Και η παγίδα θα κλείσει με το ψηφιακό ευρώ. Παρουσιαζόμενο ως μια πρακτική νεωτερικότητα, στην πραγματικότητα είναι το εργαλείο απόλυτου ελέγχου. Με ένα ανιχνεύσιμο ψηφιακό πορτοφόλι, τα χρήματα παύουν να αποτελούν ιδιοκτησία και γίνονται ένα ανακλητό δικαίωμα χρήσης. Τα χρήματά σας θα είναι προγραμματιζόμενα, ίσως ακόμη και φθαρτά ή μπλοκαρισμένα εάν η «αστική σας συμπεριφορά» θεωρηθεί δυσάρεστη. Ο ύποπτος δεν θα έχει πλέον πού να κρύψει τις αποταμιεύσεις του.
Σκέψη: Η λογοκρισία ανατίθεται σε «αξιόπιστους συνεργάτες»
Ενώ τα χρήματα παρακολουθούνται από αλγόριθμους, ο λόγος ελέγχεται με μια πιο ύπουλη μέθοδο: την ηθική εξωτερική ανάθεση. Το κράτος γνωρίζει ότι η άμεση λογοκρισία δεν γίνεται δεκτή σωστά σε μια δημοκρατία. Έτσι, έχει κατασκευάσει υπόπτους για την κοινή γνώμη χρησιμοποιώντας τρίτους.
Αυτό είναι το βασικό μάθημα των Αρχείων Twitter: Οι δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, έχουν χρησιμοποιήσει ΜΚΟ και επιδοτούμενες ενώσεις για να επηρεάσουν τον έλεγχο του διαδικτυακού περιεχομένου. Πίσω από το προσωπείο της «καταπολέμησης της παραπληροφόρησης», κρύβεται ο ιδεολογικός έλεγχος.
Στη Γαλλία, αυτός ο ρόλος είναι ιδιαίτερα αρνητικός: το
κράτος αναθέτει σε δημόσια χρηματοδοτούμενες ενώσεις το καθήκον της αναφοράς,
της καταγγελίας και της πίεσης σε πλατφόρμες. Οι πολίτες που μιλούν ανοιχτά δεν
αγωνίζονται πλέον ενάντια σε έναν επίσημο λογοκριτή, αλλά ενάντια σε ένα ασαφές
δίκτυο ενώσεων που χρηματοδοτούνται από τους δικούς τους φόρους, οι οποίοι
έχουν ως αποστολή να ορίζουν το Καλό και το Κακό. (Όποιος νομίζει πως αυτά δεν ισχύουν και στην Ελλάδα, εθελοτυφλεί...)
Το γαλλικό παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Το κράτος βασίζεται σε «ενάρετες» ενώσεις ή ΜΚΟ όπως οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) για να πολιτικοποιήσει τη συζήτηση μέσω νομικών μέσων. Η πρόσφατη περίπτωση στην οποία οι RSF έλαβαν νομικά μέτρα για να αναγκάσουν την ρυθμιστική αρχή (Arcom) να ελέγξει τον πολιτικό «πλουραλισμό» των σχολιαστών σε ένα τηλεοπτικό κανάλι (CNews, για να το ονομάσουμε) είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα. Μια ΜΚΟ που υπερασπίζεται δημοσιογράφους έχει μετατραπεί σε όργανο αστυνόμευσης της σκέψης.
Ο πολίτης, είτε παρακολουθεί τηλεόραση είτε χρησιμοποιεί το διαδίκτυο, γίνεται ύποπτος για «λανθασμένη σκέψη» ή «παραπληροφόρηση», παρακολουθούμενος από ηθικούς φύλακες που έχουν την προσοχή όσων βρίσκονται στην εξουσία.
Εγχώρια παρέμβαση: Η στέγη μου, τα πρότυπά μου
Νομίζαμε ότι θα ήμασταν ασφαλείς στο σπίτι, με την πόρτα κλειδωμένη. Λάθος. Και εδώ, δημιουργήσαμε έναν ύποπτο: ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει γίνει περιβαλλοντικός παραβάτης ή πιθανός φοροφυγάς.
Το Πιστοποιητικό Ενεργειακής Απόδοσης (ΠΕΑ) είναι το όπλο αυτής της στέρησης περιουσίας. Η περιουσία σας δεν σας ανήκει πλέον εξ ολοκλήρου: υπόκειται στην διοικητική της αξιολόγηση. Απαγορεύεται η ενοικίαση ενός ακινήτου με χαμηλή αξιολόγηση. Από τη μια μέρα στην άλλη, δημιουργήθηκε μια νέα κατηγορία ενόχων: οι ιδιοκτήτες «ενεργειακών κόσκινων».
Ακόμα και η φιλοξενία βρίσκεται υπό έλεγχο. Νοικιάζετε δωμάτιο περιστασιακά; Προσοχή. Εγγραφή στο δημαρχείο, φόροι, περιορισμοί. Το κράτος, ανίκανο να διαχειριστεί τα δικά του οικονομικά, παρακολουθεί κάθε ευρώ που αλλάζει χέρια μεταξύ ατόμων, πεπεισμένο ότι ο λαός ξοδεύει τον χρόνο του κλέβοντάς το. Έξω, «έξυπνες» κάμερες αναλύουν τα πλήθη. Περίπατος, τρέξιμο, συγκέντρωση: οποιαδήποτε απόκλιση από τον στατιστικό κανόνα γίνεται «ύποπτη συμπεριφορά».
Οι επερχόμενες αποφάσεις της ΕΕ: Προς την υπό όρους ελευθερία
Αυτό που προετοιμάζεται στις Βρυξέλλες σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο στη δημιουργία του ύποπτου πολίτη. Αρκετά ευρωπαϊκά νομοθετικά έργα, που έχουν ήδη εγκριθεί ή βρίσκονται υπό συζήτηση, θα εφαρμοστούν στη Γαλλία (σαφώς και στην Ελλάδα):
-Ο κανονισμός για το ψηφιακό ευρώ: θα θεσπίσει ένα προγραμματιζόμενο νομισματικό σύστημα, όπου κάθε συναλλαγή μπορεί να περιοριστεί, να εντοπιστεί και να γίνει υπό όρους.
-Η οδηγία κατά της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (AML): προβλέπει αυστηρότερους ελέγχους στις πληρωμές, με ακόμη χαμηλότερα όρια για ανώνυμες συναλλαγές.
-Ο νόμος περί ψηφιακών υπηρεσιών (DSA): Παρουσιαζόμενος ως κανονισμός των ψηφιακών γιγάντων, στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ιδεολογικό και γραφειοκρατικό φίλτρο. Οι νέες εφαρμογές, οι νεοσύστατες επιχειρήσεις και οι εναλλακτικές πλατφόρμες ουσιαστικά δεν έχουν κανένα δικαίωμα ύπαρξης στην Ευρώπη: οι διοικητικοί περιορισμοί, οι υποχρεώσεις συμμόρφωσης και η απειλή κυρώσεων τις καταπνίγουν πριν καν κυκλοφορήσουν. Ο DSA δεν προστατεύει τον χρήστη. Κλειδώνει την αγορά υπέρ των καθιερωμένων παικτών και καθιστά αδύνατη την εμφάνιση δωρεάν ή εναλλακτικών υπηρεσιών.
-Βιομετρική επιτήρηση σε δημόσιους χώρους: αρκετές πολιτείες πιέζουν για τη νομιμοποίηση της χρήσης έξυπνων καμερών και αναγνώρισης προσώπου, με το πρόσχημα της ασφάλειας.
Η υποχρέωση δήλωσης περιουσιακών στοιχείων: αναγκαστική διαφάνεια
Σε αυτό το σύστημα προστίθεται μια νέα τάση: η αυξανόμενη υποχρέωση των πολιτών να δηλώνουν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Αυτό που κάποτε ήταν ελευθερία αποκάλυψης του πλούτου κάποιου, μετατρέπεται σε αναγκαστική διαφάνεια.
Με το πρόσχημα της καταπολέμησης της απάτης και της φοροδιαφυγής, το κράτος επιβάλλει όλο και περισσότερα συστήματα όπου κάθε περιουσιακό στοιχείο πρέπει να δηλώνεται, να καταχωρείται και να κατηγοριοποιείται. Τραπεζικοί λογαριασμοί, ψηφιακά πορτοφόλια, ακίνητα, ασφάλειες ζωής, κρυπτονομίσματα: όλα πρέπει να αναφέρονται, σαν η απλή πράξη της κατοχής οποιουδήποτε στοιχείου να ήταν ήδη ύποπτη.
Αυτή η λογική μετατρέπει την ιδιωτική περιουσία σε μια διοικητική παραχώρηση. Ο πολίτης δεν είναι πλέον ο ιδιοκτήτης, αλλά ένας διαχειριστής υπό επιτήρηση. Η έμμεση ιδέα είναι σαφής: αν αρνηθείς να δηλώσεις, κάτι κρύβεις. Και αν κρύβεις κάτι, διαπράττεις απάτη.
Ο κίνδυνος είναι διπλός:
-Ηθική στέρηση: οι πολίτες διδάσκονται ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν είναι νόμιμα μέχρι να επικυρωθούν από το κράτος.
-Νομική ευπάθεια: μόλις δηλωθούν τα περιουσιακά σας στοιχεία, υπόκεινται σε κατάσχεση, δέσμευση και περιορισμούς. Το κράτος μπορεί να αποφασίσει για τη χρήση τους ή ακόμα και να τα απαγορεύσει, στο όνομα ενός «υψηλότερου συμφέροντος».
Αυτή η υποχρέωση δήλωσης περιουσιακών στοιχείων δεν είναι
τεχνικό μέτρο, είναι ένα ψυχολογικό όπλο: δημιουργεί έναν πολίτη που είναι
εγγενώς ύποπτος, ένοχος κατοχής περιουσίας. -Πηγή: agoravox.fr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου