Και ένα λαμπρό παράδειγμα σαν τον Κόντε Ιωάννη Καποδίστρια, τους ενοχλεί

30/12/2025

Όταν μου λένε για την "αρχαία Δημοκρατία" και την λαμπρότητα της, γνωρίζω αυτομάτως πως αναφέρονται στην Δημοκρατία της Αθήνας, παρ' όλο που υφίσταντο και "θυγατρικά πολιτειακά παραρτήματα" στον αρχαίο κόσμο.

Γράφει ο Ευστάθιος Δαφνομήλης

Μιλάνε λοιπόν με έκσταση για ένα πολίτευμα που έχει μπει ως προμετωπίδα του υπερτρισχιλιετούς Ελληνισμού ενώ διήρκεσε μόνο περίπου... 170 χρόνια και με όχι σταθερή μορφή, καθώς υπέστη αλλαγές, από την θεμελίωσή του (Κλεισθένης 508 π.Χ.) ως την κατάργησή του (Χαιρώνεια 338 π.Χ.).

Ένα πολίτευμα που συνδέθηκε (περιέργως όχι αρνητικά) με την μεγαλύτερη κλοπή σε συμμαχικό ταμείο σε όλη την ανθρώπινη ιστορία που με σχετικές αναγωγές υπολογίζεται σε μερικά δισεκατομμύρια σημερινά λεφτά, για να δημιουργηθεί αυτό που περήφανα ονομάζουμε σήμερα "χρυσή εποχή" της κλασσικής Αθήνας.

Σημειωτέον, είναι πολύ βολικό για τους υποστηρικτές αυτού του πολιτεύματος πως η Κόρινθος που είχε ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ πολίτευμα και απείρου κάλλους μνημεία, πλουσιότερα, περισσότερα και εκτενέστερα από αυτά που χτίστηκαν στην Αθήνα (με την μπάζα από το συμμαχικό ταμείο), καταστράφηκε ολοσχερώς από τον αρχιβάρβαρο Ρωμαίο Λούκιο Μόμμιο και δεν έχουμε να θυμόμαστε αντίστοιχο και λαμπρότερο μεγαλείο από τον αρχαίο κόσμο.

Μιλώντας λοιπόν γι' αυτό το πολίτευμα, την Δημοκρατία, συνεχίζουμε να αγνοούμε επιδεικτικά, πως ο Στρατηγός Μιλτιάδης (ο νικητής Μαραθώνα) καταδικάστηκε σε βαρύ πρόστιμο 50 ταλάντων για δήθεν "απάτη του δήμου" μετά την αποτυχημένη εκστρατεία στην Πάρο (489 π.Χ.) και πέθανε λίγο αργότερα στη φυλακή έχοντας χρέος και θανάσιμα τραύματα από την εκστρατεία.

Ο Θεμιστοκλής (ο νικητής της Σαλαμίνας) εξοστρακίστηκε (~471 π.Χ.), αργότερα κατηγορήθηκε για προδοσία και εξορίστηκε οριστικά και πέθανε στην Περσία!!!

Ο Αριστείδης ο Δίκαιος... εξοστρακίστηκε (~482 π.Χ.), αλλά ευτυχώς επανήλθε αργότερα.

Ο Κίμων (γιος Μιλτιάδη, νικητής Ευρυμέδοντα), εξοστρακίστηκε (461 π.Χ.) λόγω δήθεν φιλολακωνικών τάσεων (δηλαδή ήταν πανελληνιστής και ήθελε να σταματήσει τον εμφύλιο σκοτωμό). Τον καταδίκασαν ερήμην, όταν εκείνος πολεμούσε για τον Ελληνισμό της Κύπρου και πέθανε πάνω στη μάχη.

Οι 6 στρατηγοί των Αργινουσών (406 π.Χ.): Μετά τη ναυμαχία (νίκη επί Σπαρτιατών), κατηγορήθηκαν ότι δεν περισυνέλεξαν ναυαγούς λόγω καταιγίδας. Δικάστηκαν μαζικά και εκτελέστηκαν (Περικλής ο νεότερος, Διομέδων, Ερασινίδης κ.ά.). Βεβαίως "ο πάνσοφος λαός της Δημοκρατίας" οι Αθηναίοι μετάνιωσαν γρήγορα, αν και ήταν αργά αφού είχαν εκτελεσθεί οι ποινές.

Αλκιβιάδης: Εξορίστηκε δύο φορές (415 και μετά), κατηγορούμενος δήθεν για βεβήλωση Ερμών και προδοσία· δολοφονήθηκε τελικά στην εξορία.

Ο Σωκράτης (399 π.Χ.) που καταδικάστηκε σε θάνατο (κώνειο) για "διαφθορά νεότητας" και "αθεΐα" – κλασικό παράδειγμα δημοκρατικής υστερίας.

Ο Αναξαγόρας (φίλος Περικλή) που κατηγορήθηκε για "ασέβειες" (έλεγε ότι ο ήλιος είναι πυρακτωμένη πέτρα) και καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά διέφυγε στην εξορία.

Ο Πρωταγόρας που εξορίστηκε για σχετικισμό ("ο άνθρωπος μέτρον πάντων") και τα έργα του κάηκαν δημόσια...

Ο Μεγακλής, ο Ξάνθιππος (πατέρας Περικλή), Περικλής, μέχρι τον Υπέρβολο, τον τελευταίο οστρακισθέντα το 417 π.Χ. έχουμε μια τεράστια σειρά πολιτικών εγκλημάτων κατά ανθρώπων που ευεργέτησαν και όμως εισέπραξαν αχαριστία και αδικία.

Και με αυτήν την... σύντομη μελανή παρακαταθήκη του δήθεν "τελειότερου πολιτεύματος" στην Ιστορία, που ούτε μακροημέρευση είχε, ούτε συγκριτικά μεγαλύτερη στρατιωτική επιτυχία από τα άλλα πολιτεύματα, ούτε έφτασε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου προσφέροντας στρατηγικό και πολιτισμικό βάθος, κληρονομούμε μια ελεεινή, σιχαμένη, οπισθοδρομική, παρακμιακή, αντεθνική συνήθεια να είμαστε αχάριστοι κατά των ευεργετών μας και να μην μπορούμε να αναγνωρίσουμε πανδήμως έστω έναν πολιτικό ή στρατιωτικό, ως τον κορυφαίο, ως τον πανλαμπρότερο όλων.

Όλοι οι λαοί έχουν έναν, δύο τρεις άνδρες (ή γυναίκα) να μνημονεύουν ως ύψιστους, καθοριστικής σημασίας παράγοντες, κάποιοι οριακά να τους θεοποιούν (όπως τον Μουσταφά Κεμάλ στην γείτονα, με εικόνες του σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο τοίχο), μόνο στην Ελλάδα βιώνουμε αυτήν την τρισκατάρατη αποδοκιμασία ανθρώπων που απετέλεσαν συνεκτικό κόμβο και λίκνο ακμής σε περιόδους κρίσης και ανάγκης.

Θύμα βεβαίως αυτής της ελεεινής συνήθειας είναι κι ο Καποδίστριας. Τον αποστρέφονται όπως ο διάολος το λιβάνι τα παιδιά των φραγκόπιστων δεξιών που περιδιαβαίνουν τα πολιτικά σαλόνια και τις λέσχες, τον πολεμούν οι αριστεροί επαναστάτες του κώλου γιατί ήταν λέει τύραννος, αυτοί που εφηύραν και εφάρμοσαν την "τυραννία του κόμματος", τον λοιδωρούν και κάτι λιμπερταριανοί που ζουν τη φάση της "ελευθερίας για την ελευθερία" παραδομένοι στον συβαριτισμό της ιδεολογίας του πτωχευμένου πλέον αμέρικαν ντρημ, χωρίς να εξετάζουν πως πίσω από τον Κυβερνήτη περίμεναν τη σειρά τους μικρόνοες άνθρωποι που ήθελαν να εξυπηρετήσουν το στενό τοπικό τους συμφέρον και δεν δίσταζαν να κάψουν την υπόλοιπη χώρα ή τις σοδειές, ή τον στόλο...

Κάνουν λάθος όμως κάποιοι αν νομίζουν πως η πολεμική κατά της ταινίας είναι εναντίον του Σμαραγδή. Ο πόλεμος είναι κατά του Καποδίστρια. Και αν ακόμα ερχόταν ο Μάικλ Μαν να σκηνοθετήσει το εξελισσόμενο πολιτικό θρίλλερ της διαπραγμάτευσης των συνόρων (που δυο φορές τα απέρριψε ο Καποδίστριας ενάντια στις απαιτήσεις των Εγγλέζων), αν ο Σκορσέζε ανελάμβανε να σκηνοθετήσει την προετοιμασία και την εκτέλεση της δολοφονίας, αν ο Σπήλμπεργκ αναλάμβανε τις περιπετειώδεις σκηνές, τα ειδικά εφέ και αν ο Χανς Ζίμμερ ανελάμβανε το περιπετειώδες μα και δραματικό μουσικό κάλυμμα του έργου και όλα αυτά υπό παραγωγή Τζέρρυ Μπρουκχάιμερ, πάλι οι ντόπιες μανταμσουσούδες της κριτικής του σινεμά, που ανάθεμα κι από που έχουν λάβει τα διαπιστευτήριά τους για να διακονούν μόνο Λάθιμους και προχώ ανώμαλους, θα την μαύριζαν ξανά.

Διότι κάποιοι επικαλούνται την Δημοκρατία (αλλά όχι την εξουσία στον λαό) και άλλοι την Ελευθερία (αλλά όχι την εθνική ελευθερία) για να κρύβουν τα ποταπά τους κίνητρα. Και ένα λαμπρό παράδειγμα σαν τον Κόντε Ιωάννη Καποδίστρια, τους ενοχλεί. -Πηγή

Διαβάστε επίσης:

-Πόσες φορές δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας;