Μαρτυρία υπαξιωματικού που έλαβε μέρος στην πρώτη γραμμή του πολέμου!
Πείνα, αφόρητο κρύο, πόνοι αβάσταχτοι, αλλά και μία καρδιά λεβέντικη και αήττητη αυτή του Έλληνα Στρατιώτη στον πόλεμο του ΄40!
Έτσι εγκατασταθήκαμε στην πρώτη γραμμή μάχης προσπαθώντας να προστατευτούμε από τα εχθρικά πυρά καθώς και το κρύο, στα χαρακώματά μας, ως και σε χαλασμένα οικήματα του χωριού.
Στο μεταξύ, τώρα που τελείωσαν οι πορείες, μπόρεσα να περιποιηθώ τα χέρια μου, που άρχισαν να συνέρχονται μια και ήταν επί δύο-τρεις ημέρες πρησμένα και παραμορφωμένα. Τα κινούσα και τα έτριβα συνεχώς και ζεσταινόμουν, όταν εύρισκα φωτιά, χωρίς όμως να τα βάζω κοντά στην πυρά, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο...
Δύο προβλήματα μας βασάνιζαν στο μέτωπο, στο Τομόρι. Το αφόρητο κρύο, και η πείνα. Ήταν τόσο το κρύο, ιδίως στην διάρκεια της νύκτας, ώστε ήταν πολύ επικίνδυνο να μείνουν οι σκοποί μας στις θέσεις τους για αρκετό διάστημα. Ήταν περιπτώσεις που τους αντικαθιστούσαμε κάθε μία ή και μισή ώρα κάποτε, για να μην καταψυγούν. Τίποτα δεν μπορούσε να τους προστατεύσει μ΄ αυτό το πολικό κρύο. Ατυχώς υπήρξαν πολλοί θάνατοι φρουρών μας από ψύξη...
Στο μέτωπο είχαμε τον οδοντίατρο Σοφοκλή Ανανιάδη, πολύτιμο φίλο και συνάδελφο που ανήκε στην ομάδα μου (είχα προαχθεί σε υπαξιωματικό στο μέτωπο) που έσωσε πολλούς από φρικτούς πονόδοντους. Μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικά αυτά στην διάρκεια ενός αιματηρού πολέμου, όμως είναι ιστορία. Φανταστείτε, εκτός των άλλων, να υποφέρει κανείς από τα δόντια του, στα παγωμένα βουνά, χωρίς να έχει καμμία ελπίδα θεραπείας ή και βοηθείας του...
Ο Ανανιάδης είχε την πρόνοια να πάρει μαζί του (από την Αθήνα) μία οδοντάγρα, μια σύριγγα με την βελόνα της και ένα κουτάκι με αναισθητικές αμπούλες. Και έσωσε πολλούς από μαρτυρικούς πονόδοντους.
Χρησιμοποιούσε, για όλους την ίδια σύριγγα με την ίδια πάντοτε βελόνα, χωρίς να την βράσει ποτέ, μια και δεν υπήρχε καμμιά δυνατότητα γι΄ αυτό. Χρησιμοποιούσε από το ένα δέκατο της αναισθητικής αμπούλας για "κάθε επέμβαση"... για να φθάσει για όλους το αναισθητικό!!!...
Οι Έλληνες αγωνίζονταν με νύχια και με δόντια, πεινασμένοι, παγωμένοι, εξαντλημένοι για την ιερή πατρίδα, εκεί στην Αλβανία... Ποιος από εμάς σήμερα μπορεί να νοιώσει έστω σε μικρό βαθμό την υπέρτατη θυσία των Ελλήνων Στρατιωτών σε κείνον τον πόλεμο; Μπορεί άραγε κανείς;
...Έτσι οι Ιταλοί οργάνωσαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Από τις αρχές του πολέμου μέχρι της μεγάλης εαρινής επιθέσεως, που ήταν θέμα υπάρξεως για την Ιταλία και τον φασισμό, οι Ιταλοί είχαν μεταφέρει στην Αλβανία, με νηοπομπές και αεροπλάνα, σε στρογγυλούς αριθμούς, 463.000 άνδρες, 16.000 μηχανοκίνητα μέσα, 23.000 κτήνη και 700.000 τόνους υλικού. Η Μεγάλη εαρινή επίθεση δεν ήταν πια θέμα γοήτρου αλλά και υπάρξεως της Ιταλίας ως "ουσιαστικού συμμάχου της Γερμανίας".
Όμως οι Ιταλοί έκαναν μεγάλα σφάλματα προ της εαρινής τους επιθέσεως, που άρχισε στις 9 Μαρτίου 1941. Οι τεράστιες μετακινήσεις τους έγιναν δίχως, έστω και με στοιχειώδεις προφυλάξεις, αφού τις μεγάλες αυτές προετοιμασίες είχαν προβάλλει και ιταλικές εφημερίδες. Και το χειρότερο, ο Ντούτσε δήλωνε επισήμως και με αυταρέσκεια πως, "θα δώσει ένα μάθημα στους Έλληνες".
Έτσι οι Ιταλοί έχαναν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ο στρατός μας είχε εγκαίρως προετοιμαστεί και είχε οργανώσει και ενισχύσει τις θέσεις μας αμύνης, συγκεντρώνοντας και το ανάλογο πυροβολικό, που σημαντικό ρόλο έπαιξε κατά τους αιματηρούς αγώνες στην περιοχή Τεπελενίου.
Και άρχισε η Μεγάλη εαρινή ιταλική επίθεση με έντονη δράση του ιταλικού πυροβολικού, όλων των διαμετρημάτων. Τα 400 κανόνια τους κτυπούσαν τις θέσεις μας επί ώρες ρίχνοντας 100.000 οβίδες επί μετώπου έξι χιλιομέτρων. Μου είναι αξέχαστη αυτή η δραματική νύχτα, της δράσεως του ιταλικού πυροβολικού.
Ο ουρανός φλεγόταν και η γη εσείετο. Ο κρότος των οβίδων δεν ήταν μεμονωμένος - ακουγόταν ένα τρομερό συνεχές βούισμα. Από το φως των εκρήξεων η νύχτα έγινε ημέρα, χωθήκαμε στα χαρακώματά μας, ενώ πολλές οβίδες έσκαγαν κοντά μας. Όμως δεν είχαμε σημαντικές απώλειες, γιατί η κύρια επίθεση των Ιταλών στρεφόταν νοτιοδυτικά μας, στην περιοχή Τεπελενίου και ιδίως στα υψώματα 717 και 731, που έμειναν στην Ιστορία...
Τελικά, νίκησαν οι Ιταλοί που είχαν υπεροπλία; Ή οι Έλληνες, στις φλέβες των οποίων έτρεχε μαζί με το αίμα το ηρωικό σθένος των αιώνων;
Οι Ιταλοί έκαναν φοβερά λάθη. Κτυπούσαν ανύπαρκτα χαρακώματα και κατέστρεφαν τον οπλισμό τους. Ενώ οι δικοί μας στρατιώτες: προστατεύονταν από εσοχές σαν σπηλιές του εδάφους αμύνης τους και έβγαιναν με την σιγή του πυροβολικού, όταν επετίθεντο τα ιταλικά πεζοπόρα τμήματα.
Τότε οι θέσεις των οχυρώσεών μας, είχαν γεμίσει από πτώματα Ιταλών... Εκεί προ του υψώματος 731, δεν έγινε απλώς μια μάχη, αλλά μία σφαγή...
Η μεγάλη εαρινή επίθεση του Ντούτσε ήταν τραγική αποτυχία. Ο Μουσολίνι ήταν απαρηγόρητος - ενώ άρχιζε η πτώση του φασισμού...
Ο απολογισμός της αποτυχημένης εαρινής ιταλικής επιθέσεως είναι τραγικός. Οι Ιταλοί απώλεσαν 13.000 άνδρες, μεταξύ τους 5.000 νεκροί. Αιχμάλωτοι αξιωματικοί 190 και 7.650 οπλίτες.
Εμείς είχαμε 50 νεκρούς αξιωματικούς και 1.200 οπλίτες, καθώς και 3.900 τραυματίες, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν πάθει κρυοπαγήματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλέξανδρου Λαγκαδά, Αλβανία 1940-1941 - Αναμνήσεις ενός πολεμιστού, εκδ. "ΘΕΟΓΝΙΣ". Ο συγγραφέας κατά τον πόλεμο αυτό, υπηρέτησε από την πρώτη ημέρα του αγώνος μας, στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού και μέχρι του τέλους του. Έζησε τις ήττες και τις νίκες, έζησε όλες τις κακουχίες, και έγραψε, ευτυχώς για εμάς, για όλα, ώστε να θυμόμαστε!
Να θυμόμαστε ότι οι Έλληνες πολέμησαν σαν λιοντάρια, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου