Η ελιά στα χρόνια του Ομήρου και του Ιπποκράτη!

Ελαιόλαδο: Ο Όμηρος το χαρακτήρισε ως «χρυσό υγρό».

Ο Ιπποκράτης, ως το μέγα, το τέλειο θεραπευτικό, με περισσότερες από 60 φαρμακευτικές και ιατρικές χρήσεις. Είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση δερματολογικών παθήσεων, μυϊκών πόνων, φλεγμονών των ούλων, πυρετού, στομαχικών πόνων, έλκους, αϋπνίας, ναυτίας κ.ά..

Ο Διοσκουρίδης δήλωσε ότι είναι: Προς την εν υγεία χρήσιν άριστον. Κατ΄ αυτόν, και το ελαιόλαδο από τις άγριες ελιές είναι άκρως ευεργετικό, κυρίως για τις κεφαλαλγίες, αλλά αποτελεί και στυπτικό φάρμακο.

Κληρονομήσαμε τις γνώσεις γι΄ αυτό το ιερό δέντρο, και, ευτυχώς, δεν τις αφήσαμε να σκουριάσουν σε παλιά ράφια…

Σύγχρονοι ερευνητές – επιστήμονες, δημιουργούν τον νέο κρίκο του χρόνου που αναπόφευκτα συνδέεται με τον αρχαίο… Ο καρπός του ελαιόδεντρου παραμένει, χάρη σε αυτούς, «ιερός» και θαυματουργός…

Ο Όμηρος διαιωνίζει τις πολλαπλές χρήσεις της ελιάς

Η ελιά στα χρόνια του Ομήρου χρησιμοποιείται ως θεραπευτική αλοιφή (το λάδι της), ως ουσία καλλωπισμού (το λάδι της), ως όπλο (από το ξύλο της καμωμένος ο πάλος που μπήγει ο Οδυσσέας στο μάτι του Κύκλωπα), αλλά και ως σημάδι αναγνώρισης αλάθευτο (η Πηνελόπη πείθεται ότι μπροστά της βρίσκεται επιτέλους ο άντρας της, ο Οδυσσέας, όταν αυτός αρχίζει να μιλά για το κρεβάτι τους καμωμένο από ξύλο ελαιόδεντρου): 

«Έτσι είπε δοκιμάζοντας τον άντρα της, κι εκείνος γύρισε κι είπε με θυμό στο λατρευτό του ταίρι. “Γυναίκα, αυτός ο λόγος σου μου πλήγωσε τα σπλάχνα. Ποιος πήγε στο κρεβάτι μου να το παραμερίσει; Δύσκολα αυτό θα το ΄κανε κι ο πιο καλός τεχνίτης, εκτός αν ήθελε ο θεός ο ίδιος να κατέβει και σ΄ άλλο μέρος εύκολα θα το τοποθετούσε. Όμως κανείς θνητός στη γη, κι ας ήταν νιος λεβέντης, δε θα το σάλευε εύκολα, γιατί είχε ένα σημάδι τρανό, δικό μου τέχνασμα, στο σκαλιστό κρεβάτι. Φιντάνι, ελιάς στενόφυλλης μες στην αυλή μου ανθούσε, χλωρόφλουδο, ολοφούντωτο, χοντρό όπως ένας στύλος. Κι ολόγυρα της έχτισα μια κάμαρα, φτιασμένη με μάρμαρα πελεκητά και με σκεπή από πάνω κι έβαλα πόρτες ταιριαστές κι ομορφοκαμωμένες. Έκοψα της πυκνόφυλλης ελιάς τη φούντα τότες και τον κορμό κλαδεύοντας τον πελεκώ απ΄ τη ρίζα μ΄ ένα σκεπάρνι τεχνικά, στη στάφνη ισώνοντάς τον, κι έφτιασα τα κλινόποδα, τρυπώντας με τρυπάνι. Κι εκείθε τότες άρχισα να φτιάνω το κρεβάτι πλουμίζοντάς το μάλαμα και φίλτισι κι ασήμι και μέσα κόκκινο λουρί βοδιού λαμπρό τεντώνω. Να τώρα τα σημάδια του σου τα ΄πα, μήτε ξέρω αν μένει ακόμα ασάλευτο, γυναίκα, το κρεβάτι ή πια απ΄ τη ρίζα το ΄κοψε κανείς κι αλλού το πήγε”» (Ραψωδία ψ, σελ.419-420).

Αθάνατοι αρχαίοι Έλληνες! Υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί από αυτούς; 

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ελαιόλαδο το θαυματουργό