Ο Γεώργιος Λεπιντάτος (1856-1906) ήταν ένας σπουδαίος άντρας, ένας αναντικατάστατος Μακεδονομάχος από την Σαμαρίνα Γρεβενών.
Είχε μάθει να αγαπά την πατρίδα από τον πατέρα του Νικόλαο, ο οποίος συμμετείχε στην Μακεδονική Επανάσταση του 1854.
Τον αποκαλούσαν καπετάν Αρκούδα, γιατί ήταν πολύ ψηλός και ιδιαίτερα επιβλητικός. Από όπου περνούσε, έτρεμε η γη και οι εχθροί των Ελλήνων!
Ο Γεώργιος έλαβε μέρος στην Μακεδονική Επανάσταση του 1878, έδρασε ως κλέφτης στην Πίνδο, και βέβαια δεν μπορούσε να λείπει από την επόμενη Επανάσταση των Μακεδόνων στα 1896. Πολέμησε εκεί, στα Γρεβενά, εμψυχώνοντας τους άνδρες του και δίνοντας πρώτος το παράδειγμα της αυτοθυσίας για την Μακεδονία.
Ο καπετάν Αρκούδας πολεμούσε παντού, όπου το καθήκον τον καλούσε! Έτρεπε σε φυγή και τους Τούρκους και τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες. Όταν σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς (13 Οκτωβρίου 1904), πήγε στην Αθήνα και προσπάθησε με κάθε τρόπο να οργανώσει ομάδες εθελοντών που θα ανέβαιναν μαζί του στην Μακεδονία για να την απελευθερώσουν.
Διοργάνωσε ομιλίες γι΄ αυτό τον σκοπό, και δεν άργησε η φήμη του να φτάσει στα αυτιά της βασίλισσας Όλγας, που τον κάλεσε στα ανάκτορα για να τον γνωρίσει από κοντά. Όλοι μιλούσαν για τον γενναίο Μακεδόνα με την τεράστια κορμοστασιά! Άρα, ήταν αδύνατον να μείνει ασυγκίνητη η βασίλισσα... Η οποία, όταν στάθηκε μπροστά της πανύψηλος και μαυροφορεμένος, θέλησε να μάθει γιατί φορούσε μαύρη φορεσιά!
"Ποια άλλα χρώματα μπορεί να κουβαλάει επάνω του ο Μακεδόνας;" Φέρεται να της είπε. "Θα φορώ μαύρα, μέχρι να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας! Μέχρι να απελευθερωθεί και η Σαμαρίνα μας! Όσο είναι σκλαβωμένη η γη μας, μόνο τα μαύρα!..."
Ο μαυροντυμένος καπετάνιος πολέμησε, σημείωσε νίκες και ήττες, μην χάνοντας ποτέ το κουράγιο του και την ανθρωπιά του. Φρόντιζε τους συμπολεμιστές του όσο αυτό ήταν δυνατόν στις δύσκολες συνθήκες της τουρκοκρατίας. Όταν σε μία συμπλοκή εχθρικό βόλι χτύπησε τον ψυχογιό του, τον Γεώργιο Δημητρίου, τον κουβάλησε στις πλάτες του, αρνούμενος να τον παρατήσει. Ήθελε να ζήσει το παλικάρι του, όπως ήθελε πρωτύτερα να βοηθήσει και τον Γρεβενιώτη οδηγό του, τον Ιωάννη Αναστασιάδη. Αν ο τελευταίος δεν του είχε ζητήσει να επισκεφτεί την οικογένειά του στο Δίλοφο - επιθυμία που σεβάστηκε ο γενναίος αρχηγός του - δεν θα είχαν κακο-συνεννοηθεί οι Έλληνες μεταξύ τους, δεν θα είχε σκοτωθεί ο Δημητρίου, δεν θα είχε αποφασίσει ο καπετάν Αρκούδας να χωρίσουν τις πορείες τους οι άνδρες του.
Η μοίρα όμως δεν ρώτησε ούτε τους πολεμιστές ούτε την Μακεδονία! Σκληρή στάθηκε, πολύ σκληρή! Οι Τούρκοι, που είχαν στο μεταξύ εξαπλωθεί γύρω από τους Έλληνες, μόλις βρήκαν ευκαιρία πυροβόλησαν τον καπετάνιο στο κεφάλι. Λίγο ακόμα και θα είχε φτάσει στο χωριό Κουκούλι ο καπετάνιος, λίγο ακόμα...
Οι απλοί και γενναίοι Έλληνες έκλαψαν το θάνατο του παλικαριού από την Μακεδονία! Αυτοί ήξεραν ότι η κακο-συνεννόηση μερικές φορές κρύβει δόλο, και πράγματα ακόμα πιο βαριά από τον δόλο...
Μα τίποτα πια δεν μπορούσε να ξυπνήσει τον καπετάνιο από τον αιώνιο ύπνο του.
Δυστυχώς, δεν του επέτρεψε η σκληρή μοίρα να βγάλει τα μαύρα ρούχα, να ζήσει την Απελευθέρωση της Μακεδονίας.
ΥΓ: Και σήμερα μαύρα θα έπρεπε να φορούν οι Μακεδόνες, μέχρι την λευτεριά τους!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου