Μαντώ Μαυρογένους: Πιες και μέθυσε από το Αθάνατο Κρασί του ΄21!

Για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες

     που δεν μπορούν να ζήσουν,

     αν το έθνος δεν είναι ελεύθερο!...

                    ***

Η Μαντώ Μαυρογένους είπε…

          «Δεν με νοιάζει τι θα γίνω αν είναι να ελευθερωθεί η πατρίδα μου. Όταν θα έχω χρησιμοποιήσει όλα όσα μπορώ να διαθέσω για την ιερή υπόθεση της ελευθερίας, θα τρέξω στο στρατόπεδο των Ελλήνων για να τους ενθαρρύνω με την απόφασή μου να πεθάνω, αν χρειαστεί, για την ελευθερία».

          «Η Μαντώ άκουγε κι έκλαιγε, κι έτρεμε από αγανάκτηση. Κι έλεγε στον θείο της τον Μαύρο:

          Γιατί δεν ενώνονται, όπως παλιά, οι Έλληνες για να εκδικηθούν για την τιμή των γυναικών και των κορών τους;» (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          «Ω! Θέλω να αναστήσω το κουράγιο των συμπατριωτών μου, να συμβάλλω ώστε να γεννηθούν ξανά Λεωνίδες!» (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          «Δες την Μόσχω, την πιστή σύζυγο του Τζαβέλλα. Δες την Χάιδω, αδερφή του Φώτη. Δεν έχουν άραγε ζωντανέψει τις πράξεις των ηρωίδων της αρχαίας Σπάρτης; Οι δορυφόροι του τύραννου στην Ήπειρο, και ο καταραμένος Αλή πασάς, που έλεγε ότι ήταν ο σύγχρονος Πύρρος, δοκίμασαν την δύναμη των όπλων της Χάιδως. Έσπαζε τα κόκαλά τους ακόμα και με τα βράχια που πετούσε ψηλά από το βουνό η ατρόμητη Σουλιώτισσα. Την βλέπω ψηλά στο βουνό. Την βλέπω στο ιερό παρεκκλήσι, εκεί που υψώνεται το λάβαρο, σημάδι της θρησκείας και της νίκης. Την βλέπω να ενθαρρύνει με το βλέμμα και την επιβλητική φωνή της τους τίμιους Σουλιώτες που είναι γύρω της, την βλέπω να τρέπει σε φυγή χιλιάδες βαρβάρους.

          Και, είδαμε στα χρονικά της αρχαίας Ελλάδος μια τέτοια αφοσίωση όπως αυτή της χήρας του καπετάνιου Γιώργου Μπότση; Η γενναία Δέσπω, κλεισμένη με άλλα γυναικόπαιδα σε πύργο στο χωριό Ρηνιάσα, δέχθηκε επίθεση από τούρκους, τους πολέμησε με όσα όπλα είχε. Όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά της, έπρεπε να παραδοθεί στην αγριότητα των τούρκων, και αυτή και οι άλλοι αθώοι μαζί της». (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          «Προτιμάτε έναν δοξασμένο θάνατο ή μια ντροπιασμένη ζωή;»

          «Ω γη των δοξασμένων αναμνήσεων και της ωμής σκλαβιάς, γη για πολύ καιρό απομονωμένη, αλλά σύντομα πια ελεύθερη, τα παιδιά σου ξυπνούν και ξεσηκώνονται για να εκδικηθούν, υπέρ της φύσης και της θρησκείας!

          Μπορείς να ρίξεις μέσα στην ψυχή τους το κουράγιο των ηρώων με το οποίο κάποτε τάισες τα παιδιά μας, και από το οποίο μας έχεις αποκλείσει εδώ και αιώνες;!

          Ναι, κάνε να βγουν από τα έγκατά σου τάγματα, οπλισμένα και πανέτοιμα, των παιδιών των Πελασγών. Κάνε οι τούρκοι, φοβισμένοι, να εγκαταλείψουν τα πεδία σου που τα λέρωσαν. Κάνε, να βρεθούν μέσα σε σκοτεινά σπήλαια της Θράκης! Για πάρα πολύ καιρό υπέφερες από τα ανίερα βήματά τους, τα παιδιά σου θα σε ελευθερώσουν για πάντα». (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

«Θα πάω η ίδια στην παλαιά Εύβοια για να εξυψώσω με την φωνή μου έναν λαό τίμιων, όπως το έκαναν κι άλλες φωνές πριν, που τους κάλεσαν να πάρουν τα όπλα. Θα πάω να τους αποδώσω βραβείο για τον ευλαβικό πατριωτισμό τους.

Αλλά, εσείς, οι πρώτοι της Μυκόνου, τι κάνετε με τα πλούτη σας; Περιμένετε να έρθουν οι άπληστοι και άγριοι τούρκοι για να σας τα αρπάξουν, μαζί και την ζωή σας;

Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας με αυτές των αδελφών μας που παλεύουν για την Αναγέννησή μας. Ας αποτινάξουμε τον ταπεινωτικό ζυγό των βαρβάρων. Ας βιαστούμε να βάλουμε τα καράβια μας στην θάλασσα, και ας μην είμαστε οι τελευταίοι που θα αγωνιστούμε για την Ανεξαρτησία μας». (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          «Χίο, δυστυχισμένη Χίο, ένα σκοτεινό πέπλο σκεπάζει τις πεδιάδες σου. Η ύπαρξή σου, τόσο ευτυχισμένη μόλις πρόσφατα, πια δεν ήταν παρά ένας τεράστιος τάφος για εκατό χιλιάδες κατοίκους σου. Οι φοβεροί τούρκοι τους σφάγιασαν όλους, όλους, μέχρι και το τελευταίο από τα παιδιά σου. Κλάψτε, ευαίσθητες ψυχές, κλάψτε, χριστιανοί, κλάψτε για τον θάνατο τόσων αθώων θυμάτων!...

          Κι εσείς, μονάρχη της Ρωσίας, που φαινόταν ότι θα προσφέρατε προστασία σε αυτούς τους άτυχους, δεν αποτρέψατε το κακό, τους σπρώξατε ακόμα πιο γρήγορα στον γκρεμό, εσείς λοιπόν δεν ταράζεστε από τον χαμό τους που οφείλεται και στην δική σας αδιαφορία;

          Κι εσείς όλες, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, που παινεύεστε για τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό σας, ήσασταν μέχρι σήμερα ψυχροί θεατές του σφαγιασμού των χριστιανών της Ανατολής. Χίλιες φορές πιο σκληροί από εκείνους που παρακολουθούσαν τους αγώνες των μονομάχων, και από εκείνους τους αξιοθρήνητους που βάλλονταν κατά φοβερών άγριων ζώων και οι οποίοι ξεσπούσαν σε επιφωνήματα άγριας χαράς βλέποντας ανθρώπους και ζώα να ξεσχίζονται αναμεταξύ τους και να κομματιάζονται. Εσείς, είδατε καθισμένοι στις πρωτεύουσες σας, τι γινόταν στην απέραντη αρένα της Ελλάδος, όπου άνθρωποι σφαγιάζονταν από τους τούρκους που ήταν πιο άγριοι κι αδίστακτοι και από τις τίγρεις και τις λεοπαρδάλεις». (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          «Η Μαντώ, μέσα στον πυρετό της μάχης και της νίκης, είδε ξαπλωμένο στην άμμο τον αρχηγό των βαρβάρων. Τον έσπρωξε περιφρονητικά με το πόδι, φωνάζοντας: Τιμή στους άξιους! Νίκη του Σταυρού!» (Από το βιβλίο του Ζινουβιέ)

          Εκεί που ενώνεται ο χρόνος, το παρελθόν και το παρόν, ζωντανεύει η φωνή της Μαντώς Μαυρογένους:

          Πιες και μέθυσε

          από το Αθάνατο Κρασί του ΄21!

Απόσπασμα από το βιβλίο: Μαντώ Μαυρογένους - Η ανέσπερη Αντιστράτηγος του 1821