Σαν σήμερα , 23 Απριλίου του 1827, άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Γιος της Καλογριάς, στο Φάληρο.
Ατίθασος, ασυμβίβαστος, με βλέμμα λεβέντικο και ψυχή αλάβωτη από την σκλαβιά, ένα ήθελε στην
ζωή του: Την Απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους! Για την Επανάσταση έδωσε όλα όσα κουβαλούσε μέσα του, χωρίς να λογαριάζει την δύναμη των τούρκων, αλλά ούτε και την δύναμη των πολιτικάντηδων της εποχής του, όπως του Μαυροκορδάτου!Στην τελευταία μάχη που έλαβε μέρος, λίγο πριν το αντάμωμά του με τον Χάρο, ήταν ήδη άρρωστος, με πυρετό και με σώμα ταλαιπωρημένο από τις κακουχίες. Ωστόσο, κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να τον κρατήσει μακριά από το πεδίο της μάχης κατά των τούρκων! Μέχρι που οι εχθροί τον λάβωσαν!
"Φτάνει κι άλλο μιντάτι στους τούρκους κι οι οχτροί κάνουνε κόντρα γιουρούσι. Τώρα πισωδρομάνε οι Έλληνες. Μα να, μια κραυγή αντηχάει από παντού:
-Έφτασε ο αρχηγός!
Σαν είδε ο Καραϊσκάκης τους δικούς μας να φεύγουν και επιθυμών να διορθώσει την έλλειψιν των Ελλήνων, όπως γράφει ο Αινιάνας, διά να μην αφήσει να ταπεινωθεί το πνεύμα των, καθ΄ ην στιγμήν μάλιστα ετοιμάζετο εις νέον και μέγαν αγώνα, γκαρδιώνει τ΄ ασκέρι να ριχτεί στους τούρκους. Δίνοντας το παράδειγμα, χύνεται πρώτος μπροστά. Πληγώνεται τ΄ άλογό του. Ξεπεζεύει κι αρπάζει το πρώτο άλογο που βρέθηκε σιμά του και το καβαλικεύει".
Παρά το πονεμένο του κορμί, ο Καραϊσκάκης μάχεται λυσσαλέα κατά των τούρκων.
"Ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο της καβαλαρίας μας, περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας. Και να, τρώει ένα βόλι στο βουβώνα από τα πλάγια κι ομπρός, από τ΄ αριστερά προς τα δεξιά κι από πάνω προς τα κάτω. Πέφτει από τ΄ άλογο...
-Δεν είναι τίποτα! Φωνάζει στους στρατιώτες του μ΄ όση δύναμη του είχε απομείνει.
Αγωνίστηκε, όσο βάσταξαν οι δυνάμεις του.
Μα θνητός στο σώμα, κάποια στιγμή λύγισε.
Τον μετέφεραν μακριά από την σκηνή του πολέμου, για να τον φροντίσουν. Μα ήδη είχε αρχίσει το ταξίδι της Αθανασίας του. Και κανείς δεν ξέρει αν μπόρεσε να δει ή να νοιώσει τα δάκρυα των συμπολεμιστών του.
Έγραψε για τον Γιο της Καλογριάς ο Κωστής Παλαμάς:
Το βουνό χρυσή σκάλα, κλέφτες και κουρσάροι
την κατεβαίνανε, και σ΄ όλους μέσα ποιος;
Ένας ξεχώριζε, του Γένους το καμάρι,
της Καλογριάς ο Γιος!
Ο ντουλαμάς απάνω του άλικος, πορφύρα,
σκήπτρο στο χέρι το βαρύ του απελατίκι,
στην άρρωστή του σάρκα της φυλής η μοίρα,
κονεύει πάντα αδάμαστη ψυχή και νίκη.
Για τον ποιητή, είναι ο Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης αυτός ο ατίθασος και γενναίος αρχιστράτηγος της Επανάστασης του 1821, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης!
Για μας, σημαίνει κάτι άραγε ο Γιος της Καλογριάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου