Το εξαφανισμένο πια τραγούδι των ανταρτών της Μακεδονίας για τον Παύλο Μελά: Σταλαγματιά το αίμα μου, για σε, Πατρίς, το χύνω

29/1/2022

Βούλγαροι και Τούρκοι έπεσαν πάνω του με μίσος, το ήξερε ο Παύλος Μελάς, μα ήταν αποφασισμένος να υπερασπιστεί την Μακεδονία!

Εκείνα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς στην Μακεδονία, κι ενώ το κράτος των Αθηνών έβγαινε αργά, πολύ αργά, από τον λήθαργό του ώστε να συμβάλλει, ενώ θα έπρεπε να αναλάβει, την απελευθέρωση του ιερού ελληνικού τόπου, εκείνα λοιπόν τα χρόνια, ο Παύλος Μελάς με τα όπλα στα χέρια και την θαρροτόλμη του Αθάνατου, πολεμούσε για την Μακεδονία, στα δικά της χώματα και όχι από κάποια πρωτευουσιάνικα γραφεία. 

Ο Παύλος Μελάς μάχεται γενναίως κατά των βουλγαριζόντων κομιτατζήδων και του τουρκικού στρατού. Προς τους αιχμαλώτους κομιτατζήδες που συλλαμβάνει, δίδει δείγματα ανδρισμού και υψηλοφροσύνης και τους αφήνει ελεύθερους. Οι άπιστοι όμως Βούλγαροι δεν εκτιμούν την ανδρικήν συμπεριφοράν του Μελά, προς τους οπαδούς τους. Αντίθετα, φοβούνται το αυξανόμενο καθημερινώς κύρος του μεταξύ των σλαβόφωνων πληθυσμών, γι΄ αυτό επανειλημμένως τον προδίδουν στους Τούρκους, όταν οι ίδιοι με τα όπλα τους δεν ημπορούν να τον πολεμήσουν.

Τέλος την 13/26 Οκτωβρίου 1904 οι Βούλγαροι οδηγούν τους Τούρκους εις Σάτισταν (νυν Μελάς), όπου ο Μελάς διενυκτέρευεν και τον κυκλώνουν. 

Μάχεται σκληρώς αυτός και οι άνδρες του. Επιχειρήσας όμως έφοδον, πίπτει νεκρός υπό τας τουρκικάς σφαίρας. Πριν πεθάνει, ζητεί από τους συντρόφους του "να του κόψουν το κεφάλι για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων ή των Βουλγάρων". 

Η Λαϊκή Μούσα ψάλλει τον θάνατον του ήρωος. Αυτός υπήρξε το τραγούδι των ανταρτών μέχρι το 1908. Κάποιοι ελάχιστοι επιζώντες το τραγουδούν μέχρι το 1908. 

Στο ντοκουμέντο του 1963 "Η εναντίον της Μακεδονίας βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή", καταγράφεται αυτό το ποίημα των ανταρτών της Μακεδονίας, το οποίο διέσωσε η 90χρονη χήρα του φονευθέντος το 1904 καπετάν Χατζηπανταζή, η Καπετάνισσα Σοφία εκ Σκοτούσης Σερρών: 

Σαν τέτοιαν ώρα στο βουνό

ο Παύλος πληγωμένος

μες στο νερό του αυλακιού

ήτανε ξαπλωμένος. 

Για σύρε Δήμο μου, πιστέ

στην ποθητή πηγή μου

και φέρε μου κρύο νερό

να πλύνω την πληγή μου. 

Σταλαγματιά το αίμα μου

για σε, Πατρίς, το χύνω 

για νάχης δόξα και τιμή

να λάμπεις σαν το κρίνο. 

Δεν κλαίω τη λαβωματιά

δεν κλαίω και το βόλι

μόν΄ κλαίω που με άφησε

η συντροφιά μου όλη. 

Παύλου Μελά το όνειρο

κι η μόνη του μανία

ήταν μη μείνει Βούλγαρος

μες στην Μακεδονία. 

Παύλος Μελάς κι αν πέθανε

τ΄ αδέρφια του θα ζήσουν 

αυτά θα πολεμήσουνε 

τη Βουλγαριά να σβήσουν.