Συγκλονιστική μαρτυρία του Γιάννη από την Βόρεια Ήπειρο: Θα ήθελα να μείνω με την ψευδαίσθηση ότι μας αγαπάει η Ελλάδα

4/3/2023

Ο ελληνισμός στην Βόρειο Ήπειρο χάνεται. Σβήνει σιγά-σιγά, σταθερά και τραγικά, η προαιώνια ελληνική γη, που πέρασε στα χέρια των Αλβανών μέσω συμφωνιών και υπογραφής. Αυτό είναι ένα σκληρό γεγονός, που δεν επισημαίνεται από εμάς τους Ελλαδίτες που ζούμε μέσα στην νιρβάνα μας, αλλά από τους Έλληνες που ζουν εκεί. Ο νεαρός Γιάννης μίλησε για την Βόρειο Ήπειρο αλλά και για την συμπεριφορά των Ελλήνων στην πατρίδα απέναντι του. Πόνος, πικρία, απογοήτευση. Αλλά, και μια τρεμουλιαστή ελπίδα ότι δεν θα χαθεί η Βόρειος Ήπειρος.

Στην εκπομπή 365 στιγμές της Σοφίας Παπαϊωάννου στην κρατική τηλεόραση, ο Γιάννης Λώλης από την Δρόπολη διηγήθηκε ότι όσο ήταν στο χωριό του και μάθαινε γράμματα, ένα όνειρο είχε. Να πάει κάποτε στην μάνα Ελλάδα. Να γνωρίσει τον ένδοξο πολιτισμό της μάνας πατρίδας.

Ήρθε κάποτε η ευλογημένη ώρα, κι έφτασε στην Ελλάδα. Δεν βρήκε, όμως, όπως είπε, την ζεστή αγκαλιά που περίμενε από τους Έλληνες. Αντίθετα, τον αντιμετώπισαν με καχυποψία, με επιθετικότητα. Όταν χρειάστηκε να συμπληρώσει κάποια χαρτιά, η υπάλληλος δεν έγραψε ομογενής, αλλά αλλοδαπός! Αυτό ήταν μαχαιριά στην καρδιά του Γιάννη. 

Να είσαι Έλληνας και να σε χαρακτηρίζουν αλλοδαπό, πονάει πολύ, πάρα πολύ! Η πληγή που άνοιξε αυτή η αντιμετώπιση ήταν διάχυτη στην φωνή, στο βλέμμα και στις λέξεις του Γιάννη. 

Θα ήθελα να μην είχα πάει τελικά στην Ελλάδα, είπε ο Γιάννης. Γιατί έτσι θα διατηρούσε την ψευδαίσθηση ότι η μάνα Ελλάδα αγαπάει τα παιδιά της, αγαπάει τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. 

Ο Γιάννης επέστρεψε στην Βόρειο Ήπειρο και παλεύει για την επιβίωση μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Ο ανθελληνισμός της εκάστοτε αλβανικής κυβέρνησης δεν είναι μυστικός,  κι έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε ποιες είναι αυτές οι συνθήκες. Και πόσο πείσμα και μεγαλείο ψυχής έχουν ο Γιάννης και οι υπόλοιποι όλο και πιο λίγοι Έλληνες  (οι περισσότεροι ηλικιωμένοι) που ζουν στην Βόρεια Ήπειρο.

Στην γενιά του Γιάννη είναι πιθανόν να τελειώσει ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Και η προαιώνια ελληνική γη να περάσει οριστικά στα χέρια των Αλβανών. Αυτό το φοβάται ο Γιάννης, και προσεύχεται να διαψευσθούν οι φόβοι του. Γι΄ αυτό άλλωστε επέστρεψε στον τόπο του και παλεύει γι΄ αυτόν. 

Στην ερώτηση, τι θα ζητούσε από την Ελλάδα για την Βόρειο Ήπειρο, η απάντησή του συγκλονίζει: Ακόμα και υποσχέσεις να δίνονται, με ζεστό και πειστικό τρόπο, είναι ικανές να εμψυχώσουν τους Βορειοηπειρώτες Έλληνες και να τους κρατήσουν ζωντανούς! Οι υποσχέσεις και μόνο, κι ας μην τηρηθούν, γεννούν στους Έλληνες το συναίσθημα και την πίστη ότι δεν είναι ξεχασμένοι και περιφρονημένοι από την μάνα Ελλάδα. 

Μπορούμε να φανταστούμε πόσο βαθιά είναι η πληγή και πόσο τεράστιος ο φόβος των Βορειοηπειρωτών, που θα αρκούνταν ακόμα και σε φρούδες ελπίδες πολιτικών υποσχέσεων; Μπορούμε; 

Αλλά και η παρακάτω απορία του Γιάννη είναι αποκαλυπτική της πικρίας του πατριώτη Έλληνα: 

Τι ιστορία είναι αυτή που μαθαίνουν τα παιδιά στην Ελλάδα; Αφού δεν διδάσκονται ότι υπάρχει η Βόρειος Ήπειρος και ότι εκεί ζουν Έλληνες!!! Αφού δεν ξέρουν ότι υπάρχουμε εμείς! 

Μέσα στις λίγες λέξεις του Γιάννη, καταδεικνύεται η ωμή πραγματικότητα: Τα Ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν την ιστορία της πατρίδας, η οποία καταδικάζεται σε αφανισμό. 

Έτσι, σιγά-σιγά, σταθερά και τραγικά, εξαφανίζεται ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου. Τον ίδιο εθνοκτόνο δρόμο ακολουθεί η Κύπρος, η Μακεδονία και η Θράκη μας. 

Θα έπρεπε, εμείς οι Ελλαδίτες, να περπατάμε με σκυμμένα τα κεφάλια μας, από ντροπή.