Μακεδονομάχοι: Ο βοριάς ούρλιαζε απελπιστικά, γιατί δεν μπορούσε ν΄ αρπάξει τα ρούχα μας κι εμάς τους ίδιους...

30/3/2024

Ο Μακεδονικός Αγώνας που εναγωνίως προσπαθούν οι πολιτικάντηδες να εξαλείψουν από την Ιστορία μας, δεν έγινε ένα καλοκαιράκι, με ελαφρύ αεράκι και χωρίς κινδύνους! Έγινε κάτω από σκληρές καιρικές συνθήκες, με τους Μακεδονομάχους μας να στάζουν πάγο και χιόνι... 

Νύχτα περάσαμε τον Εριγώνα. Δύο-δύο μπαίναμε οι 24 άνδρες ως τους ώμους στο νερό και άφωνοι σαν φαντάσματα περνούσαμε στην αντικρινή όχθη...

Τη νύχτα και μάλιστα με βροχή, η πορεία στους κατσικόδρομους των δασών κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Το απλό βάδισμα καταντά τότε άγριος αγώνας εναντίον όλων των στοιχείων της φύσεως και κάθε βήμα προς τα εμπρός ισοδυναμεί με μια κατάκτηση. 

Προχωρείς σ΄ ένα πηχτό σκοτάδι, που δεν έρχεται καμιά αχτίδα του φεγγαριού ή φεγγοβολή των άστρων να συγκεράσει, πάνω σε έδαφος που δεν ξέρεις αν έχεις μπροστά σου βράχο ή κούτσουρο ή Καιάδα, με μάτια σφαλισμένα από το φόβο των κλαδίσκων, ενώ με τα δύο φτωχά σου χέρια προσπαθείς ν΄ ανοίξεις δρόμο σε αδιαπέραστα φυλλώματα, να κατοπτεύσεις το εμπρός στη μύτη σου έδαφος, να φυλάγεις τον οπλισμό σου, τα ρούχα σου...

Χωμένοι στο χιόνι ως τη μέση βουλιάζαμε συχνά ως το λαιμό και σωριαζόμαστε συχνότερα, όταν δεν κάναμε αιματηρές συγκρούσεις με τους κορμούς των δέντρων. Οι οδηγοί ήταν αδύνατο ν΄ ανακαλύψουν κάτω από τα αδιαπέραστα στρώματα χιονιού τον κατσικόδρομο. Πέσαμε σ΄ έναν άδεντρο κατήφορο, όπου προτιμήσαμε να τυλιχτούμε στις κάπες και να παραδοθούμε στη φορά της βαρύτητας και της τύχης μας. 

Ξημερώματα σ΄ ένα νεκρό τώρα νεροπρίονο... Αντίς άλλου δρόμου ακολουθήσαμε το ρεύμα του ποταμού, που δίνει το καλοκαίρι την κίνηση στο πριόνι. Οι πάγοι τσακίζονταν με πάταγο κάτω από τα ποδήματά μας ή μας τσάκιζαν εμάς τους ίδιους. Γίναμε μουσκίδι. Τα ρούχα μας σκεπάστηκαν με κρυστάλλους και πάγους. 

Όταν συναντήσαμε καταρράκτες, αφήσαμε την ποταμοπορεία κι αποβιβαστήκαμε στη στεριά, δηλαδή στο χιόνι. Μπροστά μας υψωνόταν περήφανη η κορυφή του Καϊμακτσαλάν (Βόρας). Ο βοριάς ψηλά στην κορυφή σήκωνε σύννεφα χιόνι...

Αργά το απόγευμα δρασκελίσαμε την κορυφή. Ο βοριάς ούρλιαζε απελπιστικά, γιατί δεν μπορούσε ν΄ αρπάξει τα ρούχα μας κι εμάς τους ίδιους. Κάτω απλωνόταν  το βόρειο τμήμα της Αλμωπίας. Η κούραση ήταν πια φανερή σ΄ όλα τα πρόσωπα, αν και τα σκέπαζαν θαυμάσιοι κροσσοί κρεμασμένοι από τα γένεια, τα μουστάκια, τα φρύδια... Πηγή: "Στα μακεδονικά βουνά", Γ. Μόδης