Η Κρήτη, αν και συνεχώς επαναστατημένη, δεν κατάφερε να γευτεί την ελευθερία και την Ενσωμάτωση στην μητέρα Ελλάδα. Και, είναι σημαντικό να μιλήσουμε για τις γυναίκες που αγωνίστηκαν για την Ελευθερία!
Ο διακαής πόθος για ελευθερία και οι ιστορίες της προφορικής παράδοσης του νησιού, οδήγησαν ικανό αριθμό γυναικών να ζωστούν τα ελάχιστα άρματα τους, με πέτρες και ξύλα να αιφνιδιάζουν τον εχθρό μες στα στενά περάσματα των βουνών προκαλώντας του απώλειες. Αναλάμβαναν την τροφοδοσία των επαναστατών και περιέθαλπαν τραυματίες.
Η Κρητική Λεγεώνα αποτελούμενη από πενήντα γυναίκες της περιοχής Λάκκων Χανίων ονομάσθηκε «Οι Αμαζόνες της Κρήτης». Η δράση τους έφτασε ως τις ημέρες μας μέσα από δημοσιεύσεις και αφιερώματα του ξένου τύπου της εποχής που έφεραν στο φως σύγχρονοι ερευνητές.
Συγκεντρώθηκαν στους Λάκκους Χανίων και εκπαιδεύτηκαν από τον οπλαρχηγό της περιοχής Καπετάν Χατζημιχάλη Γιάνναρη. Είχαν δική τους σημαία με σημαιοφόρο την Ειρήνη Δρακουλέ, διακρίθηκαν στο πεδίο της μάχης, ιδιαίτερα με την Κατερίνα Σταματάκη.
Η σημαία τους στη α΄ όψη είχε σταυρό και στην πίσω πλευρά την εικόνα της Παναγίας με αστέρια, συνθλίβοντας με το πόδι της κεφάλι φιδιού. Πάνω και κάτω κεντημένες οι ρήσεις των αποστόλων : «Καταβαράθρωσε τους ισχυρούς και ανύψωσε τους ταπεινούς», «Ο θεός διάλεξε τους αδύνατους για να αντιμετωπίσουν τους δυνατούς».
Οι Αμαζόνες φορούσαν στολή αποτελούμενη από φουστανέλα, φέσι και φαρδιές γκέτες από σκληρό δέρμα ζώου που συγκρατούσε το φαρδύ παντελόνι τους. Στους ώμους τους κρέμονταν κόκκινη χλαμύδα. Σ΄ αυτές προστέθηκαν αργότερα και οι γυναίκες της επαρχίας Σελίνου Χανίων. Το σώμα αριθμούσε δύναμη άνω των εκατό γυναικών, έδρασαν στις κορφές των Μαδάρων, μετέφεραν πολεμοφόδια και σίτιζαν τους άνδρες αγωνιστές, περιέθαλπαν τους τραυματίες.
Ο εξοπλισμός τους ήταν ελάχιστος, στην άκρη της ξιφολόγχης κρεμούσαν κόκκινη φούντα και ο Καπετάνιος τον εκχωρούσε με πολύ φειδώ στις πιο ανδρειωμένες. Έως τα τέλη του προηγούμενου αιώνα στα χωριά της περιοχής της πεδιάδας και ολόκληρης της Κρήτης, ο μύθος και η προφορική παράδοση, περιέσωσε γεγονότα και ονόματα κοριτσιών που άφησαν τα σπίτια τους και βγήκαν στα βουνά στα δύσκολα χρόνια του αιματοβαμμένου ξεσηκωμού των ετών 1866 -1869 και όχι μόνο.
Περισώθηκαν τα ονόματα: Αντωνούσα, Μαριγώ, Σοφάρα, Κατερίνα, Καλατζοπούλα, Μανουσοπούλα κ.λ.π. Όπως αναφέρει ο Ν. Ψιλάκης σε σχετικό αφιέρωμα, Ευρωπαίοι εθελοντές και ανταποκριτές εφημερίδων, κατέφθασαν στο νησί και ο Ευρωπαϊκός τύπος προχωρούσε σε σχετικά αφιερώματα για το Κρητικό Ζήτημα και τις Αμαζόνες της Κρήτης. Εμπνευσμένος από τα άρθρα, Γάλλος ζωγράφος απεικόνισε σε σχετική ξυλογραφία Κρητικό και Κρήσσα μαχήτρια του Αγώνα, σε άρθρο του Γαλλικού περιοδικού L’ Illustration ( JURNAL UNIVERSEL) τ. 1277/17.8.1867. ...Από τον ενθουσιασμό των γυναικών μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο αποφασισμένοι είναι οι άντρες της Κρήτης. Σας εγγυώμαι μάλιστα ότι δεν θα αφήσουν τα όπλα πριν κατακτήσουν τη λευτεριά τους, προτιμούν να πεθάνουν παρά να ζουν στη σκλαβιά, καταλήγει το άρθρο του Jules Roussy από μαρτυρία Ευρωπαίου εθελοντή, που παρακολούθησε την εκγύμναση των Αμαζόνων και διαπίστωσε το φρόνημα και τις πολεμικές τους ικανότητες στη σκοποβολή. ( πιθανά του Γουσταύου Φλουράνς, Ν. Ψιλάκης ‘Χ’.)
Το Ιταλικό περιοδικό L’ EMPORIO PITTORESCO τ. 209 / 5.9.1868, στο πρωτοσέλιδό του, εικονίζει Γυναίκα (Αντωνούσα Καστανοπούλου) και Άνδρα του Κρητικού αγώνα με παρόμοιες φορεσιές ζωσμένους τα άρματα και προχωρεί σε σχετικό αφιέρωμα. Πηγή: gnl.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου