Έλλη Αδοσίδου, η άγνωστη Ελληνίδα που έζησε για να υπηρετήσει την πατρίδα από κάθε γωνιά του μετώπου! Είναι αυτή που ίδρυσε το πρώτο νηπιαγωγείο για τα παιδιά των στρατευμένων! Είναι αυτή που έδωσε και τον γιο της στην πατρίδα...
Έλλη Αδοσίδου, γόνος της αρχοντικής οικογένειας Χατζηλαζάρου, που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1878 κι άρχισε την εθνική της δράση από τον επικόν εκείνον αγώνα μεταφέροντας πολεμοφόδια κι εμπιστευτικά έγγραφα ή τονώνοντας το ηθικό των πληθυσμών της υπαίθρου. Μιλώντας άπταιστα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά και ιταλικά, παρέμεινε αρκετό καιρό στην Ευρώπη, πράγμα που σε συνδυασμό με την οικογενειακή παράδοση και τη μόρφωσή της της πλάτυνε τους ορίζοντες σε έργα κοινωνικής και εθνικής ωφέλειας με επίκεντρο κυρίως τον πάσχοντα συνάνθρωπο και το παιδί.
Με την έναρξη των βαλκανικών πολέμων επέστρεψε στην Ελλάδα για να εργαστεί σαν εθελόντρια αδελφή του ΕΕΣ ενώ λίγο αργότερα στη Σύρο, όπου υπηρετούσε σαν Νομάρχης ο σύζυγός της, ίδρυσε το πρώτο ελληνικό νηπιαγωγείο για τα παιδιά των στρατευμένων.
Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σύζυγός της έγινε Νομάρχης Θεσσαλονίκης κι η ίδια σαν εθελόντρια αδελφή του ΕΕΣ κατέπληξε Έλληνες και ξένους αξιωματικούς με την τόλμη της, που την έφερε ως τη φωτιά της πρώτης γραμμής του μετώπου, όπως π.χ. έγινε στη μάχη του Ραβινέ.
Λίγο αργότερα οργάνωσε νοσοκομείο στο Σιδηρόκαστρο και συσσίτια για τους πεινασμένους, που από την γύρω περιοχή ζητούσαν εκεί καταφυγή, ενώ μέσω του ΔΕΣ ενδιαφέρθηκε για τους χιλιάδες Έλληνες που σύρθηκαν όμηροι στη Βουλγαρία και ανακούφισε τις οικογένειές τους που έμειναν απροστάτευτες στην Ανατολική Μακεδονία. Κι όταν ο σύζυγός της έγινε πια Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, η δράση της εντάθηκε με αποκορύφωμα τη δημιουργία του "Ασύλου του Παιδιού" στη Θεσσαλονίκη.
Στον πόλεμο του ΄40, αν και σε μεγάλη ηλικία, από τις πρώτες εθελόντριες αδελφές έσπευσε στο εθνικό προσκλητήριο φτάνοντας μέχρι την Κορυτσά κι ακόμα πέρα και ήταν δικό της έργο οι "Γωνιές του στρατιώτου", τέσσερις δηλαδή σταθμοί σε κακοτράχαλες ορεινές διαβάσεις, όπου δίνονταν οι πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, που μεταφέρονταν με μουλάρια από το μέτωπο στα νοσοκομεία. Αλλά και τις νεότερες αδελφές εμψύχωνε τότε με την παρουσία της.
Η Βιργινία Ζάννα στο βιβλίο-ντοκουμέντο "Ημερολόγιο του πολέμου ΄40-41" μιλά με πολλή τιμή, μα και τρυφερότητα, για την "έμπειρη κ ακαταπόνητη παλιά ασπρομάλλα προϊσταμένη αδελφή Έλλη Αδοσίδου " που στον πιο ακραίο σταθμό, την καντίνα της Νικολάρας, αναπλήρωνε για τον τραυματία στρατιώτη την αγάπη και τη φροντίδα της φυσικής του μάννας.
Η Έλλη Αδοσίδου συνέχισε ως τα βαθειά της γεράματα την πατριωτική δράση, προσφέροντας στην πατρίδα ακόμα και τον γυιο της Κωνσταντίνο, που έπεσε στη Μέση Ανατολή, και πέθανε στην Κηφισιά το 1973 τιμημένη με πολλά μετάλλια κι άλλες διακρίσεις.
Πηγή: Περιοδικό Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, τεύχ. 102. Α. Παραφεντίδου: "Η κυρία Έλλη Αδοσίδου". Β. Ζάννα: "Ημερολόγιο πολέμου ΄40-41", σελ. 43, 51-57, 124, 145 & "Η Μακεδόνισσα στο Θρύλο και στην Ιστορία", Έρευνα-Καταγραφή Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου