Αλέξανδρος Γκιάλας ή Γ.Βερίτης: Ο ποιητής του Χριστού και η σκληρή μοίρα που τον χτύπησε σε νεαρή ηλικία

 

5/5/2025

Οι συγκλονιστικοί στίχοι που έγραψε ο Γ. Βερίτης για την Θεία Κοινωνία, για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Διονύσιο Σολωμό!

Ο Αλέξανδρος Γκιάλας (Χίος 1915 - Αθήνα 5 Μαΐου 1948), που έμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο Γ. Βερίτης, ήταν ιδιοφυής Έλληνας, που με την ποίησή του υμνούσε τον Χριστό, στον οποίο πίστευε βαθιά και απόλυτα. 

Μόλις 16 χρονών, μπήκε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ωστόσο, σκληρή και άδικη μοίρα χτύπησε αυτόν τον ξεχωριστό Έλληνα, που από νεαρή ηλικία χτυπήθηκε από σοβαρές ασθένειες. Ρευματισμοί που προσέβαλαν την καρδιά του και το 1946 έμεινε παράλυτος στην δεξιά πλευρά του σώματός του. 

Στις 5 του Μάη του 1948, άφησε την τελευταία του πνοή, ο ποιητής του Χριστού, όπως αναφέρεται από πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων και της θρησκείας μας. 

Κάποια αποσπάσματα από το σημαντικό έργο του που σήμερα είναι άγνωστο και παραγκωνισμένο:

 ΛΑΧΤΑΡΑ

Ήχοι γλυκοί, σιγανοί, δυνατοί,

απ’ τα βάθη του κόσμου.

Χίλιες φωνές και βιολιά και φτερά

Που σαλεύουν εντός μου.

--

Ώ να μπορούσα να κλείσω ποτέ

τούτους όλους τους ήχους

μέσα σ’ ωραίους, μουσικούς, πλαστικούς,

λυρικότατους στίχους! 

 

ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΣΟΥ

Μοιρολογήτρα στάθηκε στον τάφο η ψυχή μου.

Κι’ ήτανε βράδυ, κι’ άρχιζαν οι σκιές να χαμηλώνουν,

κι’ ήτανε βράδυ, κι’ άρχιζαν οι κάμποι να θολώνουν.

Κι’ εκεί, μανούλα, που έλεγα για σε την προσευχή μου,

μούπες γλυκά, όπως άλλοτε, «παιδί μου, την ευχή μου!» 

Ο Γεώργιος Βερίτης ανήκει στους έλληνες ποιητές του Μεσοπολέμου. Είναι ένας ποιητής χαμηλής πνοής και έντασης αλλά αυθεντικής και πλήρους ειλικρίνειας όσον αφορά την μεταφυσική και θρησκευτική του στοχοθεσία και οραματισμό, που είναι η ορθόδοξη πίστη και αγωγή.

Στον σκιαθίτη διηγηματογράφο κυρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, αφιερώνει το ομώνυμο ποίημα Παπαδιαμάντης:

Των πονεμένων νοσταλγών νοσταλγικέ τραγουδιστή,

τον πόνο μου ήρθα να σου πώ, πάρε χαρτί και γράφε.

Η Πίστη που ύμνησες εσύ μέσα μας έχει κλονιστή!

κι εμείς που σε θαυμάζουμε δεν έχουμε καρδιά πιστή,

ώ των αγνών και πράων φίλε, αδερφέ ζωγράφε!

--

Στα Γράμματά μας τα φτωχά μοναδικό διαμάντι,

γενιές γενιών θα σ’ ευλογούν, σεμνέ Παπαδιαμάντη!

Εσύ τον Άθωνα έσμιξες με την Αθήνα, ώ μύστη,

κι’ αδελφωμένος, στην αγνή καρδιά σου μέσα, εκλείστη

ο στοχασμός ο ελληνικός με του Χριστού την πίστη.

…………………………………………….

Ενώ στο εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό γράφει ένα όμορφο πεντάστιχο ποίημα με τέσσερεις στροφές:

Γλυκόφωνε τραγουδιστή με τ’ ακριβά σου δώρα,

σοφά σ’ ανάστησ’ ο Θεός στην πιο κατάλληλη ώρα

χαρούμενος να τραγουδάς τη λευτεριά του Γένους.

Τάχα ποιόν ύμνο Λευτεριάς να λε’ η ψυχή σου τώρα,

σ’ όμορφους κόσμους ηθικούς αγγελικά πλασμένους;

--

Ας ψάλη η λύρα το γλυκό σκοπό της έμπνευσής σου,

κι άς κατεβούν σε σύννεφο μυρόλουστο οι αγγέλοι

την μεγαλόπνευστην ωδή μαζί μ’  εσέ ν’ αρχίσουν.

Κι’ εσύ, Ποιητή, κράτα καθώς η θεία πνοή το θέλει

ανοιχτά πάντα κι’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου.

--

Τραγούδια μεγαλόφωνα σαν Πίνδαρος αρχίνα,

πλέξε στεφάνια αμάραντα με στίχους και με κρίνα.

Αηδόνι και της Πίστης μας και της Ελευθερίας,

τα μύρια πνεύματα που ακούν θ’ αντικριστούν κι’ εκείνα

στην πύλη την ολόχρυση της Παντοδυναμίας.

--

Ανάκουστος κελαϊδισμός τα στήθια σου ταράζει.

Σαν ποιο σκοπό νειρεύσαι καθώς γλυκοχαράζει;

Ξέρω, έχεις πόθο ακοίμητο, κι’ ο πόνος σου κρυφός.

Μά σήκω τώρα να χαρής πώς, μεσ’ στο ουράνιο φώς

Της Λευτεριάς, ο ελληνικός ξανά ουρανός γιορτάζει.

Αποσπάσματα από giorgosbalurdos

Ο Γ. Βερίτης έγραψε υπέροχους στίχους και για την Θεία Κοινωνία:

 "Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ"

Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
κι ειν’ η λαχτάρα μου μεγάλη!
Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα,
γιατί θα κοινωνήσω πάλι.

Μαζί κι οι δυο μας θα γιορτάσουμε,
ω, πόσο τόχες πεθυμήσει.
«Επιθυμία επεθύμησα»,
μας είπες πριν το δείπνο αρχίσει.

Επιθυμία επεθύμησα!
-πώς μας φλογίζ’ η επιθυμιά σου!
πώς λαχταρήσαμε να γείρωμε
απόψε πάνω στην καρδιά σου! [...]

 Τούτη την ώρα που κυκλώνουμε
τ’ αφθαρτοπάροχο ποτήρι,
πνεύματα μύρια ολούθε κίνησαν
για να βρεθούν στο πανηγύρι.

Θα κοινωνήσω με τους Έντεκα
- στη νύχτα χάθηκε ο προδότης -
με την Παρθένα Μάνα που έσφιξε
στην αγκαλιά της τον Αμνό της.

Θα κοινωνήσω με τους Έντεκα
και με την πρώτην Εκκλησία.
Κοινή κι η πίστη κι η λαχτάρα μας
μπρος στην υπέρτατη Θυσία.[...]

Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου,
φίλος, παράκλητος, Θεός μου!
Με σένα θάμαι παντοδύναμος
και νικητής όλου του κόσμου.

Κι όταν στερνά θα πέφτη απάνω μου,
θα πέφτη ο ίσκιος του θανάτου,
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης,
θ’ ανοίγη ο νους τα βλέφαρά του!

-Πηγή & Φωτογραφία:maxmag