Αναστασία, η άστεγη Ελληνίδα που λαχταρά ένα πτιφουράκι...

Οι ειδικοί θάλαμοι που είχαν δημιουργηθεί κατά το παρελθόν για τους αστέγους - Πηγή

 18/9/2025

Η Αναστασία έχει στρουμπουλό φωτεινό πρόσωπο, είναι κοντούλα και κουβαλάει ένα μεγάλο καρότσι, μέσα στο οποίο σέρνει τα ρούχα της για να τα πάει σε κάποιο πλυντήριο για να τα πλύνει.

Διότι, η Αναστασία δεν έχει δικό της πλυντήριο ούτε και σπίτι για να έχει μέσα το πλυντήριο.

Είναι άστεγη Ελληνίδα, που παλεύει συνέχεια με τους δαίμονες της καθημερινής επιβίωσης. Όμως, χαμογελάει. Ελπίζει. Απογοητεύεται. Και πάλι ελπίζει. Μια έχει δωμάτιο για να μείνει. Την άλλη δεν έχει τίποτα.

Λαμβάνει ένα βοήθημα πολύ μικρό και τώρα πια μένει σε υπνωτήριο του Δήμου. Πολλά άτομα μαζί, και δεν είναι όλοι καλοί άνθρωποι. Εκεί κυκλοφορούν και ναρκωτικά και κλέφτες.

Μαζεύει και μπουκάλια, για να αυξήσει λίγο το πενιχρό επίδομα που τής δίνουν. Γιατί, της αρέσουν τα γλυκά, αλλά δεν μπορεί να ξοδεύει το επίδομα για να γλυκαθεί, έτσι λοιπόν τρέχει παντού καθημερινά, για το έξτρα μικροποσό που θα της επιτρέψει κάποτε κάποτε να βάλει ένα πτιφουράκι στο στόμα της και να ευφρανθεί η ψυχούλα της.

Η Αναστασία δεν μπήκε λαθραία στην χώρα μας για να έχει το δικαίωμα να λαμβάνει παχυλό επίδομα και σπίτι και διάφορα έξοδα πληρωμένα. Είναι γέννημα θρέμμα της Ελλάδας, και είχε την ατυχία, εκτός από μια αδιάφορη (με επιείκεια η λέξη) πολιτεία, να έχει αδέρφια με σκληρή καρδιά, τυφλωμένα από αδηφαγία και απληστία.

Όταν πέθαναν και οι δυο γονείς της, τα αδέρφια και λοιποί συγγενείς, την πέταξαν έξω από το σπίτι σαν να ήταν κάποιο ανεπιθύμητο αντικείμενο. Αν προστεθεί και η ανεργία, πόσο θέλει ο άνθρωπος να μείνει χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι του;

Βέβαια, θα μπορούσε να είναι χειρότερη η κατάσταση. Θα μπορούσε να μην ζει καν η Αναστασία! Να μην ξεχνούμε ότι είναι πολλά τα αδέρφια που αλληλοσκοτώνονται για τα κληρονομικά θέματα, τυφλωμένα από την ικανοποίηση εφήμερων ματαιοδοξιών.

Η Αναστασία όμως δεν κυνηγά τέτοια ικανοποίηση. Θέλει μόνο να έχει ένα πιάτο φαγητό κι ένα μικρό δωμάτιο να μένει μόνη της, ώστε να μην φοβάται να κοιμηθεί. Και κάπου κάπου ένα γλυκάκι, που παχαίνει, αλλά το ζητάει ο οργανισμός της.

Είναι τόσο άδικο να υπάρχει μια αναίσθητη πολιτεία μέσα σε μια κοινωνία, της οποίας πολλές ομάδες υποστηρίζουν των ξένων τα δίκαια, περιφρονώντας τις λυπημένες ζωές αστέγων όπως η Αναστασία. Και είναι τόσο άδικο να έχει κάποιος αδέρφια που είναι παραδομένα στην σαπίλα του χρήματος. 

Αλήθεια, αναρωτιόμαστε ποτέ, πόσο τραγικά δύσκολο είναι να ζεις στους δρόμους, μέσα στο λιοπύρι ή μέσα στον παγετό; Πόσο τραγικά δύσκολο είναι να σε βλέπουν οι άλλοι με περιφρόνηση; Πόσο τραγικά δύσκολο είναι να μην έχεις έστω ένα μικρό δικό σου, κατάδικό σου, δωμάτιο; 

Αλήθεια, αναρωτιόμαστε ποτέ, πόσο τραγικά εύκολα μπορεί ο καθένας από εμάς να βρεθεί στην θέση της άστεγης Αναστασίας;