O γέρος βιολιστής της Κατοχής… Με τέτοιους η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

 19/9/2025

Βράδυ κατοχής στην Αθήνα. Ένας φτωχός μουσικός με το βιολί στο γέρικο χέρι γυρίζει από τη δουλειά του στο σπίτι του. Στρίβει στο έρημο δρομάκι. Τι χαρούμενη απροσδόκητη νότα μέσα στην πονεμένη βραδιά. Μια ομάδα παιδιών παίζει και ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο. 

Ο γέρος μουσικός σταματά, αφουγκράζεται. Τα μάτια του δάκρυσαν. Τρέμοντας βγάζει το βιολί από τη θήκη κι αρχίζει να παίζει. Τα παιδάκια τον κυκλώνουν και συνεχίζουν.

Ξαφνικά όμως εμφανίζεται μια περίπολος Ιταλών καραμπινιέρων. Τα παιδιά σκορπούν, ο γέρος μουσικός έμεινε μόνος. “Τι έπαιζες;”, τον ρωτούν οι Ιταλοί. “”Ένα τραγούδι παλιό”, απαντά. “Παλιό ε; Ήταν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας”, του λένε με θυμό. “Ήταν ο σκοπός που έψαλλαν τα παιδάκια”, τους είπε.

Αμέσως, με σπρωξιές και χτυπήματα οι Ιταλοί τον άρπαξαν και λίγη ώρα αργότερα βρίσκονταν σε ένα κελί στις φυλακές Αβέρωφ μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες, μεταξύ των οποίων και μελλοθάνατοι που το επόμενο πρωί θα εκτελούντο. Οι Ιταλοί πήγαν να του πάρουν το βιολί αλλά ο γέρος τους είπε: “Ένας λαός τόσο φιλόμουσος θα στερήσει από έναν γέρο μουσικό το βιολί του”;. Οι Ιταλοί του το άφησαν ευχαριστημένοι από τη φιλοφρόνηση.

Μέσα στο μπουντρούμι οι άλλοι κρατούμενοι τον πλησίασαν και τον ρώτησαν γιατί συνελήφθη. Όταν τους είπε τον έφεραν ανάμεσα στους μελλοθανάτους. Ένας από αυτούς του είπε: “Θα θέλαμε να μας παίξεις το ίδιο”. Ο γέρος χωρίς να διστάσει απάντησε: “Ευχαρίστως παιδί μου”. ‘Έβγαλε το βιολί από τη θήκη και άρχισε. Όλοι οι κρατούμενοι στάθηκαν όρθιοι, σε στάση προσοχής και άρχισαν να ψάλλουν…

“Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γη”

Τα μάτια όλων ήταν γεμάτα δάκρυα. Ο ήχος του βιολιού δυνάμωσε μαζί με τις φωνές…

“Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα Ιερά
και σαν πρώτα αντρειωμένη
Χαίρε, ω Χαίρε Ελευθεριά”!

Σαστισμένοι οι Ιταλοί εφόρμησαν στο κελί. Αμέσως ο γέρος τους είπε: “Τι κάθεστε σεις εκεί; Προσοχή! Δεν ακούτε τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας”; Οι Ιταλοί αιφνιδιασμένοι στάθηκαν προσοχή μέχρι που η ιερή αυτή τελετουργία της Λευτεριάς και του θανάτου ολοκληρώθηκε. Στους διαδρόμους των φυλακών αντηχούσαν οι φωνές! “Ζήτω η Ελλάς”! “Ζήτω η Ελευθερία”!

Την άλλη μέρα ο γέρος χτυπήθηκε άγρια από τους Ιταλούς. Αντί όμως να δυσανασχετήσει είπε: “Θεέ μου Σε ευχαριστώ. Λίγο αίμα πρόσφερα κι εγώ στην Πατρίδα”…

Το παρόν κείμενο αποτελεί διασκευή από απόσπασμα του βιβλίου “Ακριβοπληρωμένη Λευτερία”, τομ. Β της Χλόης Αχαϊκού, εκδόσεις “Άμπελος”, Αθήνα 2002. -Πηγή