 |
| 20 του Μάη, 1825. Η Μάχη στο Μανιάκι Οι μουσουλμάνοι του Ιμπραήμ σκοτώνουν τον λεβέντη Παπαφλέσσα |
"Ορμάτε παλικάρια!
Νίκη ή Θάνατος!
Για την πατρίδα την ιερή ζούμε και κινούμαστε!
Δεν θα αφήσουμε τον Ιμπραήμ και τους άντρες του να μας διώξουν από το Μανιάκι, από τον τόπο μας!
Πόσοι είναι ωρέ; 15.000; 20.000; Ε και;
Εμείς οι λίγοι, είμαστε οι απόγονοί του! Σαν λιοντάρια θα αγωνιστούμε!"
Ο Παπαφλέσσας τους κοίταξε όλους στα μάτια. Στο πρόσωπό του επάνω είχε ζωγραφιστεί το φως της ελευθερίας, τούτο το φως που μόνο για ξεχωριστούς προορίζεται.
Κι όταν είδε έναν νεαρό να φεύγει για το ταμπούρι, φωνάζοντας Ελευθερία ή Θάνατος, χαμογέλασε πλατιά. Πήγε κοντά του και του ΄δωσε μια στο σβέρκο.
"Παπά μου, φοβάμαι λίγο, μα πίσω δεν θα κάνω! Για τα ιερά χώματα που πάτησε ο Λεωνίδας, αξίζει κάθε θυσία!"
"Ναι, λεβέντη Έλληνα, κάθε θυσία!
Τι είναι ο φόβος μπροστά στην σκλαβιά; Τίποτα!"
"Τι λέει το ένστικτό σου παπά μου;"
"Τώρα δεν μιλά το ένστικτο! Τώρα μιλά η πίστη στον Θεό και στην Πατρίδα!
Ακόμα κι αν σκοτωθούμε, η νίκη είναι δική μας! Το υπέγραψε ο Θεός και ο Λεωνίδας!"
Το παλικάρι ένοιωσε ένα φούντωμα στο στήθος από περηφάνια.
Ο Παπαφλέσσας το είδε να πιάνει θέση στο ταμπούρι του. Πήρε κι αυτός την δική του θέση. Κι όλοι όσοι έμειναν δίπλα του, 500 με 600 παλικάρια, ταμπουρώθηκαν στο Μανιάκι, έτοιμοι να δώσουν την ιερή υπέρ της Ελλάδος μάχη.
Εκείνο το ξημέρωμα, ατέλειωτα εχθρικά πόδια παραβίαζαν την γη της πατρίδος. Ο τόπος στο Μανιάκι είχε γεμίσει από αλαλαγμούς των ανδρών του Ιμπραήμ, που με πολλά όπλα κι ακόμα περισσότερο, απύθμενο, μίσος κινούνταν κατά των Ελλήνων πολεμιστών.
Ήδη από 19 του Μάη, είχε μαυρίσει ο κάμπος από τον πολύ στρατό, έγραψε ο Φωτάκος (υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη). Οι τουρκοαιγύπτιοι με επικεφαλής τον Ιμπραήμ και πολλούς Γάλλους αξιωματούχους ανάμεσά τους, ήταν αποφασισμένοι να σφάξουν τους Έλληνες.
"Για την ελευθερία, Έλληνες, αξίζει να πεθάνω!" Φώναξε άλλη μια φορά ο Παπαφλέσσας.
"Ορμάτε παλικάρια! Τους νικάμε!
Ακούς μικρέ; Τα ποδοβολητά τους δείχνουν υποχώρηση!"
Ο νεαρός Έλληνας χαμογελούσε κι αυτός, σαν τον παπά. Ένα χαμόγελο που το αίμα το μεταμόρφωνε σε αθάνατη πηγή νεότητος.
"Νικάμε παπά μου! Όπως το είπες, κι αν χάσουμε, θα τους έχουμε νικήσει! Εμείς οι λίγοι, τους νικάμε εδώ και 8 ώρες!" Στράφηκε στιγμιαία το παλικάρι για να δει τον παπά του, τον Λεωνίδα του.
Το βλέμμα του παλικαριού πάγωσε.
Το κεφάλι του παπά κρεμόταν στο κορμί του επάνω με παράξενο τρόπο.
Ένα βόλι χτύπησε και το νεαρό Ελληνόπουλο. Που άκουσε μια τελευταία φορά την φωνή του παπά: Για την Ελλάδα αξίζει να πεθαίνεις!
Είδε το κεφάλι του ήρωα να φεύγει από το σώμα. Το παλικάρι δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Ένα ακόμα βόλι έπεσε πάνω του. Το βρήκε στην καρδιά.
Ήταν τιμή μου που σε γνώρισα παπά μου! Ψιθύρισε και πέθανε. Για την Ελλάδα.
20 του Μάη, 1825. Ο Γρηγόρης Δίκαιος Παπαφλέσσας, κληρικός που άφησε τα ράσα για να λάβει μέρος στην Επανάσταση του 1821, δολοφονήθηκε από τους μουσουλμάνους και τον Ιμπραήμ. Στο Μανιάκι.
Παπά, σου χρωστάμε την ελευθερία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου