Κυρία, σε ποια Μακεδονία βρίσκονται οι καταρράκτες;

13/2/2021

Κυρία, σε ποια Μακεδονία βρίσκονται οι καταρράκτες; Η απορία του μαθητή, σφαίρα στον εγκέφαλο και στην καρδιά της δασκάλας! 

Η μαρτυρία της: 

Κατάγομαι από την ιερή και ματοκυλισμένη γη της Μακεδονίας μας. Η ζωή τα έφερε έτσι, και βρέθηκα να διδάσκω σε σχολειό στα Χανιά. Ευτυχώς για την ψυχή μου, η Κρήτη ήταν πάντα δίπλα στους αγώνες της Μακεδονίας μας για την λευτεριά, μας βοήθησε με αυτοθυσία να διώξουμε τους τούρκους και τους κομιτατζήδες. Γενναίοι Κρητικοί και γενναίοι Μακεδόνες, μαζί, σαν μια γροθιά, κυνήγησαν τους εχθρούς στο παρελθόν, για να ανασαίνει ελεύθερη και περήφανη η Μακεδονία μας. Μέχρι χθες. Ελεύθερη και περήφανη, ήταν μέχρι χθες.

          Γιατί σήμερα η ελληνική κυβέρνηση πρόδωσε την Ελλάδα, αφού έβγαλε σε δημοπρασία την Μακεδονία μας. Είναι τόσο βαθιά η πληγή που άνοιξαν οι 153 + 1 μαχαιριές, κι επιπλέον αυτή του αρχιεπισκόπου, στην καρδιά των Ελλήνων της Μακεδονίας, που δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρουμε να την γιατρέψουμε. Πρέπει όμως να την γιατρέψουμε, διαφορετικά, χάνεται οριστικά το έθνος μας.

          Για να γιατρέψουμε την πληγή, χρειαζόμαστε, σίγουρα χρειαζόμαστε, υγιή παιδεία. Πώς όμως εγώ να διδάξω υγιώς τους μαθητές μου, δηλαδή το μέλλον της πατρίδας;

 

          Φοβάμαι, πολύ φοβάμαι. Όχι τον εαυτό μου, γνωρίζω τις δικές μου δυνάμεις και αντοχές. Εγώ, δεν θα περάσω στους δικούς μου μαθητές το προδοτικό μήνυμα της σημερινής κυβέρνησης, που έδωσε το όνομα και την ιστορία και την γλώσσα της Μακεδονίας μας στους σκοπιανούς. Εγώ, δεν έχω ανάγκη από περιττά υλικά αγαθά για να νοιώσω πλούσια. Γιατί, εγώ, είμαι πλούσια χάρη στην μακεδονική ελληνική καταγωγή μου.

 

          Τραγικώς, όμως, δεν σκέφτονται έτσι ούτε νοιώθουν έτσι άλλοι δάσκαλοι… Πόσοι είναι αυτοί; Δεν ξέρω. Εύχομαι να είναι λίγοι και να χαθούν μέσα στις μαύρες σελίδες της ιστορίας του ελληνικού γένους. Αλλά φοβάμαι, αν είναι πολλοί που θεωρούν ότι μόνο τα πλούσια υλικά αγαθά αξίζουν, τότε τι θα γίνει με το έθνος μας; Αν τέτοιοι άνθρωποι διδάξουν τους μαθητές μας, τότε ποιο θα είναι το μέλλον της Μακεδονίας, της Ελλάδας; Ναι, το ομολογώ, φοβάμαι.

 

          Οι μαθητές μου. Γι΄ αυτούς αξίζει να καταπολεμήσω τους φόβους μου, και να αγωνιστώ με όσες δυνάμεις έχω. Για τους μαθητές. Για το μέλλον μας. Ακόμα κι αν είναι πολλοί εκείνοι οι δάσκαλοι που συνταυτίζονται με τις προδοτικές συμπεριφορές αυτών που μας κυβερνούν, εγώ θα δειλιάσω να φωνάξω για τα δίκαια του τόπου μου; Όχι βέβαια! Όποια κι αν είναι η τιμωρία που θα μου επιβάλλουν, εγώ, μια ταπεινή δασκάλα από την Μακεδονία, που διδάσκει στην Κρήτη, δεν δικαιούμαι να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Αν το κρατήσω κλειστό, επειδή φοβάμαι, θα έχω προδώσει κι εγώ την Μακεδονία μας, την Ελλάδα μας, θα έχω συμβάλλει κι εγώ καθοριστικά στην νόσο της προδοσίας που χτυπά, σήμερα, αμείλικτα την παιδεία.

          Όχι, δεν θα σωπάσω. Όχι, δεν θα προδώσω.

          Όχι, δεν σωπαίνω. Όχι, δεν προδίδω.

          Ούτε στο μέλλον, ούτε σήμερα, δεν θα κρατήσω κλειστό το στόμα μου:

          Βρίσκομαι στην τάξη μου. Διδάσκω. Ανυποψίαστη για την σφαίρα που ο αθώος μαθητής μου θα εκσφενδονίσει καταπάνω μου. Ο μαθητής μου δεν ξέρει, είναι μικρός ακόμα, τώρα μαθαίνει, τι σημαίνουν οι λέξεις που διαβάζει, η αριθμητική, η ιστορία, η γεωγραφία, ο πολιτισμός, τώρα μαθαίνει όλα αυτά τι σημαίνουν και στο μέλλον θα καταλάβει την πρακτική σημασία αυτών των γνώσεων. Ο μαθητής μου τώρα μαθαίνει… Κι αν εγώ του διδάξω ότι υπάρχει ένα γειτονικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία», γιατί να το αμφισβητήσει; Εγώ είμαι η δασκάλα του, εγώ του δίνω τα όπλα για να παλέψει στην ζωή του…

 

          Βρίσκομαι στην τάξη μου. Διδάσκω. Μου αρέσει να δείχνω κάθε γνώση με παραστατικό τρόπο στους μαθητές μου. Γιατί έτσι κάθε γνώση θα είναι ζωντανή στο μέλλον τους, θα πλουτίζει όμορφα την καθημερινή ζωή τους. Τους μιλώ για τους καταρράκτες. Τους εξηγώ ότι καταρράκτες υπάρχουν σε πολλά μέρη της γης. Και στην Ελλάδα μας.

 

          Πλησιάζω στον χάρτη που στολίζει την τάξη μου.

          -Ναι, αγαπημένα μου παιδιά, η Ελλάδα μας έχει καταρράκτες.

          Βλέπω την αγνή απορία στα προσωπάκια τους και την άδολη λαχτάρα να μάθουν. Είμαι περήφανη που διδάσκω. Δεν υπάρχει πιο όμορφο λειτούργημα στον κόσμο από αυτό του δασκάλου, σκέφτομαι, ενώ το χέρι μου κρατά έναν μεγάλο χάρακα και τον οδηγεί προς την Μακεδονία μας.

          -Εδώ! Λέω στους μαθητές μου και δείχνω την Έδεσσα! Στην Μακεδονία μας υπάρχουν καταρράκτες, και όταν θα μεγαλώσετε, πρέπει οπωσδήποτε να πάτε εκεί, να τους θαυμάσετε από κοντά! Για την ώρα, πλησιάστε όλοι κοντά μου, εδώ, αγαπημένα μου παιδιά, κοντά στον χάρτη, να σας δείξω πάνω του πού βρίσκεται η Μακεδονία μας και οι καταρράκτες της.

 

          Είμαι ακόμα ανυποψίαστη. Η σφαίρα έχει ήδη γεννηθεί στο μυαλό του μικρού μου μαθητή κι ετοιμάζεται να ριχτεί καταπάνω μου. Είμαι ακόμα τραγικά ανυποψίαστη. Ενώ δεν θα έπρεπε. Έχουν γίνει τόσα εγκλήματα σε αυτή την χώρα, κι εγώ εξακολουθώ να παραμένω μια αθώα δασκάλα που προσπαθεί με ταπεινότητα να προσφέρει γνώσεις στους αυριανούς ενήλικες Έλληνες.

          Τα παιδιά μουρμουρίζουν άλλα με σιγανή φωνή, άλλα με δυνατότερη, εκεί μπροστά στον χάρτη, κι εγώ αισθάνομαι περήφανη, γιατί όλα προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή μου, το κάθε ένα με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Την μία στιγμή είμαι χαρούμενη, γιατί με τυλίγουν τα γλυκά τιτιβίσματα και η ανεμελιά τους. Όσο μιλώ για την Μακεδονία και την δείχνω στον χάρτη, τόσο αυτά ζητούν περισσότερα να μάθουν. Όταν αποκαλύπτω ότι είμαι από την Μακεδονία, ένας μικρός χαμός από μπλεγμένες φωνούλες με κυκλώνει, όλα τα παιδιά θέλουν να πάνε εκεί, στην Μακεδονία μας, κι εγώ, εκείνη την στιγμή, νοιώθω τόσο ευτυχισμένη! Και την επόμενη στιγμή, ένας μικρός αγαπημένος μου μαθητής, σηκώνει το χεράκι του, για να του δώσω τον λόγο. Κανονικά, πρέπει να αναρωτηθώ, εκείνη την στιγμή, γιατί το παλικαράκι μου ζητά τον λόγο, κουνώντας το δακτυλάκι του για να τραβήξει την προσοχή μου, ενώ όλοι οι συμμαθητές του φωνάζουν και χοροπηδούν; Όμως δεν αναρωτιέμαι. Γιατί είμαι τόσο ευτυχισμένη με τους μαθητές μου! Του δίνω τον λόγο, με πλατύ λαμπερό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό μου.

          -Κυρία, κι εγώ όταν μεγαλώσω θα πάω οπωσδήποτε να δω τους καταρράκτες! Είναι απίστευτο, δεν το χωράει το μυαλό μου, πώς βγαίνουν τα νερά και με μεγάλη δύναμη τρέχουν προς τα κάτω, με τόσο μεγάλη δύναμη και τόσο μεγάλο θόρυβο. Έχω δει καταρράκτες σε άλλες χώρες, όχι ζωντανά, δεν πήγα ακόμα πουθενά… Αφού έχουμε στην Ελλάδα μας καταρράκτες, θα πάω πρώτα να δω αυτούς, όταν μεγαλώσω.

          Αλλά, Κυρία, σε ποια Μακεδονία να πάω; Στην Βόρεια ή στην Νότια;

          Εκείνη την στιγμή, το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. Η σφαίρα που έπλασαν οι λέξεις του μικρού, αθώου, ανυποψίαστου μαθητή μου, καρφώθηκε στον εγκέφαλό μου που άρχισε να ματώνει. Πρέπει κάτι να πω στον μαθητή μου, που με αγωνία αναμένει την απάντησή μου. Ξέρω τι πρέπει να πω, αμέσως αναγνωρίζω το χρέος μου, αμέσως! Όποιο τίμημα και αν πρέπει να πληρώσω.

          -Αγαπημένο μου παιδί… Βλέπω ότι και οι άλλοι μαθητές, με την ίδια αγωνία, περιμένουν την απάντησή μου. Όλοι θέλουν να πάνε στην Μακεδονία, όλοι θέλουν να δουν τους καταρράκτες της.

          -Αγαπημένα μου παιδιά… Διορθώνω τον λόγο μου, ενώ παλεύω να συγκρατήσω την οργή, τον θυμό, την αγανάκτηση και τον βαθύτατο πόνο μου.

          -Δεν υπάρχει Βόρεια και Νότια Μακεδονία. Υπάρχει μόνο μία Μακεδονία, και να θυμάστε πάντα, όταν μεγαλώσετε και μέχρι να γεράσετε, ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα. Άρα, οι καταρράκτες υπάρχουν στην Ελλάδα μας, στην Μακεδονία μας.

          Δυστυχώς, κάποιοι κακοί άνθρωποι δεν έμαθαν ποτέ ιστορία… Θυμάστε που τις προάλλες μιλήσαμε για τα κατορθώματα των ηρώων μας που πολέμησαν για να ελευθερώσουν την πατρίδα; Είμαι σίγουρη ότι θυμάστε! Κι αυτοί οι άνθρωποι, οι ήρωες μας, αφού χάρισαν την λευτεριά στην Ελλάδα μας, μετά βρέθηκαν αντιμέτωποι με κακούς ανθρώπους που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Δυστυχώς, πάντα στην ιστορία των ανθρώπων υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί…

          Και σήμερα, υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που δεν σεβάστηκαν τους ήρωες μας… Μπορεί και να μην διάβαζαν πολύ, όταν ήταν μαθητές, κι έτσι να μην έμαθαν την ένδοξη ιστορία μας. Λοιπόν, αυτοί ήρθαν σε συνεννόηση με την γειτονική χώρα που λέγεται Σκόπια, παλιά την έλεγαν Βαρντάσκα, και αποφάσισαν, να την ονομάσουν «Βόρεια Μακεδονία». Όμως εσείς πρέπει να θυμάστε ότι μόνο μία Μακεδονία υπάρχει, και αυτή δεν είναι ξεχωριστό κράτος, άλλα είναι ένα μεγάλο κομμάτι γης που ανήκει στην Ελλάδα μας. Θέλω να μου υποσχεθείτε ότι το σημερινό μάθημά μας, δεν θα το ξεχάσετε ποτέ, αγαπημένα μου παιδιά!

 

          Η δασκάλα δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Οι μαθητές της την αγκάλιαζαν και με τις αγνές φωνές τους υπόσχονταν ότι αυτό θα ήταν το μοναδικό μάθημα που ποτέ δεν θα ξεχνούσαν στην ζωή τους. Έπειτα, όταν είδαν ότι στέγνωσαν τα δάκρυα της δασκάλας τους, την αγκάλιασαν με όλη την τρυφεράδα και την αγάπη της αθώας νιότης τους. Μετά, χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα και οι μαθητές εξαφανίστηκαν στην αυλή του σχολείου.

 

          Η δασκάλα πήρε την θέση της στην έδρα. Ακούμπησε το μέτωπο πάνω στις ανοιχτές παλάμες κι άφησε την σφαίρα να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο. Το μυαλό της γέμισε αίματα.

          Αλλά, Κυρία, σε ποια Μακεδονία να πάω; Στην Βόρεια ή στην Νότια;

 

          Οι ώμοι της τραντάζονταν από λυγμούς.

Στην καρδιά και στο μυαλό της είχαν μπηχτεί 153 + 1 μαχαιριές. 

Απόσπασμα από το βιβλίο: 153+1 μαχαιριές στην καρδιά της Μακεδονίας - στην ψυχή της Ελλάδος