Νικηταράς, ο ήρωας που γεννήθηκε σε οικογένεια αντρειωμένων πολεμιστών κι από μικρός ήταν καρφί στο μάτι των Τούρκων!

2/1/2021

Στην εποχή μας, υπάρχουν τέτοιες αντρειωμένες οικογένειες όπως του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, που μεγαλώνουν παιδιά για να γίνουν ήρωες υπέρ του ελληνικού έθνους; 

Ο Νικηταράς γεννήθηκε σε οικογένεια αντρειωμένων πολεμιστών!

Αυτός ο ήρωας του 1821 είχε μεγάλη τύχη να γεννηθεί σε σπιτικό πολεμιστών. Άλλοι λένε δεν υπάρχει τύχη, παρά θεία πρόνοια. Όποιες λέξεις κι αν χρησιμοποιήσει κάποιος, η πραγματικότητα είναι σημαντική!

          Βάσει αυτής της πραγματικότητας λοιπόν, οι πρόγονοι μέχρι και τον πατέρα του Νικηταρά, είχαν γεννηθεί στην σκλαβιά, εντούτοις είχαν αδούλωτο πνεύμα. Ήταν αναπόφευκτο, έτσι, αυτό το πνεύμα να σημαδέψει τον Νικηταρά πριν ακόμα εγκαταλείψει την κοιλιά της μάνας του για να βγει στο φως του ήλιου.

          Γενναία και δοξασμένη η μάνα του Νικηταρά, η Σοφία. Μέσα στα δικά της σπλάχνα φώλιασε εκείνος που θα έδινε για τους Έλληνες περίλαμπρες μάχες και θα καταδίωκε νικηφόρα τους εχθρούς. Η Σοφία ήταν θυγατέρα του Δημήτρη Καρούτσου, και η αδερφή γης Αικατερίνη παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Τέτοια μαγικά φίλτρα ρίχνει στις ανθρώπινες σχέσεις η μοίρα. Θείος και ανιψιός άλλο δεν είχαν στο μυαλό και στην ψυχή τους, παρά την Ελευθερία του Γένους με κάθε θυσία!

          Ο πατέρας του Νικηταρά λεγόταν Σταματέλος Τουρκολέκας και όπως διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο Νικηταράς για τον πατέρα του «έφυγε δεκαέξι χρονών και πήγε με τα στρατεύματα τα Ρουσσικά στην Πάρο και ήτον πολεμικός». Δηλαδή, ο πατέρας από μικρός έπιασε τα όπλα κατά των τούρκων, κυνηγώντας την κατάκτηση της ελευθερίας με όποιο κόστος. Αυτός ο πατέρας δεν θα μπορούσε να διδάξει στον γιο του υπακοή στην σκλαβιά!

          Για να μπορέσει βέβαια να διδάξει στον γιο του την ανυπέρβλητη σημασία του επαναστατικού αγώνα, έπρεπε πρωτίστως να φροντίσει ώστε η αγαπημένη του Σοφία να γεννήσει με ασφάλεια. Τι έκαμε λοιπόν;

          Ο Στασινόπουλος έγραψε:

          “Ο πατέρας του Νικηταρά Σταματέλος Τουρκολέκας είχε λογαριασμούς με τους Τούρκους. Όπως κάθε ανυπόταχτος άντρας του καιρού του, δεν γνώριζε ησυχία για πολύν καιρό. Πολλές φορές χρειάστηκε όσ’ είχαν κυνηγητά με τους τυράννους, να τραβήξουν την οικογένειά τους από τη μόνιμη κατοικία τους και να την ασφαλίσουν σ΄ άλλους τόπους, σ΄ άλλο χωριό και σε κρυψώνες.

          Κάτι τέτοιο έγινε και με τη φαμελιά του Σταματέλου. Η γυναίκα του Σοφία βρέθηκε γι΄ ασφάλεια στη Μεγάλη Αναστασίτσα (ή Αναστάσοβα) και εκεί γέννησε το Νικηταρά. Είναι φυσικό άλλωστε σε πονηρές ημέρες να φροντίζει κανείς ν΄ ασφαλίσει τους αδύνατους. Και μια γυναίκα ετοιμόγεννη, πάντα είναι αδύνατη και δυσκίνητη. Έτσι κι ο Νικηταράς δεν γεννήθηκε στο πατρικό του σπίτι στο Τουρκολέκα, αλλά στη Μεγάλη Αναστασίτσα”. 

Καρφί στο μάτι των Τούρκων ο Νικηταράς από μικρό παιδί!

“Η ντόπια στοματική παράδοση λέει πως κάποτε ο πρωτοκλέφτης Ζαχαριάς περνώντας από το Τουρκολέκα, βρήκε τον Νικηταρά σ΄ ένα εργαστήριο να φτιάχνει κουτάλες. Και τούπε: Δεν ντρέπεσαι εσύ ο γιος του Σταματέλου να κάθεσαι να φτιάχνεις χουλιάρια. Και τον πήρε μαζί του και τον έκανε μπουλούκμπαση (ομαδάρχη). Αυτό μας αφήνει να μαντέψουμε και τ΄ όνομα που θα είχε ο Σταματέλος, αλλά και τα διαλείμματα της κλέφτικης ζωής. Αν ο Ζαχαριάς πήρε το Νικηταρά και τον έκανε ομαδάρχη, αυτό σημαίνει ότι δεν θα ήτανε πρωτάρης ή πρωτόβγαλτος κλέφτης ίσως, αφού μάλιστα εντεκάχρονο παιδί έσερνε άρματα”.

          Όμως, υπήρχαν και στιγμές που δεν κυνηγούσε με το όπλο του τους τούρκους ο μικρός Νικηταράς. Ήταν οι στιγμές που γινότανε παιδί κι έτρεχε μαζί με άλλους συνομήλικους του στην ευλογημένη ελληνική γη. Ο κίνδυνος βέβαια καραδοκούσε και τότε.

          “Ήτανε παίδαρος, ψηλός, μαυριδερός, άξιος και προκομμένος. Κι είχε ακουστεί στα γύρω χωριά πως δεν τον έφτανε κανείς στο πήδημα και στο τρέξιμο. Τέτοια βλαστάρια όμως οι Τούρκοι τάβγαζαν από τη μέση το γρηγορότερο. Ήτανε καρφί στο μάτι τους.

          Πήγανε λοιπόν στο Τουρκολέκα, κατά πώς διηγούνται οι ντόπιοι, τρεις Τούρκοι και τον γύρεψαν. Την ώρα εκείνη όμως ο νεαρός Νικηταράς με τάλλα παιδιά του χωριού πήδαγαν λίγο έξω απ΄ το χωριό στη θέση καταβόθρα, που τη δείχνουν και σήμερα οι Τουρκολεκιώτες, μια μικρή λίμνη που σχημάτιζαν τα νερά της βροχής. Ρώτησαν τους χωριάτες πού είναι ο Νικήτας του Σταματέλου, μα εκείνοι αρνήθηκαν να μαρτυρήσουν πού βρίσκονταν το άξιο παλικάρι. Με τα πολλά όμως βρέθηκε κι ο καταδότης. Τους είπε των Τούρκων ότι εκεί κάτου στη λίμνη πήδαγε με τάλλα τα παιδιά.

          Κι επειδή δεν τον γνώριζαν οι Τούρκοι, ζήτησαν από τον καταδότη να τους περιγράψει τα χαρακτηριστικά του. Αυτός τους εξήγησε ότι είναι ψηλός, μαυριδερός. Και το κυριότερο: Ούλα τα παιδιά πηδάνε τη λίμνη «του πλάτου» (κατά πλάτος), ο Νικήτας την πηδάει «του μάκρου» (κατά μήκος).

          Πάνε οι Τούρκοι προς τα κει. Ο Νικήτας, όταν του είδανε από μακρυά τα παιδιά να ξαγναντάνε, είπε στ΄ άλλα παιδιά: Λιάρα βόϊδα! Χαρακτηρίζοντας τους Τούρκους. Οι Τουρκαλάδες πλησίασαν και χάζευαν δήθεν αδιάφορα το παιχνίδι των παιδιών, που πήδαγαν τη λίμνη του πλάτου. Και για μια στιγμή φωνάζουν για ν΄ ακούσουνε όλα τα παιδιά:

          -Ποιος μπορεί να πηδήξει τη λίμνη «του μάκρου»;

          Ο Νικήτας κατάλαβε το σκοπό τους. Μα δεν τους λογάριασε. Ούτε τάχασε. Για να μην τους δώσει καιρό:

          -Εγώ, τους λέει, και ταυτόχρονα πηδάει τη λίμνη «του μάκρου» και κολλάει στο βουνό, που αρχίζει, και χάνεται σαν αγέρας.

          Οι Τούρκοι τον πιστόλισαν μα πού να τον πετύχουν”. 

 Απόσπασμα από το βιβλίο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ- Ο άμεμπτος Στρατηγός του 1821