Χρυσούλα Διαμαντοπούλου, Πίνδος 1940: Προχωρούσαμε τον ανήφορο με πολύ αέρα και κρύο τσουχτερό, και κοιμόμασταν όρθιες...

Αυτή η Ελληνίδα, η Χρυσούλα Διαμαντοπούλου, περπατούσε στα χιόνια, κοιμόταν όρθια, κουβαλούσε τα φορτία γιατί τα ζώα δεν άντεχαν!... Για να ξέρουμε πώς φτάσαμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι!

 
23/10/2025

Το Έπος του 1940 - Δίπλα στους σκληροτράχηλους ατρόμητους Έλληνες που όρμησαν για να καταδιώξουν τους εχθρούς, εκεί, στην Πίνδο μας, στέκονται ισάξια οι Ελληνίδες που έκαναν τις βελόνες τους σπαθιά και όδευαν, με ατσαλένια καρδιά, ίσια στην φωτιά του πολέμου, ίσια στην κορυφή του χρέους! 

Μία ανάμεσα στις γενναίες Ελληνίδες ήταν η Χρυσούλα Διαμαντοπούλου που το 1982 (ήταν τότε 75 ετών), διηγήθηκε: 

"Πήγαμε πολλές φορές υπηρεσία στο στρατό. Τελευταία ήταν στις 27 Νοεμβρίου με πολύ άσχημο καιρό από τη γέφυρα της Μόρφης μέχρι τη Βούρβλιανη. Από κει δεν σταματήσαμε ως τους Χιονιάδες. Το τι υποφέραμε δεν λέγεται. 

Περάσαμε τη νύχτα όρθιες στα χιόνια. Εκεί ήταν και από άλλα χωριά γυναίκες με τα ζώα τους. Δεν βρήκαμε μέρος να γύρομεν, να σφαλίσουμε μάτι.

Το πρωί στις 28 μάς λένε, θα πάμε στο Γράμμο. Προχωρούσαμε τον ανήφορο με πολύ αέρα και κρύο τσουχτερό. Τα ζώα γλιστρούσαν. Τα βαστάζαμε. Με άσωτο κόπο φτάσαμε στο ύψωμα, στα σύνορα της Αλβανίας. Από κει βαδίσαμε κατήφορο σε αλβανικό μέρος. Φτάσαμε στη Μπόραβα, χωριό αλβανικό, κοντά Κορυτσά και Ερσέκα, που εκείνα τα μέρη τα είχε ο στρατός μας. 

Εκεί ο Γιώργος Μιχούλης βρήκε μια χειροβομβίδα. Την πήρε. Νόμισε ήταν νταμπακέρα. Έσκασεν στα χέρια του. Ο στρατός θέλησεν να τον κρατήσει στο νοσοκομείο, να καθήσομε και μία από μας. Εμείς όμως δεν θέλαμε να τους φορτώσουμε δικό μας τραυματία και να χασομεράμε. Τον τυλίξαμε με ό,τι είχαμε, τον πήραμε στις πλάτες. Στο γυρισμό, περνώντας τον ποταμό Σαραντάπορο 2-3 φορές κινδυνέψαμε να πνιγούμε..." 

Πηγή: "Η Μακεδόνισσα στο Θρύλο και στην Ιστορία", έρευνα-καταγραφή Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη.