2/4/2022
Παντελής Παπαϊωάννου ή Γραικός ή Καπετάν Νικοτσάρας, έζησε και πέθανε αγωνιζόμενος για την Λευτεριά της Μακεδονίας μας από τους Τούρκους και τους Βούλγαρους κομιτατζήδες - Οι Έλληνες θρήνησαν αυτόν τον Μακεδονομάχο, όπως ακριβώς είχαν θρηνήσει και για τον Παύλο Μελά!
1907, η κατάσταση στην περιοχή Στρωμνίτσης ήταν πολύ άσχημη για τους Έλληνες που είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από την τουρκική απειλή και τις βίαιες επιθέσεις των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Τότε, εις βοήθειαν της περιοχής σπεύδει ο Παντελής Γραικός, αυτός ο ακούραστος και αδάμαστος Έλληνας οπλαρχηγός.
Ο Παντελής Γραικός ήταν Σλαβόφωνος Έλληνας με Ελληνική ψυχή που είχε γεννηθεί στα τέλη του 19ου αιώνα στο Κολέσινο της Στρωμνίτσης. Από την αρχή του Αγώνα είχε καταταγεί στο Σώμα του Γκόνου στα Γιαννιτσά. Στις αρχές του 1907 ίδρυσε το δικό του Σώμα για να απελευθερώσει την πατρίδα του Στρώμνιτσα από τον ζυγό κυρίως του βουλγαρικού κομιτάτου.
Το Θέρος εισήλθε στο Μπέλες. Η υποδοχή που του έγινε στα πολυβασανισμένα χωριά της Στρωμνίτσης ήταν κάτι το ανεπανάληπτο και το αφάνταστο. Το βουλγαρικό κομιτάτο άρχισε να ανησυχεί με την δράση του, αλλά δεν τόλμησε να τον χτυπήσει, τουλάχιστον όχι ευθέως.
Τι έκανε λοιπόν το κομιτάτο; Τον πρόδωσε στους Τούρκους και στις 26 Αυγούστου, όταν πήγε να επισκεφτεί το χωριό του, το Κολέσινο, τον κύκλωσαν οι εχθροί. Ακολούθησε άγρια μάχη.
Ο Παντελής Γραικός μαζί με τα παλικάρια του αγωνίσθηκαν, χωρίς να υπολογίζουν την ζωή τους, μέχρι που εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά τους. Τελικά, ο Γραικός μαζί με τέσσερις συμπολεμιστές του έπεσαν νεκροί για την πατρίδα.
Οι Έλληνες θρήνησαν τον Καπετάν Νικοτσάρα, γιατί η απελευθερωτική δράση του είχε αγγίξει τις ψυχές και τις ζωές τους, όπως ακριβώς και η απελευθερωτική δράση υπέρ πατρίδος του Παύλου Μελά. Και μάλιστα, στις αρχές Ιανουαρίου του 1908 εκδικήθηκαν τον θάνατο του Καπετάνιου, δολοφονώντας πάνω στον τάφο του, στο Κολέσινο, τον καταδότη Πέτσε.
Η ηρωική δράση και η δολοφονία του Καπετάν Νικοτσάρα στάθηκαν οι αιτίες για την κινητοποίηση των Ελλήνων, ώστε να απελευθερωθεί η επαρχία Στρωμνίτσης από τους εχθρούς, μία επαρχία ελληνικότατη.
Για την ελληνικότητα της Στρωμνίτσης μίλησε και έγραψε ο Γάλλος βουλευτής Paillares, ο οποίος την είχε επισκεφθεί το 1906: "Σε ένα σχολείο με υπεδέχθησαν 300 γυναίκες τραγουδούσαι τον Ελληνικόν Εθνικόν Ύμνον".
Στον "Σύλλογον" της Στρωμνίτσης τον υποδέχθηκαν "400 σλαβόφωνοι Έλληνες Γραικομανείς ο ένας φανατικώτερος Έλλην από τον άλλον".
Η Ελληνικότατη Στρώμνιτσα είχε Ελληνικόν Ημιγυμνάσιον, Παρθεναγωγείον, δύο Αστικά Σχολεία και δύο Νηπιαγωγεία με 1.200 μαθητές. Από το 1905 λειτουργούσε εκεί οικοτροφείο διά τα θύματα της βουλγαρικής θηριωδίας.
Η ύπαιθρος της Στρωμνίτσης είχε 19 σχολεία με 25 διδασκάλους και 1.300 μαθητές.
Όλοι αυτοί οι Έλληνες, Ελληνόφωνοι και Σλαβόφωνοι, μετά την Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα πάντα και να πάνε ολόγυμνοι πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Ο Παντελής Γραικός και πολλοί Έλληνες Μακεδονομάχοι έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία, για να έρθουν αργότερα πολιτικάντηδες που οδήγησαν τα Παιδιά της Ελλάδας στην προσφυγιά, ενώ χάθηκαν οριστικά εδάφη ελληνικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου