Τάσος Ισάακ, 11 Αυγούστου 1996: Εκείνες τις φρικτές στιγμές που οι Τούρκοι δεν ήταν πια άνθρωποι, θα θέλαμε να σου πούμε...

11/8/2022

Όταν τέλειωνε ο Ιούλιος του 1996, τότε που οργανώνονταν από τους μοτοσικλετιστές πορεία διαμαρτυρίας για την Κατοχή της Κύπρου μας, κανείς δεν μπορούσε να νοιώσει την μυρωδιά του θανάτου που απλωνόταν στο ελληνικό νησί. 

Οι λεβέντες με τις μοτοσικλέτες τους ξεκίνησαν από το Βερολίνο για να πάνε στην Κερύνεια, στις 2 Αυγούστου. 7 χώρες και 25.000 χιλιόμετρα διέσχισαν, έχοντας εκείνο το βλέμμα το ελληνομαγικό κι εκείνο το άρωμα το γαλανόλευκο, το μοναδικό. 

10 Αυγούστου έφτασαν στην Λεμεσό, ενώθηκαν με άλλους μοτοσικλετιστές κι έφεραν τις ψυχές της Κύπρου και της Ελλάδας στην πιο σφιχτή αγκαλιά του έθνους. 

11 Αυγούστου. Οι Τούρκοι σαν αρπακτικά παρακολουθούσαν και οι βρωμανάσες τους δηλητηρίαζαν τον αέρα. Ζητούσαν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες, να διαλύσουν την αντικατοχική πορεία, πριν αυτή προχωρήσει προς τα Κατεχόμενα. 

Τα παλικάρια μας αγέρωχα κατευθύνθηκαν προς το αφύλακτο οδόφραγμα της Δερύνειας. Εκεί, είδαν τους Τούρκους με πέτρες, ξύλα, σιδεριές, ρόπαλα. Φυσικά, ανάμεσά τους και οι γκρίζοι λύκοι. 

Η παρουσία τους ξερνούσε θανατικό στον αέρα, αλλά τα παλικάρια μας δεν φοβήθηκαν. Προχώρησαν. 

Όταν οι βάρβαροι άρχισαν να καταδιώκουν τους Έλληνες, ο Τάσος Ισαάκ συγκλονίστηκε. Δεν μπορούσε να στρέψει την πλάτη του στα γεγονότα και να φύγει για να παραμείνει αλώβητος. 

Ο Τάσος Ισαάκ έτρεξε να βοηθήσει τους φίλους του, έτρεξε να υπερασπιστεί τους Έλληνες, την Κύπρο, την Ελλάδα, τους νεκρούς ήρωες του ενιαίου ελληνικού έθνους, περήφανο παιδί του οποίου είναι το νησί της Αφροδίτης. 

Ω, λατρεμένε μας Τάσο Ισαάκ, εκείνες τις φρικτές στιγμές που έπεσαν πάνω σου τα βάρβαρα κτήνη και αλύπητα σε χτυπούσαν, πόσο θα θέλαμε να είμαστε κοντά σου!

Ω, μοναδικέ μας Τάσο Ισαάκ, εκείνες τις φρικτές στιγμές που οι Τούρκοι είχαν πάψει να είναι άνθρωποι και αφάνιζαν το κορμί σου με την λύσσα τους, πόσο θα θέλαμε να είμαστε κοντά σου! 

Ω, αθάνατε Τάσο Ισαάκ, εκείνες τις φρικτές στιγμές που οι Τούρκοι είχαν μετατραπεί σε τέρατα και χτυπούσαν το κεφάλι σου και την καρδιά σου, πόσο θα θέλαμε να είμαστε κοντά σου και να σου ψιθυρίσουμε ένα μικρό και ταπεινό ευχαριστώ, και να σου φιλήσουμε το μέτωπο, και να σου δώσουμε στον πηγαιμό σου προς τον ουρανό, αυτούς τους στίχους που λάτρευες: Και σαν πρώτα αντρειωμένη, Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά!

 Κείμενο: Νίκη Μάρκου - Φωτογραφία:armynow.gr