Οκτώβριος 1823: 370 γυναικόπαιδα μπήκαν στο σπήλαιο του Μελιδονίου με την ελπίδα να σωθούν-Ο Χουσεΐν λύσσαξε και άναψε παντού φωτιές

18/10/2022

Στο σπήλαιο Μελιδονίου, στο οποίο, κάπου ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα, έμενε ο Τάλως, ο γίγαντας-φύλακας της Κρήτης, σ΄ αυτό το πανέμορφο και μαγικό σπήλαιο, τον Οκτώβριο του 1823, βρήκαν καταφύγιο οι Έλληνες για να σωθούν από την εκδικητική μανία του Χουσεΐν μπέη και των Τούρκων στρατιωτών του.

ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΟΣΠΗΛΙΟ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

Εκείνο τον Οκτώβρη του 1823

Όπως συνέβαινε σε κάθε επανάσταση το σπήλαιο ήταν ο πιο σίγουρος τόπος για να ζητήσει καταφύγιο κάθε κυνηγημένος. Ιδιαίτερα οι «χαΐνηδες» οι επαναστάτες του καιρού τους που μάχονταν για τη λευτεριά.

Εκείνο τον Οκτώβρη του 1823, η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη στο Μυλοπόταμο εξαιτίας του Χουσεΐν μπέη που με τους στρατιώτες του ρήμαζε τα πάντα.

Όταν οι άμοιροι κάτοικοι έφθασαν στα όριά τους αποφάσισαν να βρουν τόπο να καταφύγουν μήπως και σωθούν από τον αιμοσταγή Τούρκο.

Και μια μέρα 370 γυναικόπαιδα και 30 οπλοφόροι μπήκαν, στο σπήλαιο του Μελιδονίου, με την ελπίδα να σωθούν.

Ο Χουσεΐν, μόλις το πληροφορήθηκε, τους πολιορκούσε συνέχεια, ζητώντας να παραδοθούν.

Οι αγωνιστές βέβαια με απαράμιλλο θάρρος έδειχναν την περιφρόνησή τους στις απειλές αυτές προκαλώντας και ζημιά στον εχθρό με αρκετά θύματα από τους άνδρες του.

Για τρεις ολόκληρους μήνες κράτησε αυτή η κατάσταση κάνοντας τον Χουσεΐν να λυσσάξει από το κακό του. Ήταν αδιανόητο γι’ αυτόν πως μια χούφτα ψυχές του έκαναν τέτοιο χουνέρι. Όταν είδε κι απόειδε ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να υποτάξει τους ελεύθερους πολιορκημένους στο σπήλαιο αποφάσισε να δώσει τέλος στην άνιση αυτή αναμέτρηση, με τον πιο φρικτό τρόπο.

 Μεσούντος του Γενάρη 1824, οι πολιορκητές έκλεισαν τα ανοίγματα του σπηλαίου με κλαδιά και άναψαν φωτιές. Αυτό είχε ως τραγικό αποτέλεσμα να γεμίσει καπνούς το σπήλαιο που όσο περνούσε η ώρα γίνονταν πυκνότεροι. Οι μάνες απελπισμένες έσφιγγαν τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους που έκλαιγαν γοερά μέχρι που σώπαιναν για πάντα αδυνατώντας να αναπνεύσουν. Ένας μετά τον άλλο οι γενναίοι εκείνοι πέθαιναν από ασφυξία. Ο Χουσεΐν είχε πετύχει επιτέλους να τους υποτάξει αλλά ακόμα και στο θάνατο δεν κατάφερε να τους ταπεινώσει.

Ο καιρός περνούσε και από τα γύρω χωριά είχαν αρχίσει να ανησυχούν για την τύχη των έγκλειστων καθώς ο Χουσεΐν είχε στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του. Αν είχαν καταφέρει να τον απωθήσουν οι πολιορκημένοι, γιατί δεν επέστρεφαν στον τόπο τους; Και τα γυναικόπαιδα γιατί ήταν εξαφανισμένα;

Κάποια μέρα δυο συγγενείς αποφάσισαν να μπουν στο σπήλαιο για να δουν τι συμβαίνει και τι απέγιναν οι δικοί τους. Πλησίασαν ανενόχλητοι κι όσο έβλεπαν ότι κανένας δεν τους εμποδίζει, κακό προαίσθημα τους κυρίευσε. Η απέραντη σιωπή τους τρόμαζε. Έκαναν καρδιά και προχώρησαν. Μπήκαν στο σπήλαιο αλλά αυτό που αντίκρισαν όσο προχωρούσαν στα ενδότερα τους πάγωσε. Ήταν τόσο φρικτό το θέαμα που αντίκρισαν ώστε ο ένας ξεψύχησε επιτόπου από το σοκ και ο άλλος τρελάθηκε. Πέθανε αργότερα χωρίς να μπορέσει να συνέλθει από αυτά που αντίκρισε.

Ο χώρος που βρέθηκαν οι τιμημένοι νεκροί ονομάστηκε «Αίθουσα των Ηρώων». Εκεί διατηρούνται τα οστά των μαρτύρων, μέσα σε πέτρινο οστεοφυλάκιο. Στην είσοδο του Σπηλαίου συναντάμε και ένα παρεκκλήσι στο οποίο κατά την επέτειο της σφαγής πραγματοποιείται τελετή στην μνήμη των μαρτύρων. Απόσπασμα άρθρου από την Εύα Λαδιά-rethnea.gr & Φωτ.:e-storieskritis.gr