Ο θάνατος δεν ακυρώνει μία κακή μας πράξη

 14/10/2022

Αν ένας πατέρας κακοποιεί το παιδί του και πεθάνει μετά την μάχη του με μια τραγική αρρώστια, θα τον θρηνήσει η κοινωνία;

Σίγουρα, είναι δύσκολο να είσαι ζωντανός και να κρίνεις έναν νεκρό. Ίσως είναι καλύτερα να σωπάσεις, και να αφήσεις την δύναμη που είναι πιο πάνω από εσένα, είτε είναι ο Θεός είτε κάποια άλλη στην οποία εσύ πιστεύεις, να κρίνει, να καταδικάσει ή να εξυμνήσει τον πεθαμένο. 

Επειδή όμως είσαι από την φύση σου γεμάτος λάθη, μιλάς, μιλάς ενίοτε πολύ και άστοχα. Κι ενώ μιλάς, παρακολουθείς τι λένε οι άλλοι. Και όταν οι πολλοί παραβλέπουν το κακό που έκανε ο πατέρας στο παιδί του και μένουν μόνο στο γεγονός της αρρώστιας και του θανάτου του, είναι πιθανό να παρασυρθείς κι εσύ και να ξεχάσεις. Ή μπορεί και να μην ξεχάσεις, μακάρι δηλαδή να μην ξεχάσεις. 

Γιατί ο κακός, ανεξαρτήτως των πολλών την γνώμη, έχει κάνει κακό στο παιδί του. 

Πραγματικά, είναι σχεδόν αφύσικο, να ξεχνάς ως άνθρωπος το πεπραγμένο κακό του αρρώστου και τελικά νεκρού. Ακόμα κι όταν προβάλλεις στις καθημερινές σου επικοινωνίες, με κάθε τρόπο και μέσο, τον καλό και συνετό εαυτό σου, ακόμα και τότε, μπορείς να παρασυρθείς (ίσως για να μην κατηγορηθείς) και να εκθειάσεις τον νεκρό. 

Με το παιδί όμως τι γίνεται; Παύει να είναι κακοποιημένο, λόγω θανάτου;

Μέσα σου βαθιά ξέρεις ότι οι πληγές της κακοποίησης είναι ανοιχτές και αθεράπευτες. Αλλά, επιλέγεις να ακολουθήσεις την κοινή γραμμή των πολλών, οπότε βάζεις στο περιθώριο την κακοποίηση και μιλάς και εσύ για την γενναιότητα με την οποία ο ασθενής πάλεψε την νόσο, την σπάνια νόσο, αλλά τελικά την έχασε αυτή την μάχη. 

Έτσι είναι, κάθε θνητός την ύστατη μάχη την χάνει, ανεξαρτήτως ηλικίας και ιδεών.

Ο συγκεκριμένος θνητός για τον οποίο σήμερα όλοι μιλούν, επειδή πέθανε, ήταν σίγουρα καλός οικογενειάρχης και μαχητής για την ζωή του και το κόμμα του. 

Όμως δεν ήταν καλός μαχητής για την πατρίδα του. Συνυπέγραψε μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα την ψευδοσυμφωνία των Πρεσπών, την υπερασπίστηκε με πάθος, και δεν υπολόγισε ότι η Μακεδονία θα έπρεπε να είναι το παιδί του. Το παιδί που έπρεπε να προστατεύσει από την κακία των ντόπιων και των ξένων εχθρών του. 

Ακόμα και στον ύστατο χαιρετισμό του, δεν συνειδητοποίησε πως έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη από τους Έλληνες που νοιώθουν την Μακεδονία σαν το παιδί που πρέπει να προστατεύσουν με κάθε θυσία. 

Θεωρώ ότι ο θάνατος δεν ακυρώνει μία κακή μας πράξη. Και λέγοντας αυτό, δεν πιστεύω ότι ασεβώ έναντι του νεκρού πια ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Απλά, εκφράζω ένα γιατί... Γιατί δεν συνειδητοποίησε την κακή του πράξη εις βάρος της Μακεδονίας μας, ούτε καν την ύστατη επίγεια στιγμή του...

Νίκη Μάρκου - Η φωτογραφία είναι από newsbest.gr