Εθνική Συμφορά: Οι Νεκροί από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, Αστέρια που σκορπίστηκαν στο σύμπαν

1/3/2023
Τόσοι νεκροί. Τόσος πόνος. Τόσοι τραυματίες. Παράνοια. Από την σφοδρή σύγκρουση δύο τρένων λίγο έξω από την σήραγγα των Τεμπών. Μαύρο. Ένα απέραντο μαύρο τυλίγει τις καρδιές μας από χθες το βράδυ και μέχρι την αιωνιότητα. Προσπαθούμε να "ζωγραφίσουμε" πάνω στο μαύρο, αστέρια.

Τα κορμιά και τις ψυχές των αδικοχαμένων επιβατών της επιβατικής αμαξοστοιχίας. 

Προσπαθούμε και δεν μπορούμε. Γιατί οι νεκροί δεν είναι "πάνω σε μια οθόνη". Είναι στα συντρίμμια της σύγκρουσης. Στην κόλαση της φωτιάς. Στην τρέλα του αναπάντητου και άγριου, γιατί; Είναι στην αιματοβαμμένη καρδιά της μάνας που πια ζει στον Κάτω Κόσμο. Είναι στο ραγισμένο μυαλό του πατέρα που πια δεν έχει χρώμα στα μάτια του. 

Το δρομολόγιο για την Κόλαση, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε είκοσι λεπτά περίπου μετά τις εφτά το βράδυ. Κανείς, μα κανείς, δεν υποψιαζόταν ότι το σπαθί του Χάρου είχε βγει από την θήκη του. 

Τα βαγόνια κυλούσαν στις ράγες. Οι επιβάτες του τρένου, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, φοιτητές που επέστρεφαν στην βάση τους, μιλούσαν, γελούσαν, μάλωναν, έπιναν το ποτό τους, έτρωγαν τις λιχουδιές τους ή πάλι ήταν βυθισμένοι στον κόσμο της σκέψης τους. Έκαναν δηλαδή όσα κάνει ο τραγικά ανυποψίαστος θνητός. 

Οι δείκτες του ρολογιού χτύπησαν στον αριθμό έντεκα. Και συνέχισαν την συνήθη πορεία τους. Όμως, αλίμονο! Για τους επιβάτες αυτού του τρένου, οι δείκτες του ρολογιού έπαψαν να υπάρχουν. Γιατί ο Χάρος είχε πιάσει δουλειά. 

Άνθρωποι απανθρακώθηκαν, διαμελίστηκαν, πέταξαν σαν αστέρια για το σύμπαν. Άλλοι τραυματίστηκαν βαριά, κάποιοι, πιο τυχεροί, δεν είχαν μπει στο στόχαστρο του Χάρου. 

Ένα μαύρο απλώνεται από χθες το βράδυ και μέχρι την αιωνιότητα για όλους μας. Μα τι να πούνε οι γονείς και οι συγγενείς και οι φίλοι των αδικοσκοτωμένων; 

Μέσα στην λιωμένη σάρκα του παιδιού τους, οι λέξεις δεν έχουν καμία θέση. Εκεί εξουσιάζει ο θρήνος τον άνθρωπο, όχι για λίγες στιγμές, μα για ένα σαρκοφάγο πάντα. 

Μέσα στην συμφορά που άφησε πίσω του το σπαθί του Χάρου, οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία. Εκεί, εξουσιάζει το σάβανο του πόνου. 

Ένα σάβανο που έπεσε απότομα, βίαια, απάνθρωπα, πάνω στις ζωές των γονιών. Που πια είναι πεθαμένοι κι αυτοί. Ζωντανοί πεθαμένοι. Με ξεσκισμένα τα σωθικά τους, και το θυμωμένο γιατί να γίνεται ωκεανός μέσα στο μυαλό τους. Έχουν ήδη πνιγεί μέσα σ΄ αυτόν τον βρώμικο ωκεανό, αλλά δεν τους νοιάζει. Τίποτα πια δεν μετρά, μπροστά στα διαμελισμένα παιδιά τους. 

Έγραφε πριν από αιώνες ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του: 

"Και τώρα -  όλα χαθήκανε! Γιατί όταν κανείς χάσει 

σ΄ αυτόν τον κόσμο την χαρά, πια δεν τον λογαριάζω.

Σαν πεθαμένον άνθρωπο, που μόνο κι΄ αναπνέει. 

Γιατί μπορείς στο σπίτι σου να ΄χεις μεγάλα πλούτη,

κ΄ έτσι να ζεις βασιλικά. Μα αν η χαρά σου λείπει

τ΄ άλλα μου φαίνονται καπνού ίσκιος και τίποτ΄ άλλο!" 

Μπορεί να αναπνέουν, μα θα είναι πεθαμένοι, οι γονείς που στάθηκαν μπροστά στα παιδιά τους, τα οποία, τόσο ξαφνικά και βίαια, έγιναν αστέρια και σκορπίστηκαν στο σύμπαν. 

Θρηνούμε και συμπάσχουμε, βουβά και θνητά. 

Νίκη Μάρκου