Ο Μικρασιάτης λογοτέχνης Ηλίας Βενέζης, που έχασε την πατρίδα του στην προαιώνια γη μας κι έγινε πρόσφυγας, μάς εξηγεί τόσο υπέροχα και λυρικά, πού ο άνθρωπος μπορεί να συναντήσει την μαγεία της ύπαρξής του:
Σιγά σιγά, όσο οι μέρες κάτω απ΄ τα Κιμιντένια ανάτελναν και βασίλευαν, άρχισα να αισθάνουμαι το διαφορετικό νόημα που είχαν πολλά πράματα εδώ, κοντά στη γη και στη φύση: το χώμα, τα δέντρα, τα σύννεφα.
Και στην πόλη ήταν δέντρα, και χώμα και σύννεφα. Το χειμώνα κ΄ εκεί τα φύλλα πέφταν απ΄ τα κλωνιά, ύστερα ερχόταν η άνοιξη, και τότε πάλι απ΄ τα γυμνά ξύλα πετάγονταν φύλλα και λουλούδια. Τα σύννεφα ρίχναν νερό, ή ήταν άσπρα και ταξίδευαν, ή βάφαν με σφανταχτερά χρώματα τον ουρανό όταν ο ήλιος πήγαινε να βασιλέψει. Όλα αυτά στην πόλη ήταν ωραία. Αλλά ήταν μόνο ωραία.
Ήταν η διακοσμητική μαγεία του κόσμου, που βέβαια θα είχε γίνει μονάχα για τη χαρά των παιδιών, όπως τα καραβάκια από πεύκο, κι οι ξύλινοι ελέφαντες με το γαλάζιο πετσί, και τα κίτρινα κουνέλια από λάστιχο.
Τη μυστική ζωή των δέντρων άρχισαν να τη μαθαίνω έξω, κοντά στη γη. Εκεί άρχισα να μαθαίνω το βαθύ δέσιμο του ανθρώπου με τον ήλιο, με το χώμα, με το νερό.
Πηγή: "Αιολική Γη", Ηλίας Βενέζης, 33η Έκδοση, Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας & Φωτογραφία: ertnews

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου