26/3/2023
Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα παιδιά, όπως έλεγε κάποτε ένας σχολικός σύμβουλος, ενώ οι "συνταγές μαγειρικής" τα γαληνεύουν.
Αποσπάσματα της σημερινής μου ομιλίας επί της εθνικής μας επετείου της 25ης Μαρτίου 1821
Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι, αγαπητά μας παιδιά
25η Μαρτίου σήμερα και η πατρίδα μας γιορτάζει την επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Μαζί με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου αποτελούν ορόσημα και οδοδείκτες τους έθνους και της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας. Στην φετινή μου ομιλία καθότι σηματοδοτεί το τέλος της μακράς και ενεργούς διδασκαλικής μου πορείας δεν θα ακολουθήσω την πεπατημένη οδό της αναφοράς σε μάχες και ημερομηνίες που έλαβαν χώρα πριν και μετά τον μεγάλο ξεσηκωμό. Θα διανθίσω την ομιλία μου με τα μυρίπνοα άνθη του αγώνα , τα ανδρεία στόματα του λόγου, τους ανυπέρβλητους πύργους της ηρωικής αντίστασης, τους φωτεινούς φάρους της θυσίας, τους αστείρευτους ποταμούς αίματος που αποτελούν της Ελλάδος το καύχημα και του έθνους αγλάισμα από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 έως σήμερα.
Ας ξεκινήσουμε από τον αξεπέραστο γέρο του Μωριά, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που στο μνημόσυνο που τέλεσε η μάνα του κάλεσε στο τραπέζι τον φονιά του αδελφού του. Η μάνα του αντέδρασε σθεναρά λέγοντάς του θα ταΐσουμε αυτόν που σκότωσε τον αδελφό σου; Σώπα μάνα, της είπε, αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον αδελφό μου. Γαλουχημένος με τα νάματα της πίστεώς μας, ακολούθησε το παράδειγμα του Αγίου Διονυσίου που έκρυψε το φονιά του αδελφού του από τους Τούρκους για να μην τον σκοτώσουν διακινδυνεύοντας ο ίδιος τη δική του ζωή.
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης όταν ρωτήθηκε πώς τόλμησε και δεν φοβήθηκε να πλησιάσει την τουρκική ναυαρχίδα και να την πυρπολήσει, απάντησε: Όταν πήρα την απόφαση είπα στο εαυτό μου: Κωνσταντή απόψε θα πεθάνεις και ξεκίνησα.
Στην έξοδο του Μεσολογγίου, όσοι πολιορκημένοι διέφυγαν τον κλοιό και σώθηκαν από βέβαιο θάνατο, στο άκουσμα της ερώτησης πόσοι σώθηκαν απάντησαν: Όλοι, άλλοι περπατούν στη γη και άλλοι στον ουρανό. Αυτή είναι η ορθόδοξη θεώρηση της ζωής και του θανάτου που πρέπει να διδάσκει τις νέες γενιές.
Στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα μια άλλη ηρωίδα η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου δασκάλα από τη Γευγελή διδάσκει στους μαθητές της για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αν και μικρή στην ηλικία μόλις 20 ετών είχε μεγάλη ψυχή και ανδρείο φρόνημα. Δεν φοβάται, δεν λογαριάζει τις απειλές. Οι Βούλγαροι κομιτατζήδες την εντοπίζουν, κατευθύνονται στο σπίτι της. [...] Οι φλόγες λαμπαδιάζουν το σπίτι, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός. Η Κατερίνα όπως και οι άλλοι αγωνιστές συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι να σωθούν οι σφαίρες τους και να τους καταπιούν οι φλόγες.
Άλλη μια νεαρή δασκάλα Μακεδονομάχος είναι και η Βελίκα Τράικου από το Πεντάλοφο, Θεσσαλονίκης. Διορίζεται στα 1900 [...]
Σε απόσταση αναπνοής από τη φωλιά των κομιτατζήδων η ατρόμητη δασκάλα επιτελεί άλλου είδους μάχες, αφυπνίζοντας πνευματικά τα Μακεδονόπουλα. [...]
Ξαφνικά, στις 28 Αυγούστου του 1904, το εθνικό έργο της ηρωίδας ανακόπτεται. Ένας Βούλγαρος κομιτατζής την ανταμώνει στα Γιαννιτσά και μπήγει το μαχαίρι του στο στήθος της. Τη βασανίζει άγρια. Θέλει ν' αρπάξει τα μυστικά της. Μα η ηρωική Ελληνίδα δασκάλα τα παίρνει μαζί της στην αιωνιότητα.
Ας μεταφερθούμε τώρα και στα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου από την Αγγλική κυριαρχία. Και συγκεκριμένα στον υπαρχηγό της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Το 1957 τον εντοπίζουν οι Άγγλοι σ’ ένα κρησφύγετο στη Μονή του Μαχαιρά, του ζητάνε να παραδοθεί, τους απαντάει "Μολών λαβέ". Τον πολιορκούν όλη μέρα 5.000 πάνοπλοι Άγγλοι στρατιώτες, δεν παραδίνεται, περιλούζουν το κρησφύγετό του με βενζίνη από αέρος με ελικόπτερο, τον καίνε, παίρνουν το λείψανό του και το πηγαίνουν στο νεκροτομείο της Λευκωσίας. Καλούν τον πατέρα του τον Πιερή δήθεν να αναγνωρίσει το μοναχογιό του στην ουσία όμως θέλουν να τον δουν να γονατίζει κλαίγοντας μπροστά τους. Κι ο Πιερής όρθιος αντικρίζοντας αγέρωχα το απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογιού του, μπροστά στους Άγγλους και Τούρκους δημίους απαντά: Δεν κλαίω που σε έχασα που σ’ είχα για καμάρι, κλαίω που δεν έχω άλλο γιο τη θέση σου να πάρει.
Αλλά και στην περίπτωση του 18χρονου Ευαγόρα Παλικαρίδη κι αυτού βγαλμένου από τα κατηχητικά σχολεία της κυπριακής εκκλησίας, λίγες ώρες πριν τον απαγχονίσουν κάλεσαν την μάνα του και της είπαν: Πίεσε τον γιο σου να προδώσει τα κρησφύγετα των αγωνιστών και θα σας δώσουμε ένα τεράστιο ποσό και διαβατήρια να πάτε να κρυφτείτε στην Αγγλία. Κι απάντησε η Ελληνίδα μάνα, η Ρωμιά: Εγώ δεν γέννησα παιδί να του λαλούν προδότη, χαλάλι της πατρίδας μου το αίμα του παιδιού μου.
Λίγα χρόνια μετά το 1974 στην πρώτη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο άλλο ένα Ελληνόπουλο έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Είναι ο καταδρομέας Λοχαγός Νικόλαος Κατούντας τριάντα ενός (31) ετών, μετά την αποφοίτησή του από την Νομική Σχολή Αθηνών τελείωσε και τις σχολές Αλεξιπτωτιστών, Βατραχανθρώπων και Χιονοδρόμων, μορφωμένο παλικάρι, παντρεμένος με ένα παιδί και κυοφορούσα σύζυγο [...]
Κι όμως δεν έφυγε (θα μπορούσε) να σωθεί), έμεινε με τους λίγους άνδρες που είχαν μείνει κοντά του. Κάποια στιγμή - όπως μαρτυρεί ο αγγελιοφόρος του Πάμπος Κυρίλλου – όταν διαπίστωσε ότι περικυκλώθηκαν κι ότι προδόθηκε η Κύπρος και δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας διατάσσει τους άνδρες, που ήταν κοντά του, να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος... Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει με ύφος αυστηρό και στρατιωτικό: "Είναι διαταγή. Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και δεν θέλω να ναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω". Τελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου, ο οποίος διασώθηκε και έδωσε αυτήν την μαρτυρία των τελευταίων στιγμών του ήρωα Λοχαγού ο οποίος έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος. Μίλησε η ελληνική ψυχή, ξύπνησε μέσα του ο Λεωνίδας των Θερμοπυλών, βροντοφώναξαν τα σωθικά του το νέο "Μολών λαβέ".
Αυτά είναι τα άνθη τα εύοσμα, που μοσχοβολούν άρωμα φιλοπατρίας, γενναιότητας, αντρειοσύνης, που εκπέμπουν μύρο ευωδίας θυσιαστικής γαλουχημένης εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Προσωπικότητες ολοκληρωμένες, μεστωμένες με τα νάματα της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Τώρα εμείς, με κάποια ψευτοδιλήμματα, θυσιάζουμε την ελευθερία για τη ζωή μας την οποία στο τέλος την χάνουμε κι αυτήν.
Άφησα για το τέλος το εξαίσιο ποίημα που έγραψε ο σπουδαίος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης στο άκουσμα του θανάτου δι απαγχονισμού του Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
Μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας [...]
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η Πρώτη η άταχτη και η Τρίτη που διαβάζει,
Μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος, και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
– Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία [...]
Αυτό το αριστούργημα βρισκόταν στο παλιό βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στους εθνομηδενιστές, στους προσκυνημένους νενέκους του τότε Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, το έκριναν προφανώς ως εθνικιστικό και το αφαίρεσαν. Για ήρωες θα μιλάμε τώρα; Αυτά είναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα παιδιά όπως έλεγε κάποτε ένας σχολικός σύμβουλος, ενώ οι «συνταγές μαγειρικής» τα γαληνεύουν. Και καταντήσαμε να διδάσκουμε στην Στ’ Δημοτικού τον ηρωισμό μέσω ενός κειμένου με τίτλο «η … Σόνια η γάτα» και στην Ε΄ τάξη με το κείμενο "Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο".
Κυρίες και κύριοι, σύμφωνα με τα λεγόμενα και τα γραφόμενα των αγίων πατέρων μας, θα έρθουν δύσκολοι καιροί, θα δώσουμε εξετάσεις όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος, θα δοκιμαστεί η αγάπη μας, η υπομονή μας, η πίστη και η εμπιστοσύνη μας στο Θεό. Θα δοκιμαστεί με κάποια προσχήματα και η αγάπη μας για την πατρίδα. Από τη φράση "Η Κύπρος κείται μακράν" της κυπριακής προδοσίας φτάσαμε στην υπογραφή μιας άλλης προδοσίας της Μακεδονίας μας.
[...]
Προδώσανε την Κύπρο μας, πουλήσανε την Μακεδονία μας, ζήσαμε τη σταύρωσή της, αναμένουμε την ανάστασή της διότι πρέπει να γνωρίζουν καλά όλοι, ότι ό,τι κατακτήθηκε με αίμα δεν πωλείται με το μελάνι μιας υπογραφής. Πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση πνευματική και εθνική, με ψηλά το κεφάλι, να μην επιτρέψουμε άλλη προδοσία, άλλο ξεπούλημα ελληνικής γης σε στεριά και θάλασσα που ποτίστηκε με το αίμα των προγόνων μας.
Είναι καιρός πλέον να εγερθούμε από τον ύπνο μας, να αντιδράσουμε, να αντισταθούμε στην λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης. Αγαπητοί γονείς στη φετινή σχολική χρονιά κληθήκατε αυθόρμητα κατά την εορτή των Τριών Ιεραρχών, να μην στείλετε τα παιδιά σας στο σχολείο με τις τσάντες παρά μόνο στην εκκλησία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάργηση της εορτής από την πολιτεία. Προβληματιστήκατε, δοκιμαστήκατε και τελικά κάποιοι τολμηροί το πράξατε. Αντισταθήκατε στο σύστημα και στην Νέα Τάξη Πραγμάτων που επιθυμεί και στοχεύει στην αποχριστιανοποίηση της παιδείας και στην αποεθνικοποίηση του κράτους. Στο μέλλον θα κληθούμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, ας είμαστε σε εγρήγορση. Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος ιδού καιρός μετανοίας.
Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι …
Σας ευγνωμονώ όλους για τα όμορφα και δημιουργικά χρόνια που πέρασα μαζί σας. Ό,τι λυπηρό το αφήνω να κυλήσει μετανοημένο στο ρυάκι του παρελθόντος. Ό,τι ευχάριστο το κρατώ να με συνοδεύει ως γλυκιά ανάμνηση για το υπόλοιπο της ζωής μου. Σε σας παιδιά μου, σας εύχομαι ολόψυχα καλή πρόοδο, καλή σταδιοδρομία στη ζωή σας, να σας δω, αν και όταν με επισκεφτεί το βαθύ γήρας, μεγάλους και τρανούς στη ζωή σας, να προκόβετε και να μεγαλουργείτε προς δόξαν Θεού. Καλή συνέχεια στις ζωές όλων σας. Σας ευχαριστώ!
Σάββατο 25η Μαρτίου 2023 , Κωνσταντίνος Μηνάογλου, Δάσκαλος - Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου