27 Απριλίου 1864, Γιάννης Μακρυγιάννης: Έτσι είναι οι Έλληνες, και λίγοι νικούν στο τέλος!

 

27/4/2023

Η Μεγάλη Μάνα είδε την κυρα-Βασιλική να γεννά στο χωράφι, έξω από το Λιδορίκι, δίπλα στα ξύλα που μάζευε, τον θνητό γιο της, τον Γιάννη, και χαμογέλασε θεϊκά.

Θα τον κάνω Αθάνατο, γιατί του πρέπει! Με την πρώτη του ανάσα, πολεμική κραυγή αντήχησε στο σύμπαν μου! Πώς να παραμείνει θνητός ο Μακρυγιάννης;

 

Ο χρόνος μπαρουτο-κύλησε. Ο Μακρυγιάννης όργωνε τους σκλαβωμένους τόπους της Μεγάλης Μάνας με τα όπλα του, την ατρόμητη καρδιά του, την πίστη του στον Θεό.

 

-Άιντε μωρέ! Εμπρός! Θα τους διώξουμε όλους τους τούρκους από τα μέρη μας, όσοι κι αν είναι! Δεν μας ταιριάζει η σκλαβιά, φτάνει πια! Φώναζε ακούραστος, από χρόνο σε χρόνο, συμπολεμώντας με άλλους γενναίους μαχητές της Ελευθερίας του έθνους.

 

Η Μεγάλη Μάνα τον έβλεπε και η περηφάνια της γι΄ αυτόν άγγιζε τα ουράνια. Όπως όταν τον είδε να στέκεται μπροστά στον Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ, παραμονές της μάχης με την μεγάλη στρατιά του Ιμπραήμ τον Ιούνιο του 1825.

 

Ο Γάλλος πίστευε ότι θα χάσουν οι Έλληνες, γιατί οι εχθροί τους ήταν πολλοί, απελπιστικά πολλοί... Τότε, ο Μακρυγιάννης του είπε:

 

-Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός, όπου μας προστατεύει. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραήμη, παρηγοριόμαστε μ΄ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους... Τα θεριά πολεμάν να μας φάνε και δεν μπορούν! Τρώνε από μας και μένει και μαγιά...

 

Τελικά, οι Έλληνες πέτυχαν λαμπρή νίκη κατά του Ιμπραήμ, και ο Μακρυγιάννης ένοιωθε την θεϊκή ευτυχία να τρέχει σαν το αίμα στις φλέβες του.

 

Έτσι είναι οι Έλληνες, και λίγοι νικούν στο τέλος!

 

27 Απριλίου 1864, η Μεγάλη Μάνα, η Ελλάδα, πήρε στην αιώνια αγκαλιά της τον Γιάννη Μακρυγιάννη. Οι πίκρες που του έδωσαν όσοι είχαν εξουσία, αφού τον δίκασαν και τον φυλάκισαν, πια δεν είχαν σημασία. Ο τρανός αυτός Έλληνας εκείνη την ημέρα πέρασε στην Αθανασία!