Ο Δραγούμης (1878-1920) πονούσε για το έθνος και την Μακεδονία μας ιδιαίτερα, πολεμούσε το κράτος και στο τέλος δολοφονήθηκε...
Έγραψε κάποτε ότι έγιναν οι Έλληνες της εποχής του προστυχάνθρωποι, ταπεινότεροι και από τους ταπεινότερους πολιτευόμενους...
Οι Έλληνες του Κράτους παραστράτισαν και κατάντησαν Ελλαδικοί - αλλοιώτικο είδος ζώο!
... Προ πάντων οι Αθηναίοι και οι Μωραϊτες! Την ησυχία τους, τη ζωούλα τους να κοιτάζουν, αυτό τους νοιάζει μονάχα, να μη δουν πάρα πέρα...
Όποιος δεν είδε το Παρίσι, δεν είναι άνθρωπος...
Όσοι δεν βρουν δημόσια θέση ή υπαλληλία σε τράπεζα ή σ΄ εφημερίδα εργασία πρόχειρη, όσοι δεν ευχαριστιούνται με τη δύσκολη καθημερινή δουλειά, φεύγουν στην Αμερική όπου τρέχει το χρυσάφι στους δρόμους!...
Πέρα από το άμεσο ατομικό συμφέρον αρχίζει η τέλεια και βαθύτατη αδιαφορία και το λογοκοπάνισμα για την επιφάνεια κάθε πράγματος. Ενθουσιασμός μόνο για το συμφέρον τούς συναρπάζει. Τα άλλα είναι λόγια, μαζί και τα εθνικά ιδανικά και άλλα τέτοια κουρουφέξαλα.
Όποιος τύχει και δεν ακολουθεί το κοπάδι είναι τρελός.
Βέβαια όποιος έχει κερδίσει κάμποσα χρήματα μονομιάς, δίνει και κάτι στο στόλο ή στα νοσοκομεία για να ακούγεται το όνομά του,
Το εύκολο κέρδος αγοράζει την εύκολη δόξα. Μόνο κόπος να μην γίνεται. (Όσοι ζωντανοί, Ίωνος Δραγούμη, εκδ. Φιλόμυθος, 1993)
Δεν χρειάζονται πολλά σχόλια γι΄ αυτή την γραπτή κληρονομιά του Δραγούμη, παρά μόνο δύο λέξεις που καταδεικνύουν την δική μας αρρωστημένη πραγματικότητα: Άδικο έχει;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου