 |
| Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΟΥΚΑΣ |
Καπετάν Λούκας Κόκκινος: Από βοσκός, αντάρτης, από την κλίτσα στο τουφέκι! Πρόσφερε στην Μακεδονία το αίμα του, το μάτι του, την ψυχή του! Και πήρε το πιο βαρυσήμαντο παράσημο!...
Ανάμεσα στις ηρωικές μορφές του Μακεδονικού Αγώνα συγκαταλέγεται και ο καπετάν Λούκας Κόκκινος, από το Μέγαρο Γρεβενών, που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ψυχή των Δυτικομακεδόνων.
Ο Λούκας γεννήθηκε το 1878. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε σ΄ ένα επαναστατικό οικογενειακό περιβάλλον, που τον γαλούχησε με τα κατορθώματα των ντόπιων νεοαρματολών καπεταναίων Θεοδώρου Ζιάκα, Αθανασίου Μπρούφα κ.ά..
Ο Λούκας από μικρός ήταν ζωηρός, ατίθασος, επαναστατικός. Σε σχολείο δε φοίτησε. Έγινε βοσκός... Σαν μεγάλωσε κι έγινε ένα λεβεντόκορμο και ατρόμητο παλικάρι, δεν μπορούσε να ανεχτεί και να υποφέρει ούτε τους Τούρκους ούτε τους Ρουμάνους, που καταδυνάστευαν το ελληνικό στοιχείο. Μια σειρά από προστριβές, που είχε με Τούρκους, στάθηκαν αφορμή να πάρει τα βουνά...
Εκεί άλλαξε την κλίτσα με το τουφέκι, τα χολέβια με τη φουστανέλα. Αρνήθηκε τον Πάνα και ακολούθησε τον Άρη. Στα 1898, σε ηλικία 20 χρονών, οργάνωσε αντάρτικη ομάδα κι έγινε καπετάνιος. Όλοι τον τιμούσαν και τον παραδέχονταν για άξιο και ικανό παλικάρι... Τον έβγαλαν και τραγούδι:
Κάτω στο ρέμα το βαθύ
τροχάει ο Λούκας το σπαθί,
για να διώξει την Τουρκιά,
να μας φέρει λευτεριά...
Τα επαναστατικά σπέρματα, που είχε μέσα του ο καπετάν Λούκας, βρήκαν διέξοδο για εντονότερη δράση στον Μακεδονικό Αγώνα.
Οργάνωσε στον αγώνα πολλά χωριά του Βοϊου, πήρε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις από τα Καστανοχώρια ως το Μορίχοβο κι εξελίχτηκε σε ικανό κι επιδέξιο αρχηγό.
Ο καπετάν Λούκας (μαζί με το συγχωριανό και εξάδερφό του Μακεδονομάχο δάσκαλο Αθ. Γκούμα) συνόδευσε τον Παύλο Μελά στο πρώτο ταξίδι του στη Μακεδονία.
Το Σεπτέμβριο του 1905 ο ανθυπολοχαγός Αντ. Βλαχάκης (Λίτσας) με 48 παλικάρια μπήκε στη Μακεδονία. Ο Λούκας έγινε υπαρχηγός του και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις, που ενήργησε το σώμα του Λίτσα.
Στις 14 Ιουνίου 1907 με άλλους καπεταναίους πήρε μέρος στη μεγάλη μάχη του Λεχόβου.
Από τους Τούρκους σκοτώθηκαν 70 και από τους αντάρτες 11, μεταξύ των οποίων ο οπλαρχηγός Χρ. Αργυράκος (Μουρίκης) από τη Βλάστη, και τραυματίστηκαν 4. Ανάμεσα στους τραυματίες ήταν ο καπετάν Λούκας και ο Νικ. Μπάρμπας (Κωστόπουλος), ψυχογιός του.
Στη μάχη διακρίθηκε ο Λούκας, που, αν και τραυματισμένος στο κεφάλι, εξακολούθησε να μάχεται, μέχρις ότου έχασε τις αισθήσεις του. Ημιθανή ο Νικ. Κωστόπουλος τον έκρυψε στους θάμνους. Ενώ η μάχη συνεχιζόταν...
Την άλλη μέρα τον μετέφεραν στο Βογατσικό, και από εκεί, με πολλές περιπέτειες, στην Αθήνα για θεραπεία. Στη μάχη του Λεχόβου ο Λούκας έχυσε για τη Μακεδονία πολύ αίμα και της πρόσφερε το αριστερό του μάτι.
Στα 1913 ο Λούκας έμενε στα Γρεβενά.
Μια μέρα γινόταν κάποια διασκέδαση σε γειτονικό σπίτι και, όπως ήταν ξαπλωμένος κι έκαιγε στον πυρετό από τη φθίση και τους πόνους του τραύματος, που είχε επιδεινωθεί, άκουσε το τραγούδι:
Ένα πουλάκι λάλησε στο Λέχοβο στη ράχη.
Δεν κελαηδούσε σαν πουλί ουδέ σαν χελιδόνι,
μον΄ κελαηδούσε κι έλεγε μ΄ ανθρώπινη κουβέντα...
Τινάχτηκε όρθιος. Πλησίασε στο παράθυρο και με δακρυσμένα μάτια ακούμπησε στο περβάζι ν΄ ακούσει τη συνέχεια:
Καλά ήσαν, Λούκα μ΄, στα βουνά και στα Καστανοχώρια.
Τι γύρευες; Τι χάλευες στο Λέχοβο, στη ράχη;
-Πάινα για το Μορίχοβο και για την Καρατζόβα...
Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασαν από το μυαλό του οι αγώνες του, οι σύντροφοί του και δεν άντεξε. Έπεσε νεκρός νιώθοντας δικαιωμένο και καταξιωμένο τον αγώνα του στην καρδιά του λαού. Το τραγούδι αυτό ήταν το πιο ωραίο, το πιο βαρύ παράσημο, που μπορούσε να δοθεί στο λιονταρόψυχο ήρωα της Μακεδονίας.
Πέθανε ευχαριστημένος κι ευτυχισμένος, αφού αξιώθηκε να ιδεί τη Μακεδονία ελεύθερη. Όταν πήγαν να τον πάρουν - νεκρό πια - είχε ένα άπλετο χαμόγελο στο γαλήνιο πρόσωπό του.
Πέθανε στα τριάντα πέντε του χρόνια.
Πηγή: "Καπετάν Λούκας Κόκκινος", Αλ. Αδαμίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου