 |
| Ηλίας Βενέζης: Μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου! |
3/8/2025
Ο Ηλίας Βενέζης είχε γεννηθεί στις 4 Μαρτίου του 1904 και άφησε την ύστατη πνοή του σαν σήμερα, στις 3 Αυγούστου του 1973. Όταν ήταν μικρός, μόλις 18 χρονών, έζησε τις τραγικότερες και φρικτότερες στιγμές που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, όταν έπεσε στα χέρια των τούρκων...
Μικρά Ασία, 1922. Έλληνες που έπαιρναν τον δρόμο της προσφυγιάς, κυνηγημένοι από τους άγριους τούρκους. Οι γονείς του πρόλαβαν να φύγουν, τον Ηλία όμως τον έπιασαν τα καθάρματα. Τον φυλάκισαν για 14 μήνες περίπου, μήνες στους οποίους έζησε την κόλαση επί γης. Ο Ηλίας και άλλοι Έλληνες υποχρεώνονταν σε καταναγκαστικές βάναυσες εργασίες, έτρωγαν ξύλο, μάτωναν, γινόταν οι σκελετοί του εαυτού τους. Πολλοί τότε πέθαναν εξαιτίας των απάνθρωπων βασανιστηρίων, δεν συνάντησαν ποτέ ξανά τους αγαπημένους τους.
Ο Ηλίας μαζί με άλλους 23 κατάφεραν να επιβιώσουν. Πληγωμένοι στο σώμα, στην ψυχή στο μυαλό. Ο Ηλίας βρήκε ένα καταφύγιο για να λυτρωθεί από τους αβάσταχτους πόνους, το γράψιμο. Στο βιβλίο του "Το νούμερο 31328" - γιατί νούμερο ήταν κάθε φυλακισμένος Έλληνας- αποτύπωσε της ψυχής του τις κραυγές και του μυαλού του τα αδιέξοδα.
Αυτό το βιβλίο το έγραψε, παρακινούμενος από τον Στρατή Μυριβήλη που ήταν διευθυντής της εφημερίδας "Καμπάνα". Ναι, ήταν ο Μυριβήλης που τον έπεισε να γράψει για το μαρτύριο που έζησε, σταγόνα-σταγόνα. Και όσα έγραφε, δημοσιεύονταν στην εφημερίδα κι έπειτα έγιναν βιβλίο. Στον πρόλογο ο συγγραφέας αναφέρει:
Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του. Για την ανθρώπινη καρδιά που σπαράζει και όχι για την ψυχή, δεν υπάρχει περιθώριο για ταξίδι σε χώρους μεταφυσικής... Τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται ( "Το νούμερο 31328", εκδ. βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1992).
 |
| Ιστορική φωτογραφία με τον αιχμάλωτο Ηλία Βενέζη που εικονίζεται στην κάτω σειρά, στο κέντρο και σημειώνεται με τον δυσδιάκριτο αριθμό 15 - Πηγή |
Πόσο λυρικός ο λόγος του, πόσο ζωντανός και όμορφος! Ο Ηλίας Βενέζης κατάφερε από τα σκοτάδια της ψυχής του να βγει στο φως και να μας πει:
"Όταν παραμέρισαν τα κύματα του Αιγαίου κι άρχισαν ν΄ αναδύονται απ΄ το βυθό τα βουνά της Λέσβου υγρά, στιλπνά και γαλήνια, τα κύματα είδαν ξαφνιασμένα το νησί, το νέο τους φίλο. Ήταν συνηθισμένα να ταξιδεύουν απ΄ τα μέρη του Κρητικού πελάγου και να σβήνουν στις ακρογιαλιές της Ανατολής, και ό,τι ξέρανε από στεριά ήταν σκληρά βουνά, κοφτοί θεόρατοι βράχοι, γη από κίτρινη πέτρα. Τούτο δω, με το νέο νησί, ήταν κάτι άλλο - ω, πόσο διαφορετικό! Γι΄ αυτό είπαν τα κύματα:
-Ας πάμε το μήνυμα στην πιο κοντινή γη, στη γη της Αιολίδας. Ας της πούμε για το νησί, την νέα γη που έδεσε το φως με τη γαλήνη, για τη γραμμή και την κίνησή του που είναι τόσο ήρεμη σαν να έχει μέσα της τη σιωπή, ας της πούμε για το θαύμα του Αιγαίου!"
Και λέει ο Βενέζης ότι τα σκληρά βουνά της Ανατολής δεν άκουγαν τα κύματα, αλλά αυτά δεν σταμάτησαν να μιλάνε, ώσπου τα βουνά αναγκάστηκαν να σκύψουνε πάνω από τα κύματα και να δουν το νησί του Αιγαίου. Τότε, ζηλέψανε την αρμονία του και είπαν:
"Ας κάμουμε κι εμείς έναν τόπο γαλήνης στη γη της Αιολίδας, που να ΄ναι σαν το νησί!
Παραμερίσανε τότε τα βουνά, τραβήχτηκαν στο βάθος, κι ο τόπος που άφησαν έγινε ο τόπος της Γαλήνης.
Τα βουνά κείνα της Ανατολής τα λένε Κιμιντένια" (από το βιβλίο "Αιολική Γη", εκδ. βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1990) - (Άνω φωτογραφία: el.wikipedia)
Ο συγγραφέας μας, ο Ηλίας Βενέζης, ο άγρια κακοποιημένος από τους βάρβαρους τούρκους, δεν άφησε το σκοτάδι της πληγιασμένης του ψυχής και τις πληγές του κακοποιημένου του σώματος, να τον καταστρέψουν. Κατάφερε σιγά-σιγά να βγει στο φως της αγάπης και της ελπίδας! Και γίνεται έτσι παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς!
Ο θάνατος της αγάπης και της ελπίδας, σημαίνει θάνατο του εαυτού μας και κατά συνέπεια θάνατο του έθνους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου