΄Εσπασα το χέρι της κούκλας μου που την λένε Φωφώ... Ένα κακοποιημένο παιδί, είναι η κόλαση στην γη!

13/6/2020

Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι η ζωντανή μαρτυρία ενός κοριτσιού που κακοποιήθηκε. Είχα μιλήσει μαζί του πριν λίγα χρόνια, μέσα στα πλαίσια των ερευνών μου για ένα βιβλίο με θέμα την κακοποίηση των παιδιών. 

Εφτά φορές το έγραψα, μα δεν κατάφερα να το ολοκληρώσω ποτέ. Γιατί, ο ψυχικός πόνος ήταν και είναι τόσο αδυσώπητος, που δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω. 

Ωστόσο, σήμερα, μετά από την οδυνηρή περιπέτεια που πέρασε η μικρή Μαρκέλλα, αποφάσισα να δημοσιεύσω την έκκληση της μικρής μου φίλης, η οποία είχε κακοποιηθεί. Το πράττω αυτό, γιατί θέλω να ακουστεί προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα ενός αθώου παιδιού. 

«Διάβασα το γράμμα σας και ήθελα να σας μιλήσω… Εμένα μου έκαναν κακό δύο άνθρωποι μεγάλοι που ήταν φίλοι του

πατερούλη και της μανούλας μου… Έμεναν πάνω από το δικό μας σπίτι…

Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα… Για όσα κακά μου έκαναν…

Θέλω όμως να γράψετε ότι μου έκαναν τα χειρότερα πράγματα… Δεν ξέρω γιατί… Δεν έφταιγα εγώ…

Ευτυχώς όμως μετά ήρθαν οι καλοί άνθρωποι, οι άγγελοι που έστειλε ο Θεός για να με βοηθήσουν…

Θέλω να γράψετε ότι οι γονείς πρέπει να προσέχουν τα παιδιά τους…

Κι αυτοί που κυβερνούν, να τα προσέχουν περισσότερο…

Όλοι πρέπει να μάθουν στα παιδιά, από νωρίς, ότι υπάρχουν και κακοί άνθρωποι…

Δεν μπορώ να πω τι μου έκαναν… Όλοι μου λένε ότι δεν έφταιγα εγώ…

Όμως… μετά πήρα την κούκλα μου που τη λένε Φωφώ. Κι επειδή αυτοί με πόνεσαν πολύ τα χέρια, έσπασα το χέρι της κούκλας. Επειδή μου τραβούσαν τα μαλλιά, της τα τραβούσα… τη χάλασα ολόκληρη την κούκλα. Αλλά αυτοί που με αγαπούν τη διόρθωσαν κι έτσι την έχω πάλι.

Δεν έφταιγα εγώ, μου λένε όλοι. Οι γονείς πρέπει να προσέχουν περισσότερο τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν ξέρουν, δεν μπορούν να ξεφύγουν, πρέπει να τα προσέχετε.

Να το γράψετε αυτό, όλοι πρέπει να προσέχετε περισσότερο τα παιδιά».

Είκοσι λεπτά περίπου άκουγα το κοριτσάκι να εξιστορεί το βιωμένο του δράμα. Τα λόγια του, μάθημα ζωής για όλους μας.

Όπως η μικρή κατέστρεψε την κούκλα της, έτσι κι εμείς οφείλουμε να διαλύσουμε αποκτημένες συνήθειες και ψεύτικους τρόπους ζωής. Μόνο μια ουσιαστική διαφορά έχουμε από το παιδί. Αυτό, ξέσπασε από πόνο και ντροπή, νομίζοντας πως έφταιγε, ενώ ήταν απόλυτα αθώο. Εμείς, όμως, που οφείλουμε να ξεσπάσουμε, έχουμε κάθε λόγο να νιώθουμε απόλυτα ένοχοι. Νιώθουμε όμως; Κι αν ναι, πώς αντιδρούμε;

Πρέπει να συναρμολογήσουμε ξανά τη ζωή μας, όπως οι γονείς έπραξαν με την κούκλα, με τέτοιο τρόπο ώστε η καινούρια της μορφή να είναι πιο ανθρώπινη, ευαίσθητη και αληθινή. Πιο κρυστάλλινη.

Άραγε, πότε το ανθρώπινο γένος θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα αυτοανάλυσης και επαναπροσδιορισμού των αξιών και προτεραιοτήτων της ζωής, ώστε τα παιδιά να χορεύουν μέσα στις κοινωνίες ανέμελα, αθώα, προστατευμένα;

Δεν ξέρω. Μπορώ, απλά και μόνο, να φωνάξω με όση δύναμη κρύβει η ψυχή και το μυαλό μου, στη μικρή με την αγγελική φωνή, όπως και σε κάθε παιδί που κακοποιήθηκε:

Εσύ δεν έκανες τίποτα κακό. Εσύ είσαι η πνοή του Θεού στη γη. Εσύ είσαι η ίδια η γη. Το Σύμπαν, το ορατό και το αόρατο. Δεν έκανες τίποτα κακό, γιατί, εσύ, δεν μπορείς να κάνεις κάτι κακό. Είσαι πλασμένο και σταλμένο από το Θεό για να γεννήσεις και να ανθίσεις το πιο όμορφο λουλούδι, αυτό της αγάπης και της αθωότητας. Εσύ, δεν είσαι ικανό να κάνεις το κακό, γιατί από κάθε πόρο της ψυχής και του σώματός σου, βγαίνει η πιο όμορφη, η πιο μοναδική, η πιο Θεία δύναμη, αυτή της καλοσύνης! Πίστεψέ με! Εσύ, δεν έχεις κάνει ποτέ τίποτα κακό. Αν στο δρόμο της ζωής σου, που καλά-καλά δεν πρόλαβες να πάρεις, βρέθηκαν άνθρωποι κακοί και σου προξένησαν πόνο, τεράστιο πόνο, να ξέρεις ότι αυτοί οι ίδιοι, και μόνο αυτοί φταίνε, όχι εσύ! Πίστεψέ με! Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να ντραπείς, να φοβηθείς, να σωπάσεις, να θέλεις να κρυφτείς! Έχεις τόσα πολλά να προσφέρεις σε μας τους μεγάλους που τυφλωθήκαμε, τόσα πολλά, σε έχουμε τόσο ανάγκη, πίστεψέ με, σε έχουμε ανάγκη, γιατί μόνο εσύ μπορείς να μας ξαναδώσεις τη δύναμη που απαιτείται για να γίνουμε πιο καλοί άνθρωποι, πιο παρατηρητικοί, πιο ευαίσθητοι! Εσύ είσαι το οξυγόνο μας, χάρη σε σένα ξαναβρίσκουμε την ανθρωπιά που χάσαμε, πίστεψέ με.

Και σου ζητώ να μας συγχωρήσεις όλους, εμένα, τους γονείς σου, τους ανθρώπους που ήταν γύρω σου και δεν είδαν, όταν έπρεπε, πως οι κακοί άνθρωποι σε είχαν προσέξει, σε είχαν διαλέξει για να πράξουν πάνω σου το κακό. Να μας συγχωρήσεις, και εμείς, θα προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι, και θα τα καταφέρουμε, αφού εσύ μας δίνεις πίσω τη χαμένη μας δύναμη.

Νίκη Μάρκου