 |
| 92 ετών ο κύριος στη φωτογραφία και με μια σημαία δυο φορές το μπόι του Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Δράμα, 30/07 Είσαι ο παππούς όλων μας, όλων των Ελλήνων (Ανένταχτοι Μακεδόνες Πατριώτες) |
Ο Παππούλης τέντωσε τα χέρια προς τον ουρανό. Ένα μικρό κομμάτι του κατάφερε να δει, γιατί οι καπνοί των χημικών τον σκέπαζαν. Τριγύρω του, βήχας, δάκρυα, πόλεμος.
Κατέβασε τα χέρια και κοίταξε την ομάδα των αγοριών και κοριτσιών που είχε σταθεί κοντά του. Πόσο γαληνεύει η ψυχή μου που είστε εδώ! Εσείς θα μεταφέρετε το μήνυμα στο μέλλον! Γιατί, εμείς, οι παλιοί δεν θα ζούμε τότε! Να μην ξεχάσετε ποτέ παιδιά μου τα γεγονότα που σημαδεύουν τούτες τις μέρες! Το κορμί του τρεμούλιασε λίγο πάνω στο σκαμνάκι, μα η ζεστή αγκαλιά των νέων τον ανακούφισε πολύ γρήγορα.Το σημερινό κράτος, δεν μας θέλει, το έχουμε καταλάβει αυτό. Το εισπράττουμε με τα χημικά που μας ρίχνουν αυτοί που έχουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους, με τις υβριστικές λέξεις που ξεστομίζουν εναντίον μας, θαρρείς κι εμείς είμαστε τα κατακάθια. Προσπαθούν να υποτιμήσουν την δύναμή μας, να εξαφανίσουν την φωνή μας. Μας παρουσιάζουν λίγους, ακραίους, φασίστες. Ενώ είμαστε αμέτρητοι, δημοκράτες, Έλληνες! Αυτό ποτέ να μην το ξεχάσετε!
Φοβούνται. Εμάς, φοβούνται. Δεν συνομιλούν με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, για να λάβουν κοινή απόφαση για το πιο σοβαρό εθνικό θέμα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν προχωρούν σε δημοψήφισμα για να ζητήσουν επισήμως την γνώμη του λαού. Η άρνησή τους για δημοψήφισμα οφείλεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα έλεγε ένα ηχηρό και τεράστιο ΟΧΙ στο ξεπούλημα και στην προδοσία της Μακεδονίας μας. Τόσο δυνατό ΟΧΙ που θα αδυνατούσαν να το μετατρέψουν σε ναι, όπως έκαναν στο δημοψήφισμα για τα οικονομικά της Ελλάδος και την κρίση. Εκεί, καταπάτησαν την γνώμη του λαού. Εδώ, δεν θα ήταν εφικτή η αλλαγή του ΟΧΙ σε ναι, γι΄ αυτό και αγνόησαν επιδεικτικά και φασιστικά την φωνή του λαού.
Αλλά, είναι αρκετοί εκείνοι που στήριξαν την κυβέρνηση, πολιτικοί από άλλους χώρους, καθηγητές, καλλιτέχνες… Ψέλλισε ένας νεαρός, χτυπώντας με εκνευρισμό το πόδι του πάνω στο τσιμέντο. Ο Παππούλης άπλωσε το χέρι προς το Ελληνόπουλο.
Δεν είναι αρκετοί, είναι λίγοι. Κι όλοι αυτοί που υπερασπίζονται την προδοσία της Μακεδονίας, για εξετάστε τους, έχουν κάτι να κερδίσουν από την εξουσία. Χρηματάκια παραπάνω, μια θεσούλα εδώ, μια θεσούλα εκεί, αυτοπροβολή, τόσα και τόσα υλικά που τυφλώνουν το μυαλό του ανθρώπου. Πρέπει να μάθουμε και να μην τους φοβόμαστε, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Ετούτοι, είναι σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, θα κόβονται και θα επανεμφανίζονται, ωστόσο, κάθε ένας από εμάς κουβαλά τον Ηρακλή μέσα του. Δεν λυγίζουμε. Να το θυμάστε αυτό. Μου το υπόσχεστε; Η ρωμαλέα φωνή του Παππούλη τους συνεπήρε. Του είπαν ναι, όλοι μαζί, και η δική τους φωνή υψώθηκε πάνω από τους καπνούς των χημικών και άγγιξε τον ουρανό.
Παππούλη, δες, αυτό το έγραψα για να μην ξεχάσω… είπε το Ελληνόπουλο, ακουμπώντας στην αγκαλιά του Παππούλη ένα χαρτί.
17 Ιουνίου 2018
Βίγλα – Μακεδονία – Ελλάδα
Χιλιάδες Έλληνες συγκεντρωθήκαμε εκεί, για να φωνάξουμε από τα τρίσβαθα της ψυχής μας ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα και δεν πρέπει να υπογραφεί μια συμφωνία που θα προδίδει και θα πουλά την χιλιόχρονη ιστορία της στους σκοπιανούς.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, Ψαράδες λέγεται ο τόπος, οι Έλληνες πολιτικοί μαζί με τα συντρόφια τους, άλλους Έλληνες και ξένους, συναντήθηκαν με τους σκοπιανούς πολιτικούς για να υπογράψουν το μοιραίο χαρτί. Απομονωμένοι ήταν, κι άφηναν προς τα έξω να ακουστεί όσα εκείνοι ήθελαν.
Εμείς ήμασταν αποκλεισμένοι, με αστυνομικούς να φράσσουν κάθε πέρασμα. Και να ρίχνουν «σφαίρες» στην ύπαρξή μας. Από φόβο, μήπως και πως δεν επιτρέπαμε στους πολιτικούς να ολοκληρώσουν την καταστροφή.
Δίπλα μου, στεκόταν ένα παλικάρι, με μαύρη σημαία στα χέρια του. Χτύπησε το τηλέφωνό του. Κάποιος του ανακοίνωσε ότι οι υπογραφές έπεσαν. Η Μακεδονία μας πουλήθηκε. Έδωσαν στους σκοπιανούς το ιερό της όνομα, κι έτσι αυτοί θα μιλούν, ξαφνικά, την «μακεδονική γλώσσα» και θα αποτελούν το «μακεδονικό έθνος».
Το παλικάρι άρχισε να κλαίει και το αδύνατο κορμί του να τραντάζεται ολόκληρο. Ανεξέλεγκτος σεισμός. Πώς να χωρέσει η λογική του τέτοια προδοσία; Πώς;
Αυτό το παλικάρι είναι η Ελλάδα μας, η Μακεδονία μας.
Αυτό το παλικάρι, είμαστε όλοι εμείς, που μας ταπείνωσαν και μας εξευτέλισαν, μας έφτυσαν κατάμουτρα, και ακολούθως ολοκλήρωσαν το έγκλημά τους με φαγοπότι που το παρομοίασαν με γάμο…
Θα τους αφήσουμε ατιμώρητους; Θα τους επιτρέψουμε να ξεπουλήσουν και την Θράκη μας, και την Ήπειρό μας, και τα νησιά μας; Μα τότε πού θα είναι η Ελλάδα μας;
Ο Παππούλης διάβασε το χαρτί που μύριζε αίμα, το αίμα των Ελλήνων που αγωνίζονταν να σώσουν την Μακεδονία, την Ελλάδα, με το μοναδικό όπλο τους, την φωνή τους. Ήθελε να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του ο Παππούλης, να αφήσει το δάκρυ του να τρέξει απάνω στις ρυτίδες, μα με μεγάλο κόπο το συγκράτησε. Γιατί τα ζω όλα αυτά τα τραγικά; Αναρωτήθηκε, αλλά δεν επέτρεψε στον εαυτό του να λυγίσει. Τον βοήθησαν, άθελά τους, οι νέοι. Που, σχεδόν με ευλάβεια, έβαζαν στην αγκαλιά του κι άλλα χαρτιά, κι άλλες ματωμένες λέξεις, που ένα στόχο είχαν, και πάντα θα έχουν. Να μην λησμονηθεί ο ιερός αγώνας των Ελλήνων Πατριωτών. Πήρε ακόμα ένα χαρτί, περήφανος που τα Ελληνόπουλα τον εμπιστεύονταν, αυτόν, τον ταπεινό γέρο.
Απόσπασμα από το βιβλίο: 153+1 μαχαιριές στην καρδιά της Μακεδονίας-στην ψυχή της Ελλάδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου