Ορφέας-Ευρυδίκη: Ο μεγάλος Έρωτας, ο φίλος-προδότης, ημι-ανάσταση και το τραγικό τέλος!... (Βίντεο)

Αρχαία Ελλάδα - Ορφέας-Ευρυδίκη: Ένας μεγάλος 'Ερωτας, ένα τραγικό τέλος!
(Πίνακας/Jean-Baptiste Camille Corot, Camille Corot)

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη ήταν μυθικά ή πραγματικά πρόσωπα; 

Άραγε, πόσο μακριά βρίσκεται ο θρύλος από την πραγματικότητα; 

Μπορεί να μην είμαστε ικανοί ή να μην θέλουμε να ασχοληθούμε με παρόμοια θέματα. Ωστόσο, από τους μοναδικούς προγόνους μας, τους αρχαίους Έλληνες, έχουμε κληρονομήσει απίστευτες για την λογική μας ιστορίες, που, αν μη τι άλλο, μας χαρίζουν μηνύματα, ικανά να εμπλουτίσουν και να φωτίσουν την μίζερη σύγχρονη πραγματικότητά μας. 

Ο Ορφέας, λοιπόν, γιος του Θίαγρου με καταγωγή από την Θράκη, ζούσε στην Πιερία. Κι εκεί

επέστρεψε μετά την Αργοναυτική Εκστρατεία, κατά την οποία είχε βοηθήσει τον Ιάσωνα να αντιμετωπίσει τις Σειρήνες. Όταν έπαιζε μελωδίες με την λύρα του, μάγευε ανθρώπους και ζώα, ακουμπούσε στην ψυχή τους και την ύψωνε σε εξω-ανθρώπινα πεδία. 

Σε έναν από τους αγαπημένους του περιπάτους στο δάσος, συνάντησε την νύμφη Ευρυδίκη. Ο έρωτας ανάμεσά τους ξέσπασε σαν αστραπόβροντο και τους παρέσυρε στην φωτιά του. Παντρεύτηκαν και ήταν ευτυχισμένοι, χωρίς να έχουν ιδέα ότι η μοίρα παραμόνευε για να τους ξεσχίσει καρδιά και ψυχή. Η μοίρα είχε πάρει την μορφή του φίλου του Ορφέα, του Αρισταίου. Αυτός, καραδοκούσε και την ημέρα που έμεινε για λίγο μόνη της η σαγηνευτική Ευρυδίκη, όρμησε για να την βιάσει. 

Η πανέμορφη κόρη προσπάθησε να ξεφύγει, τρέχοντας στο δάσος. Εκεί, η μοίρα έφυγε από το πρόσωπο του Αρισταίου και σφηνώθηκε στο στόμα ενός φιδιού. Το φίδι δάγκωσε την όμορφη κόρη, το δηλητήριο του κατάπιε την ομορφιά, την νιότη και τελικά την ζωή της. 

Ο Ορφέας ήταν απαρηγόρητος. Η θλίψη για τον θάνατο του αναντικατάστατου έρωτά του τον παρέσυρε στα μαύρα σκοτάδια της. Ο θρήνος έβγαινε από τα πιο ανεξερεύνητα βάθη της ύπαρξής του και σκόρπιζε μοιρολόγια παντού. Τόσο μεγάλος μάλιστα ήταν ο πόνος που ξεχείλιζε από την λύρα του, που ανέβηκε στους ουρανούς κι άγγιξε τους θεούς. Τον λυπήθηκαν, όπως δεν είχαν λυπηθεί άλλον θνητό. Έτσι, αποφάσισαν να δώσουν μία ακόμα ευκαιρία στον μεγάλο έρωτα των δύο νέων. Θα επέτρεπαν τον Ορφέα να κατεβεί στον Κάτω Κόσμο για να συναντήσει την αγαπημένη του. 

Η μαγική λύρα του Ορφέα είχε κάνει το θαύμα της. Όχι μόνο οι θεοί, αλλά και ο Πλούτωνας, ακούγοντας την μελωδία του νέου, πείστηκε να του δώσει πίσω την Ευρυδίκη. 

Αλλά, ο Πλούτωνας έθεσε έναν όρο, τον οποίο αποδέχθηκε ο Ορφέας. Κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Γη, την Ευρυδίκη θα συνόδευε ο φτερωτός Ερμής, ενώ ο Ορφέας θα περπατούσε μπροστά, και δεν είχε το δικαίωμα να γυρίσει το κεφάλι και να αντικρίσει την αγαπημένη του. Όχι πριν βγουν οριστικά πάνω στην Γη. Αν δεν υπάκουε σε αυτόν τον όρο, τότε θα έχανε για πάντα τον έρωτά του.

Ορφέας και Ευρυδίκη στον Κάτω Κόσμο (Πίνακας-museodelprado.es)

Η καρδιά του Ορφέα γοργοχτύπησε στο στήθος του. Ασήμαντος όρος, πανεύκολος στην υλοποίησή του, θα υπάκουε, κι έπειτα θα έσφιγγε στην αγκαλιά του την πανέμορφη Ευρυδίκη του. Χαμογελούσε πλατιά, όσο κατέβαινε στον Άδη και μέχρι να φτάσει στο επιτρεπτό από τον Πλούτωνα σημείο. 

Η ανερμήνευτη για τον ανθρώπινο λογισμό επιστροφή από τον Κάτω Κόσμο προς την Γη, ξεκίνησε. 

Στο πρόσωπο της Ευρυδίκης έλαμπε το χρυσό του ήλιου και η απεραντοσύνη της ζωής. Στην καρδιά της μέσα η μαγική λύρα του Ορφέα ηχούσε ήδη τους γήινους ρυθμούς της, τα μάγουλά της έκαιγαν από την προσμονή, τα μάτια της σπίθιζαν από τον έρωτά της για τον αγαπημένο της. 

Λίγα βήματα ακόμα είχαν απομείνει...

Ο Ορφέας προχωρούσε γεμάτος αυτοπεποίθηση, όταν η μοίρα αγρίεψε, θυμωμένη με τον Πλούτωνα που έδωσε το δικαίωμα της ανάστασης σε μία θνητή. Χαμογέλασε χαιρέκακα, και τα δικά της μάτια σπίθιζαν μίσος. Και σε μια γήινη στιγμή, ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να συνθλίψει τον έρωτα. Θα άφηνε μία ανθρώπινη αδυναμία να κυριαρχήσει... 

Ακόμα πιο λίγα βήματα είχαν απομείνει...

Και τότε επικράτησε μία ξαφνική ησυχία. Θαρρείς και είχαν παγώσει οι θόρυβοι της φύσης, λες και η γη είχε μπει σε ακινησία. Η απόκοσμη ατμόσφαιρα φόβισε τον Ορφέα. Το μυαλό του τρεμούλιασε, και η λογική του συννέφιασε. Ξαφνικά, έπρεπε να δει την αγαπημένη του. Γιατί δεν ακουγόταν τίποτα; Μήπως είχε πάθει κάτι η γυναίκα του; Η αδυναμία του να ελέγξει την ανησυχία του τον νίκησε. 

Γύρισε το κεφάλι, δείχνοντας ότι δεν εμπιστευόταν τον Πλούτωνα. Το γέλιο της μοίρας, τότε, σκληρό και θανατηφόρο, αντήχησε σε όλη την πλάση. Μόλις γύρισε το κεφάλι του ο Ορφέας, η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε, σαν να μην περπατούσε τόση ώρα ξοπίσω του. 

Ο κόσμος μαρμάρωσε για τον Ορφέα. Είχε φτάσει τόσο κοντά στην κατάκτηση της ευτυχίας, τόσο κοντά! Μια στιγμιαία αδυναμία, μια στιγμιαία αμφισβήτηση της θείας απόφασης, και όλα έγιναν συντρίμμια. 

Το κατάμαυρο ένδυμα της θλίψης τύλιξε σφιχτά την ψυχή του Ορφέα,  ενώ το δηλητηριασμένο βέλος της μοίρας εισχώρησε μέχρι και στα πιο απόμακρα σημεία του λογισμού του. 

Ο έρωτας μεταμορφώθηκε σε αιώνιο μοιρολόι που ξεχυνόταν στα δάση από την λύρα του Ορφέα. Ποτέ δεν κατάφερε να λυτρωθεί από αυτόν τον έρωτα, ποτέ δεν κατάφερε μία άλλη νύμφη να αγγίξει την καρδιά του. Και ποτέ η ενοχή δεν επέτρεψε να ηρεμήσει η φουρτουνιασμένη καρδιά του. Αν μόνο δεν είχε δείξει την στιγμιαία αδυναμία... 

Η ζωή του ανθρώπου, ανεξαρτήτως εποχής που ζει, είναι γεμάτη από αν, από σκληρότροπες μοίρες, από αθέλητα ή ηθελημένα λάθη, από ενοχές, από ανεκπλήρωτους πόθους. Μία όμως σημαντική έλλειψη χαρακτηρίζει την ζωή του σύγχρονου θνητού: Δεν βιώνει τον μοναδικό έρωτα, εκείνον που γίνεται τραγικός, γιατί είναι αναντικατάστατος. Και πώς να τον βιώσει, αφού τον έχει "καταπιεί" ο υλισμός; 

Σήμερα, οι άνθρωποι αλλάζουν ταίρι όπως αλλάζουν το πουκάμισο ή το φόρεμά τους! Πώς να προλάβει ο έρωτας να γίνει τραγικός; Και άραγε, είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι; 

Ταξιδέψτε στην μαγεία του έρωτα στην αρχαία Ελλάδα, παρακολουθώντας το βίντεο: