Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: 25 Σεπτεμβρίου 1849 έπαψε να χτυπά η καρδιά του άμεμπτου ήρωα του 1821!

25/9/2021

Λίγα αγριολούλουδα σημαδιακά παρμένα από τα Δολιανά και τον Αη-Σώστη, τ΄ Αγιονόρι και τα Ντερβένια, απ΄ την Αγία Μαρίνα και τη Στυλίδα, από την Αράχωβα και το Μεσολόγγι, από όλα τα μέρη που πάτησε ο ήρωας μας, ευλαβικά τα αφήνουμε πάνω στο αθάνατο μνημείο που έχει στήσει ο λαός μας για τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο και τις αθάνατες νίκες του για την Λευτεριά της Ελλάδας μας! 

Ο άνθρωπος Νικήτας βάδιζε προς το τέρμα. Εκτός από την αρρώστια που τον βασάνιζε, είχε ολότελα τυφλωθεί ένα χρόνο πριν πεθάνει. Έμενε σ΄ ένα χαμόσπιτο στον Πειραιά.

          Στις 25 του Σεπτέμβρη (άλλοι λένε στις 27) του 1849 ώρα έξι το πρωί, έπαψε πια να χτυπάει η μεγάλη του καρδιά για την πατρίδα και το λαό.

          Η κηδεία του ορίστηκε για την άλλη μέρα το πρωί στις οχτώ.

          Υποστράτηγοι κι άλλοι στρατιωτικοί συναγωνιστές του κατέβηκαν στον Πειραιά και κουβάλησαν το νεκρό στην Αθήνα. Στην είσοδο της πόλης περίμενε ο Δήμαρχος με το Δημοτικό Συμβούλιο και πλήθος λαού και συνόδεψαν τη νεκρική πομπή στην Αγία Ειρήνη.

          Ο Ν. Βάμβας εκφωνούσε τον επικήδειο μέσα στην εκκλησία και απ΄ τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Η λαϊκή συμμετοχή στην κηδεία του ήτανε κάτι το ασυνήθιστο. «Ολίγων Ελλήνων – διαβάζουμε στον «Αιώνα» του Φιλήμονα – η εκφορά ετιμήθη διά τοσαύτης παρατεταμένης συνοδίας μέχρι του τάφου και ολιγωτέρων η ένδοξος μνήμη αθάνατος θέλει επιζή εις την ζώσαν γενεάν και τας μεταγενεστέρας».

          Τον επιτάφιο εκφώνησε ο Παναγιώτης Σούτσος. «Ότε μετά την άλωσιν της Τρωάδος – είπε – οι μεγάλοι του Ελληνικού στρατού εκήδευον τον Αχιλλέα εις το ακροτήριον Σίγειον μέγα ήτον το πένθος αυτών, και οι Αίαντες, οι Διομήδαι, οι Αγαμέμνονες, οι Οδυσσείς και Νέστορες, εις μνήμην φέροντες τας μεγάλας πράξεις του νεκρού, μετά σιωπής και σεβασμού τον συνόδευον εις τον τάφον. Τοιούτον την στιγμήν ταύτην και το πένθος και το σιωπηλόν βάδισμα και το σέβας ημών, ω Σεις Αίαντες και Διομήδαι και Αγαμέμνονες και Οδυσσείς και Νέστορες του Ελληνικού αγώνος οι συνοδεύοντες εις το έσχατον αναπαυτήριον τον νέον Αχιλλέα της Τουρκομάχου Ελλάδος Νικήταν τον Τουρκοφάγον…»

 Επιθυμία του ήτανε να ταφεί στο Μοριά. Και η φαμελιά του, μετά το θάνατό του, ήθελε να τον θάψουν στην Καστέλλα εκεί που είχε τον προμαχώνα του όταν πολεμούσε τον Κιουταχή μαζί με τον Καραϊσκάκη”.

          Τελικά, θάφτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο δίπλα στον θείο του, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Όπως μαρτυρεί, όμως, ο συγγραφέας Στασινόπουλος, όταν αναζήτησε τον τάφο του εκεί, δεν υπήρχε! Και τα τελευταία λόγια του, ωδή στον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο:

          “Ας είναι τούτο το βιβλίο σαν λίγα αγριολούλουδα σημαδιακά παρμένα από τα Δολιανά και τον Αη-Σώστη, τ΄ Αγιονόρι και τα Ντερβένια, απ΄ την Αγία Μαρίνα και τη Στυλίδα, από την Αράχωβα και το Μεσολόγγι, από τις ράχες και τις λαγκαδιές όπου βρόντηξε το καριοφίλι του κι άστραψε το γιαταγάνι του, απ΄ τα κατσάβραχα όπου ανέμισε η λερή και σκισμένη απ΄ τις μάχες φουστανέλλα του, κι ευλαβικά αφημένα πάνου στο αθάνατο μνημείο που τούχει στήσει του λαού μας η ψυχή, ψηλά, στις απάτητες βουνοκορφές της αθανασίας, όπου λημεριάζουνε οι ήρωες οι αθάνατοι, ανεβασμένοι ως εκεί με τα έργα τους τα μεγάλα, με τους αγώνες τους για τη λευτεριά μας και με τις θυσίες τους”. 

Απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ - Ο άμεμπτος Στρατηγός του 1821