Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Α: Ακόντια σπέρνω και φωτιά!

 

10/9/2021

Μ Α Κ Ε Δ Ο Ν Ι Α

Ακόντια σπέρνω και φωτιά

στων Ελλήνων την αγέννητη ακόμα καρδιά!

Εκεί που διάβαινα, θαρρώ,

στου χρόνου τ΄ αμαυρωμένα στίγματα,

με απελπισιά τόσο καυτή

σαν του ήλιου την οργή,

συναπαντήθηκα μ΄ ορμή

με νύμφη μακεδονική.

          ***

Σήκω, μου φώναξε τραχιά,

κι αναγκαστικά ύψωσα το βλέμμα

και τότε ο λυγμός μού πότισε το αίμα.

Στο κεφάλι ένα στολίδι,

του Φιλίππου το μακεδονικό στεφάνι,

στο στήθος της απλωμένη

τ΄ Αλεξάνδρου η μορφή

και στο αιώνιο της βλέμμα

της Μακεδονίας η γαλανόλευκη μορφή.

          ***

Δες το βουνό, μού φώναξε,

μύρισε το ποτάμι,

βυθίσου στης λίμνης το νερό,

αφέσου στον ελληνικό ουρανό!

          ***

Αχόρταγα, σαν από αιώνες πεινασμένος Έλληνας,

κατάπινα τις λέξεις.

Μα πώς ν΄ αντισταθώ; Τρεμούλιασε η φωνή μου.

Πώς να τα βάλω με τα πολιτικά θεριά,

που ρημάζουν βουνά, ποτάμια, λίμνες,

πόλεις και χωριά ελληνικά;

          ***

Ντράπηκα και δάκρυσα

Για τις στρατιές απελπισιάς

που την ψυχή παγώνουν

και το μυαλό θολώνουν.

          ***

Τότε, μυστικομαγικά θαρρείς,

τράνταξε η γης.

Η απόγνωση γεννά απελπισιά,

μού μήνυσε η νύμφη

μα από την απελπισιά

δόρατα νίκης φυτρώνουν

στα εδάφη και στα πέλαγα τα μακεδονικά!

Αρκεί, ποτέ να μην εξαπλωθεί

η λησμονιά…

          ***

Το χέρι της νύμφης

το στήθος μου έδειξε,

ενώ στο πρόσωπό της έλαμπε

της ιστορίας το αληθινό

το φως το ελληνικό.

ΕΣΥ, φροντίζεις μην ΄ρθει αλησμονιά,

όσο εγώ ακόντια σπέρνω και φωτιά

στων Ελλήνων την αγέννητη ακόμα καρδιά.

Από την Νίκη Μάρκου