20 Ιανουαρίου 2019: ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ!

19/1/2022

Σε πείσμα των βρώμικων συμφερόντων και των εφήμερων κομμάτων της εξουσίας, έχουμε ΜΝΗΜΗ και ξανά ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ! 

      Τι νοιώθεις,

τώρα που μας χτυπάς;

Σύνταγμα

Κυριακή 20 του Γενάρη, 2019

Είμαστε στο Σύνταγμα. Όλοι μαζί, χιλιάδες Έλληνες. Τα όπλα που κρατάμε: Η περήφανη Σημαία, η άσβεστη αγάπη για την Πατρίδα, ο αγνός πόθος για απόδοση δικαιοσύνης, σε τούτες τις τραγικές στιγμές που η Μακεδονία και η Ελλάδα ολόκληρη κινδυνεύουν.

          Ψέλνουμε Εθνικό Ύμνο και Μακεδονία Ξακουστή. Κι εσύ μας ρίχνεις χημικά, που σαν λάβα αγριεμένη, έρχονται καταπάνω μας και μας καίνε. Όχι γιατί κάνουν τα μάτια να δακρύζουν, ούτε γιατί η ανάσα σταματά στον λαιμό και πνιγόμαστε. Μας καίνε, εκεί, στους τόπους της καρδιάς και της λογικής. Πώς μπορείς να μας χτυπάς και μετά να μας βρίζεις;

          Είμαστε στο Σύνταγμα. Κι όσο ρίχνεις τα βόλια σου, τόσο το κορμί μας γίνεται ξένο. Αλλού θέλουμε να πάμε, κι αλλού πηγαίνουν τα πόδια μας. Δικά μας είναι αυτά τα πόδια; Γιατί πατούν τα πόδια μας του διπλανού μας, και τα δικά τους πατούν εμάς; Γιατί το κοντάρι της Σημαίας τους πέφτει πάνω μας, την ίδια στιγμή που το δικό μας κοντάρι πέφτει πάνω σε εκείνους; Ω, όχι, δεν ορίζουμε τα κορμιά μας, γιατί τα χημικά φέρνουν παράλυση, δεν το ξέρεις αυτό, εσύ, που χτυπάς αδιάκοπα κι άγρια τον Έλληνα και την Σημαία του;

          Είμαστε στο Σύνταγμα. Έχει διαλυθεί η σκέψη μας, η λογική μας. Είναι δυνατόν να μας χτυπάς, γιατί θέλουμε την Ελλάδα ζωντανή και όρθια τώρα και στο μέλλον, σε εκείνο το μέλλον που κανείς από εμάς δεν θα ζει, ούτε εσύ ούτε εμείς;

          Είμαστε στο Σύνταγμα. Η καρδιά μας ουρλιάζει. Όχι εξαιτίας των χημικών. Ουρλιάζει από πόνο, γιατί εσύ τυφλώθηκες και δεν βλέπεις ποιον χτυπάς.

          Είμαστε στο Σύνταγμα. Οι μύξες τρέχουν. Τα σάλια πέφτουν. Δεν βλέπουμε. Μόνο μυρίζουμε και εισπνέουμε τις φωτιές που μας ρίχνεις και, ναι, πίστεψέ μας, δεν θέλουμε να σου ρίξουμε τις ίδιες φωτιές. Γιατί μπορεί να μην ορίζουμε το σώμα μας, ωστόσο την φωνή του ανθρωπισμού την κουβαλάμε από την μήτρα της μάνας μας ακόμα. Κι αυτή δεν μας επιτρέπει να σου ρίξουμε. Και το όπλο που κρατάς να μας δώσεις, κι ακίνητος να σταθείς, δεν θα μπορέσουμε να σου ρίξουμε. Με την υπογραφή του παραλυμένου μας κορμιού σού το λέμε: Δεν θέλουμε να σε δούμε με κόκκινα μάτια δακρυσμένα και φοβισμένα, δεν θέλουμε να δούμε από το στόμα σου να τρέχουν σάλια κι εσύ να μην είσαι ικανός να κρατήσεις όρθια την αξιοπρέπεια σου, δεν θέλουμε να σε δούμε να ουρλιάζεις από πόνο. Όχι, δεν θέλουμε, επειδή πιστεύουμε στον Θεό της Αγάπης. Τώρα, όμως, ένα σου ζητάμε, εμείς, με το παραλυμένο μας κορμί και την βιαίως διαλυμένη λογική μας: Σώσε την Ελλάδα!

          Είμαστε στο Σύνταγμα. Είμαστε εφτά χρονών. Είμαστε εβδομήντα χρονών. Είμαστε γυναίκα. Είμαστε άντρας. Είμαστε Ελλάδα. Είμαστε Μακεδονία.

          Εσύ ποιος είσαι; Κόμμα; Αστυνομία; Εξουσία; Αναρωτήθηκες, τούτη την ύστατη ώρα, ποιον χτυπάς και γιατί τον χτυπάς;

          Εσύ, όποιος κι αν είσαι, τι νοιώθεις τώρα που μας χτυπάς; 

Απόσπασμα από το βιβλίο: 153+1 μαχαιριές, στην καρδιά της Μακεδονίας - στην ψυχή της Ελλάδος