23 Απριλίου 1821, Μάχη της Αλαμάνας: Ο μαρτυρικός θάνατος του Αθανασίου Διάκου που περιφρόνησε τον Χάρο!

 23/4/2022

Ήτανε μια μέρα σαν την σημερινή, 23 Απριλίου, αλλά δύο αιώνες πίσω, όταν οι Έλληνες αποφάσισαν, παρά την αριθμητική υπεροχή των Τούρκων, να πολεμήσουν για την Ελευθερία του Έθνους! Εκεί, στην Αλαμάνα, εκεί που πληγώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος, και τελικά βρήκε ηρωικό θάνατο, μια και τον εκτέλεσε βάναυσα ο Ομέρ Βρυώνης.

Η Μάχη

Ο Ομέρ Βρυώνης, διοικητής του τουρκικού στρατού, είχε αποφασίσει να πατάξει την εξέγερση των Ελλήνων. Έτσι, αποφάσισε να κατέβει με 8.000 άνδρες από την Θεσσαλία προς την Πελοπόννησο, γιατί πάση θυσία ήθελε να εξαφανίσει τους Επαναστάτες. 

Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Πανουργιάς και ο Γιάννης Δυοβουνιώτης με 1.500 αρματολούς λεβέντες, είχαν λάβει θέση στον ποταμό Αλαμάνα (Σπερχειός), κοντά στις Θερμποπύλες. Οι Έλληνες δεν λογάριασαν μήτε τα όπλα μήτε τον πολυάριθμο στρατό του Βρυώνη. Γιατί το Αίτημα της Ελευθερίας έκανε το αίμα τους να κοχλάζει. 

Δυστυχώς, εξαιτίας των βίαιων και άνισων για τους Έλληνες συγκρούσεων, αναγκάστηκαν ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης να απομακρυνθούν από το πεδίο κι έτσι ο Διάκος έμεινε μόνος με τους άντρες του να πολεμά τους Τούρκους. Μετά από πολύωρη μάχη, νικήθηκαν από τους εχθρούς.

 Ο θάνατος του Γενναίου Αθανασίου Διάκου

Ο Αθανάσιος είχε ήδη πληγωθεί στο πόδι και το σπαθί του μέσα στην άγρια μάχη είχε σπάσει. Οι Τούρκοι τον έπιασαν αιχμάλωτο και τον έφεραν στον Ομέρ Βρυώνη, ο οποίος είχε βαθιά εντυπωσιαστεί από τον ηρωισμό του Διάκου. 

Προσπάθησε να τον εξαγοράσει, να τον κάνει αξιωματικό του τουρκικού στρατού. 

Αλλά ο Αθανάσιος Διάκος ούτε το πληγωμένο του κορμί λογάριαζε ούτε τον θάνατο φοβόταν. Γιατί, προείχε η Λευτεριά του Έθνους! Και ήξερε πως μία θυσία μπορεί να γεννήσει την σπίθα, η οποία θα γινόταν πυρκαγιά. Έτσι απάντησε στον Βρυώνη:

"Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θενά πεθάνω!"

Αγρίεψε ο Βρυώνης τότε, και κατακλυσμένος από κτηνώδες μίσος, διέταξε να σουβλίσουν τον Αθανάσιο Διάκο. 

Ο ατρόμητος Έλληνας ύψωσε την φωνή του, περιφρονώντας τον Χάρο, για να την στείλει μαγικά μέχρι τις ημέρες μας:

"Για δες καιρό που διάλεξε, ο Χάρος να με πάρει, τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι". 

 Μπορεί οι Έλληνες να έχασαν σ΄ αυτή την μάχη, ωστόσο ο ηρωισμός του Αθανασίου Διάκου και ο μαρτυρικός του θάνατος έδωσαν δύναμη στους σκλαβωμένους για να συνεχίσουν τον υπέρ της πατρίδος ιερό αγώνα τους. 

Ο Αθανάσιος Διάκος είναι ο θρύλος μας, και η Απαράμιλλη Λεβεντιά του όπως και η Ατρόμητη Φωνή του, ρέουν στο αίμα μας και σαν υπάρξει ανάγκη, θα γίνουν το δικό μας Φως για την υπεράσπιση της Ελλάδας, με κάθε τίμημα.